Należy do mnie

Jak to ugryźć, aby nie zdradzić za dużo…

Jestem trochę w kropce. Z jednej strony mi się podobała ta książka, ale z drugiej jest wiele rzeczy do których mogłabym się przyczepić.

Braknie mi miejsca abym mogła od a do z, napisać co mnie tutaj boli, a co mi się podoba. Może zacznę od plusów. Pióro autorki jest przyjemne, mimo objętości tej książki, czytało się szybko. Pomysł na fabułę również okej. Spodziewałam się, że to będzie trudna książka, z trudnym tematem w środku. Nie spodziewałam się jednak, że wywoła u mnie tyle negatywnych emocji. Skusiła mnie piękna, kwiatowa okładka, która zupełnie, ale to zupełnie nie pasuje do tego co znajdziemy w środku.

1 Mamy kochankę, która dla mnie jest sztuczna. Po prostu. Wyrachowana, ale z drugiej strony przesadnie miła- zupełnie tego nie kupuję.
2 doktor Magdalenę, cała jej historia jak dla mnie niepotrzebna, w ogóle nie czułam potrzeby poznania jej historii, niepotrzebna zapchaj dziura.
3 Dziecko, które dostaje za wszystko rykoszetem, które ma popapranych rodziców, którzy nie umieją sobie poradzić ze sobą więc wszystko odbija się na niewinnym dziecku.
4 ojciec, który jest adwokatem, ale gdy pojawiają się pewne problemy, nie umie sobie z nimi poradzić. ABSURD. Osoba, która nie wie co znaczy kochać, która ma rozdwojenie jaźni i nie wie czego, ani kogo chce. Osobę, naiwną i głupią.
5 matkę, która przedstawiana jest jako osoba, która w pełni oddała się rodzinie. Jak to sama ujęła była żoną, matką, kochanką, sprzątaczką, praczką itd, która zrezygnowała z dobrze zapowiadającej się kariery i oddała wszystko by być żoną. Nie neguje tego wyboru, neguje jednak fakt, że nie rozumiem jak można rzucić wszystko w tym swoje pasje, znajomych i zostać sama zdana na łaskę drugiej osoby. Rozumiem miłość, miłością ale żadnego zabezpieczenia gdy tej osoby zabraknie/gdy ją zostawi. I co w tym momencie? Gdzie masz jakieś pieniądze, żeby utrzymać siebie I DZIECKO? Gdzie będziesz żyć? Masz kogoś do kogo możesz pójść, się wygadać, kogoś kto ci pomoże? Zostajesz zupełnie sama jak palec. Totalna głupota, która nie pasowała mi do tak silnej bohaterki na jaką miała być kreowana. Późniejsza zmiana, która u niej zachodzi o 180 stopni to również totalne nieporozumienie. Totalne zaprzeczenie na każdym kroku.

Książka nie jest zła, ale po prostu pewne sytuacje są dla mnie absurdalne. Na końcu jest kilka zwrotów akcji, których się nie spodziewałam, ale znowu wracamy do początku, są to historie absurdalne jak np. to co opisała Klara na końcu, no błagam… Jeżeli ktoś odbiera to jako fikcje to okej, ja po prostu sięgając po takie książki chce się zrelaksować, a nie analizować na każdym kroku głupotę i absurdalność dalej sytuacji.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Czy weterani literatury lub po prostu książkoholicy mogą jeszcze połasić się na piękną oprawę? Okazuje się, że tak, chociaż wiadomo, że książki NIGDY nie ocenia się po okładce, to powiedzenie ma bardzo istotne znaczenie. W przypadku najnowszej książki Anny H. Niemczynow obwoluta po prostu nie może zostać niezauważona. Wszyscy, którzy nad nią pracowali, zasługują na owacje na stojąco. Dobór kolorów jest tu wprost niesamowity i działa niczym odblaski potrzebne rowerzystom czy pieszym idącym ciemną drogą. A czy wnętrze, nad którym pracowała doskonała w swoim fachu pisarka, jest jest tak samo godne uwagi? Przy znajomości starszych propozycji typowo obyczajowych można spodziewać się dużej dawki słodko-gorzkich emocji i właśnie na taką mieszankę postawiła pani Niemczynow. Jakich uczuć jest tutaj więcej? Warto samemu się przekonać i wcześniej przygotować paczkę chusteczek- gdy panuje dobro, także można się wzruszyć, nieprawdaż?
Helena, Wiktor i Faustyna to rodzina, jakich wiele. Ona, dawna primabalerina odnosząca liczne sukcesy, zrobiła coś, co w realnym życiu poczyniło zapewne wiele kobiet. Zrezygnowała ona z kariery, by stać się idealną panią domu. Swoją córeczkę kocha ona miłością nieskończoną, natomiast o męża dba najlepiej, jak tylko się da. Dlaczego więc Wiktor, uznany prawnik, nie docenia starań żony? Dlaczego bezceremonialnie pakuje się w romans z niejaką Klarą? Mało tego- bezczelny Wiktor obiecuje kochance złote góry, co może wydawać się powtarzalne, ale to błędne myślenie. Teoria mówi, że żonaty mężczyzna nigdy nie wystąpi o rozwód- dlaczego zatem zauroczone kochanki niezwykle często zakładają różowe okulary i odwieczną teorię zamieniają na bolesną praktykę? Któż to wie…
Późniejsze wydarzenia pokazują, jak skoki w bok mogą zniszczyć wszystko, co do tej pory osadzone było na solidnych fundamentach. Czy Wiktor i Helena dojdą do jakiegoś porozumienia? Co ze słynnym piciem nawarzonego piwa? Ja niczego nie zdradzę, ale nie spodziewałam się, że pisarka zaserwuje mi aż tak mocną dawkę emocji. „Należy do mnie” to bardzo, ale to bardzo mądra książka, a brak łez zdarzy się chyba tylko osobom bez serca…
Pamiętajmy jednak, że na emocjonalnych potyczkach między rodzicami zawsze najbardziej cierpią dzieci. W tak strasznej sytuacji zostaje postawiona Faustyna, młoda i upragniona córka Heleny i Wiktora. To jej zachowanie najbardziej mnie szokowało, jak też wywoływało wzruszenie. Czy terapeutka, bardzo dobra w swym fachu Małgorzata Mound, pomoże dziewczynie? Wątek ten także jest bardzo ciekawy, a sama postać lekarki została dużo bardziej rozbudowana. Odbiorcy na pewno długo jej nie zapomną i nie potraktują jako bohaterki drugoplanowej.
Jestem przekonana, że czytanie tej powieści nie jest straconym czasem. Wręcz przeciwnie, czytelnicy mogą oddać się zadumie i porównać konkretną historię ze swoimi rozterkami życiowymi. Czy warto mieć wszystko, a jednak gonić przysłowiowego króliczka? Może nowa historia pisarki nauczy nas doceniać drobne gesty, na przykład przepyszny obiad podany przez oddanego członka rodziny? Niby nic, a tak wiele!
„Należy do mnie” to książka, która ma swój psychologiczny sens aż do ostatniego słowa.
Polecam!