Moje córki krowy

Moje córki krowy – Kinga Dębska

Kinga Dębska

Moje córki krowy - książka

Fragment książki

Nie ułożyłam sobie życia, jestem pojebana: znerwicowana, pełna traum, chodzę od dwóch lat na psychoterapię, dzięki której rozumiem coś niecoś. Jeżeli chodzi o związki, zawsze trafiam kulą w płot. Ostatnia próba wejścia w związek okazała się wielką porażką; chyba już wolę samotność niż takie poniżenie. Zakochałam się jak idiotka w prowincjonalnym aktorze. Byłam na spotkaniu z widzami w Zielonej Górze i miejscowi aktorzy zaprosili mnie na swój spektakl. Po spektaklu impreza, no i bach, zakochałam się. Był ciepły, taki prawdziwy duży facet, inny od tych warszawskich bon vivantów, jakiś wyluzowany bardziej, mądrzejszy, albo ja miałam tego dnia różowe okulary i tak go widziałam. Nawet do niczego nie doszło, odprowadził mnie tylko do hotelu, pocałowaliśmy się i umówiliśmy na randkę w połowie drogi pomiędzy Zieloną Górą a Warszawą. No i on na tę randkę nie dotarł. Czekałam, czekałam, miał wyłączoną komórkę, więc te trzysta kilometrów, które przejechałam, musiałam jak niepyszna pokonać z powrotem. W dodatku zrezygnowałam tego dnia ze zdjęć. Od kolegi, który grał w Zielonej Górze, dowiedziałam się, że facet ma żonę, która jest piekielnie zazdrosna. No to po chuj się ze mną umawiał? Chciał mnie upokorzyć? Udało mu się. Nie, dziękuję za związki, na razie nie. Brak mi tylko seksu, bo poza tym świetnie sobie radzę. Ale i na brak seksu współczesny świat ma swoje sposoby. Bardzo interesujące.

O kurczę. Przypomniałam sobie, że dzisiaj ostatnia wizyta mamy w szpitalu. Musi się zgłosić na izbę przyjęć i jutro ma mieć brachyterapię, czyli takie punktowe naświetlanie, i to już koniec jej leczenia, które tak źle znosiła. Miałam ją zawieźć, tak się umówiłam, ale przecież pijana nie pojadę, mam pewnie z półtora promila, to by było nieodpowiedzialne.

Zadzwoniłam do Marty; przecież każdemu zdarzają się takie sytuacje losowe, ale ona od razu na mnie z mordą. Oczywiście się pokłóciłyśmy. Ona nie rozumie, jak ktoś może robić imprezę, kiedy następnego dnia ma jechać. Święta się znalazła. Przecież korona jej z głowy nie spadnie, jak po zdjęciach pojedzie z mamą do szpitala. Gdyby miała mamę i tatę na co dzień, inaczej by śpiewała, a tak to robi, co chce, dziecko im podrzuca, i tylko od czasu do czasu ma jakieś obowiązki, jak trzeba kogoś zawieźć; czy to tak dużo?