Niebezpieczne kobiety

Niebezpieczne kobiety - George R.R. Martin, Gardener Dozios i 20 innych autorów

"Niebezpieczne kobiety" to zbiór ponad 20 opiwadań napisanych przez różnych pisarzy. Zbuiór redagował sam George R.R. Martin.

Autorzy opowiadań

W książce zebrano ponad 20 opowiadań autorów różnych specjalizacji: science-fiction, fantasy, kryminał, powieść historyczna.

TEŻ MI DESPERADO - Joe Abercrombie

MOJE SERCE TEŻ JEST ZŁAMANE - Megan Abbott

PIEŚŃ NORY - Cecelia Holland

DŁONIE, KTóRYCH NIE MA - Melinda Snodgrass

BOMBOWE LASKI - Jim Butcher

RAISA STIEPANOWA - Carrie Vaughn

ZAPASY Z JEZUSEM - Joe R. Lansdale

SĄSIEDZI - Megan Lindholm

WIEM, JAK JE WYBRAĆ- Lawrence Block

CIENIE DLA CISZY W LASACH PIEKŁA - Brandon Sanderson

KRóLOWA NA WYGNANIU - Sharon Kay Penman

DZIEWCZYNA W LUSTRZE - Lev Grossmann

DRUGA ARABESKA, BARDZO POWOLI - Nancy Kress

MIASTO ŁAZARZ - Diana Rowland

PRAWICZKI - Diana Gabaldon

PIEKŁO NIE ZNA FURII - Sherrrilyn Kenyon

OGŁASZAJĄC WYROK - S.M. Stirling

IMIĘ BESTII - Sam Sykes

OPIEKUNKI - Pat Cadigan

KŁAMSTWA, KTóRE POWIEDZIAŁA MI MATKA - Caroline Spector

KSIĘŻNICZKA I KRóLOWA - George R.R. Martin

22 twarze niebezpiecznej kobiety

Każdy z autorów podszedł do przewodniego motywu, czyli niebezpiecznej kobiety, w różny sposób. Niektórzy postawili na klasyczną femme-fatale, inni wybrali postać morderczyni czy uwodzicielki. Wszystkie bohaterki łączy nieustępliwość i konsekwentne dążenie do ustalonego celu.

Fragment książki – „Też mi desperado” Joe Abercrombrie

Kobieta wykorzystała chwilę na zaczerpnięcie oddechu, a potem drugą na jęknięcie, czekając, aż świat przestanie wirować wokół niej. Trzecią chwilę zużyła, by poruszyć z wielką ostrożnością ręką i nogą, oczekując na przyprawiający o mdłości ból, który świadczyłby, że coś sobie złamała, i żałosny cień, jakim było jej życie, wkrótce zniknie w nieprzeniknionym mroku. Ucieszyłaby się z tego, gdyby miało to oznaczać, że może sobie spokojnie leżeć i nie musi już uciekać. Ból jednak nie nadszedł. A przynajmniej nie silniejszy niż zwykle. Jeśli zaś chodzi o żałosny cień jej życia, sprawa miała się dopiero rozstrzygnąć.

Były czasy, gdy Płoszka przywiązywała się do koni. Czasy, gdy — choć nie bez racji uważała się za twardą wobec ludzi — dla zwierząt była niezwykle miękka. Ale te czasy dawno już minęły. W jej ciele i umyśle pozostało teraz bardzo niewiele miękkości. Dlatego porzuciła wierzchowca, by wydał ostatnie, pełne krwawej piany tchnienie bez pociechy jej uspokajającego dotyku, i pomknęła w stronę miasteczka. Z początku trochę się chwiała na nogach, ale jej mięśnie szybko się rozgrzały. W bieganiu miała bardzo wiele wprawy.

— Pierdolić ich — wyszeptała w ciemności, wykrzywiając usta w złowrogim grymasie w tej samej chwili, gdy usłyszała stopę Nea ry’ego na najniższym stopniu. Płoszka zawsze była przekorna. Już jako mały brzdąc, gdy tylko ktoś jej powiedział, jak ma być, zaczynała się zastanawiać, co zrobić, żeby było inaczej. Matka zawsze jej mówiła, że jest uparta jak muł. Uważała, że to wina krwi Duchów.

— To cholerna krew Duchów — irytowała się, jakby to Płoszka była winna temu, że jest ćwierćkrwi dzikuską, a nie jej matka, która postanowiła iść do łóżka z pół-Duchem — wędrowcem, który okazał się zapijaczonym nicponiem, co raczej trudno było uznać za niespodziankę.

Będzie walczyła. Z pewnością przegra, ale będzie walczyła. Zmusi skurwysynów, by ją zabili, i w ten sposób pozbawi ich przynajmniej połowy nagrody. Nie spodziewała się, że podobne myśli uspokoją drżenie jej dłoni, niemniej tak właśnie się stało. Mały nóż nadal drżał, ale tylko dlatego, że tak mocno go ściskała.