Nie czekaj już dłużej

Na „Nie czekaj już dłużej” zdecydowałam się głównie przez dość dobrą znajomość tekstów Gabrieli Gargaś. Myślałam też, że Alina Adamowicz, jako pomysłodawca poradników, dużo lepiej przedstawi mroczną, jak też smutną wersję człowieka. Niestety, tematyka jest w wielu fragmentach zbyt infantylna. Chciałabym też, jako kobieta, sądzić, że rozwiązanie danego problemu jest banalnie proste i trwa zaledwie kilka dni….

Laura, Edyta i Beata to przyjaciółki od serca. Zawsze się wspierają, mogą na siebie liczyć o każdej porze dnia i nocy. Każda z nich ma swój własny problem z mężczyzną życia. Autorki przedstawiają nam, że to nie piękny dom, dobra praca i inne dobra materialne mogą zapewnić szczęśliwe życie. Człowiek potrafi też mieć wszystko, czego zapragnie, a i tak mało mu ekscytujących przygód… Jest to stuprocentowa prawda, ale jak dla mnie najistotniejsza okazała się historia Edyty, a najmniej ważna- opowieść Beaty. Według bohaterek, łatwo jest odejść i zacząć wszystko od nowa. Czyżby? Zachęcam do indywidualnych ocen, moja opinia nie jest przecież najważniejsza. Dawno już przestałam patrzeć na wszystko w sposób zero-jedynkowy. Autorki chyba wręcz przeciwnie, a szkoda...

Mimo zbyt bajkowej treści potrafię doszukać się jakichś pozytywów. Po pierwsze, poleciłabym tę książkę przede wszystkim kobietom cichym, wręcz typowym szarym myszkom, które nigdy nie zauważają swoich potrzeb i przez całe swoje życie zachowują się jak służba, ktoś na posyłki. Nie ma niczego złego w zdrowym egoizmie, który polega na sprawianiu sobie przyjemności czy pobyciu samej ze sobą. Odpoczynek, drobny zakup czy wypicie lampki wina z przyjaciółkami mogą zdziałać cuda, a zatem myślmy także o sobie. Czasy bardzo się zmieniły, dlatego dla kobiety także ważna jest sfera zawodowa, kontakt z innymi osobami. Czy mężczyźni wciąż powinni kreować nas na kury domowe? Niekoniecznie, choć praca domowa także jest trudna, a nie każdy to rozumie i nie docenia ciepłego obiadu, czystego mieszkania i upranego ubrania.

Inną zaletą jest prowadzenie dziennika przez Laurę. Mówi się, że papier wszystko ścierpi, a ja sama mocno popieram tę zasadę. Jej zapiski zostały wyróżnione inną czcionką, dlatego czytelnicy łatwo je znajdą. To, co pisała Laura, nieraz wydawało się banalne, ale akurat w tym przypadku doskonale ją rozumiem- sama do dziś prowadzę dziennik i bardzo mi to pomaga. Te zapiski są tylko moje, nikt nigdy ich nie przeczyta, ale ja wiem, że jest to forma indywidualnego katharsis. Polecam to innym czytelnikom, którzy nie zawsze mogą i mają z kim porozmawiać lub też wstydzą się swych myśli.

Cóż, moja ocena jest tu bardzo mieszana. Wykluczyłabym niektóre wątki, nie stosowałabym też zbyt naukowego i sztywnego języka, zwłaszcza wtedy, gdy bohaterki rozmawiają z dziećmi. Te rozmowy nie wyglądały na autentyczne i mogą razić innych odbiorców. W ogóle najlepiej by było, gdyby pisarki zdecydowały się na trylogię- każda historia dotyczyłaby danej bohaterki.

Powieść jest przeciętna, słodko-gorzka ale nikomu nie odradzam lektury. Kto wie, może jednak konkretna opowieść wzmocni danego czytelnika?