Nie zabiłam

Nie jestem w stanie opisać jak bardzo ta książka mi się spodobała! Jestem pod ogromnym wrażeniem poprowadzonej fabuły, która niemal do samego końca niczego nam nie zdradza, ale buduje ogromne napięcie. Nie jesteśmy pewni co tu tak naprawdę się dzieje. Głównej bohaterce bardzo współczujemy, choć nie wiemy czy powodem jest choroba, czy leki, czy też coś innego. Widzimy tylko, że poddaje się terapii, dostaje szczepionkę po której nie czuje się dobrze. Nie zawsze szczerze opowiada wszystko doktorowi, choć on bardzo ją o to prosił. W momencie, kiedy zjawia się policja zaczynamy podejrzewać ją o jakiś niecny czyn. Ona tylko wspomina nam, że kiedyś miała już z nimi do czynienia i została nawet sądzona za niewinność, jak podkreśla. Tutaj czujemy jej nerwy, jakby niepokój, że jednak nie do końca jest szczera, choć to, co czuje opisuje jakby sama chciała nawet siebie do tego przekonać. W momencie, kiedy czytamy o śmierci pewnej kobiety za którą nasza bohaterka nie przepadała, zaczynamy ją obwiniać, lecz nie bardzo jeszcze wiemy o co. Tutaj nadchodzi czas jej załamania, jakby rozdwojenia jaźni. To, co wcześniej udało jej się poskładać, teraz ponownie się sypie. Jest nam jej żal, ale jej zachowanie zaczyna nas niepokoić. Kiedy już wiemy o co wcześniej była sądzona, nasze zdanie o niej się zmienia. Im bardziej nas przekonuje o swojej niewinności, tym bardziej jej nie wierzymy. Tutaj autorka tak pomieszała z jej osobowością, że z łatwością przychodzi nam osądzanie jej. Jednak czy faktycznie podejrzana o tak podłe zabójstwo poprzez gniew i niesprawiedliwość mogłaby dopuścić się kolejnego morderstwa?
Niesamowita zagrywka psychologiczna. Czytający bardzo często zmienia swoje osądy, jest to zależne od szczegółów, które są nam podawane. Bardzo realistycznie opisane uczucia głównej bohaterki na której miejscu nigdy nie chcielibyśmy się znaleźć. Wspaniały styl pisarski, który jakby bardziej został rozwinięty niż poprzednia książka autorki. Wielka niepewność do samego końca z zaskoczeniem na mecie. Łatwo jest oceniać innych, lecz należy dwa razy się zastanowić przed wydaniem opinii kogoś, kogo w ogóle nie znamy. Polecam!

„(…) lęk lubi ciemność i po nastaniu świtu chowa się po kątach, aby ponownie wypełznąć z nich po zmroku. Zwykle ze zdwojoną siłą”.
Sabina Gancarek, zwyczajna dziewczyna, która z pozoru nie wyróżnia się niczym z tłumu. Ale gdy przyjrzy się jej bliżej, łatwo dostrzec, że coś jest nie tak. Mimo, że dziś jest dorosłą kobietą, jej traumatyczne dzieciństwo odcisnęło na niej swoje piętno. Wieczny brak wewnętrznego spokoju i poczucia stabilizacji sprawiły, że całe jej życie, to walka o siebie. Strach, odrzucenie i mrok – towarzyszyły jej od urodzenia. Przemoc psychiczna i fizyczna wypełniały każdy dzień.. do czasu. Naznaczona zbrodnią Sabina ciągle próbuje okiełznać zaburzenia depresyjno-lękowe. Poddaje się nawet próbie „przetestowania” na sobie nowego leku, który niedawno wszedł do użycia. W związku z możliwością wystąpienia efektów ubocznych, kobieta poddawana jest stałej obserwacji.
Podanie pierwszej dawki leku zbiega się w czasie z brutalnym morderstwem w mieście. Rozchwiana psychicznie kobieta z uwagi na fakt, że ofiara morderstwa jest jej była szefową, znajduje się w kręgu zainteresowania policji. Sęk w tym, że Sabina nie pamięta, co robiła w noc morderstwa.. choć z całych sił próbuje dopuścić do siebie rzeczywistość i wyłonić z odmętów pamięci jakiekolwiek wspomnienie. Nad kobietą zawisa fatum niewyjaśnionej zbrodni.. i jak się wkrótce okazuje, nie jednej.
„Nie zabiłam” to pochłaniający thriller. Autorka zwraca uwagę, przede wszystkim, na problem przemocy domowej. Piętnuje ludzi, którzy mając dzieci powinni obdarzać je bezwarunkową miłością i zapewniać im bezpieczeństwo, tymczasem zatracają instynkty, które ich uczłowieczają. Otwiera oczy na znamienny wpływ rodziców na psychikę i rozwój dziecka. Na konkretnym przykładzie wytyka luki systemu. Portret psychologiczny Sabiny jest pełen rys, zadr, blizn, otwartych ran. Bardzo aktualny wątek medyczny składnia do refleksji. Ta klimatyczna, mroczna historia absorbuje uwagę, budzi emocje i nie pozwala przejść obok siebie obojętnie.
Polecam.