Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali

,, Umieramy zawsze sami. Każdy inaczej.".

Samobójstwo. Każdy z nas słysząc, te słowa mam dreszcze. Śmierć zawsze jest niespodziewana, ale taka na własnych warunkach budzi najwięcej emocji. Książka Niewysłuchani to mała cegiełka liczy ponad 500 stron, jednak to najlepiej wykorzystane strony, jakie było mi dane przeczytać w tym roku. Autorki w dwóch częściach piszą o śmierci samobójczej i o tych, którzy zostali.
W pierwszej części pani Monika Tadra zamieściła 13 wywiadów z osobami, które straciły swoich najbliższych. Każda tych osób przechodziła żałobę i kryzys egzystencjalny. Każda z nich cierpiała. Każda z nich była na językach innych. Każda z nich pomimo upływu lat pamięta, bo te rany się nie goją, tylko uczą się z nimi żyć.
W drugiej części pani Halszka Witkowska opisuje z czym muszą się mierzyć ludzie po starcie. Jakie pytania kotłują się w ich głowach, a także pokazuje, czego osoby w żałobie potrzebują i jak możemy im pomóc.
Nie myślałam, że ta książka będzie dla mnie aż tak ciężka. Ogrom emocji płynących z tych wywiadów był dla mnie wręcz przytłaczający. Nie spodziewałam się u siebie takiego pokładu wrażliwości i empatii wobec historii anonimowych osób.
Jestem też zdruzgotana po tej lekturze. Nie sądziłam, że w XXI wieku nadal można spotkać się z ostracyzmem rodziny, bo tam musiało być, coś złego skoro się zabił. Poruszyło mnie też robienie z młodych wdów własności publicznej. Jesteś jeszcze młoda, nie rozpaczaj, szukaj następnego. Albo w drugą stronę. Pół roku po pogrzebie a ta już w kolorowych sukienkach i na kawy chodzi z innymi.
Kurczę, ludziom brak empatii i chyba własnego życia, żeby komuś mówić, jak i ile ma przeżywać żałobę.
Bardzo bolesne było dla mnie też to, że prawie każdy bohater tej książki spotkał się z obwinianiem. Rodzina i najbliżsi zrzucali na nich odpowiedzialność za tę tragedię.
Z szokiem czytałam, jak często dzieci są zostawianie same sobie po śmierci najbliższych. To tłumaczenie, że to dziecko i nic nie będzie pamiętać woła o pomstę do nieba. Jak można takie najbardziej kruche istotny zostawić bez specjalistycznej pomocy, rozmowy?
Bardzo intrygował mnie od samego początku tytuł tej książki, dlaczego akurat taki. Teraz już wiem. Interpretuję to na dwa sposoby. Pierwszy, zanim ktoś zdecyduje się na taki radykalny krok, jak odebranie sobie życia daje o tym znać. Nie wprost, ale jest wiele takich sygnałów. Łatwo je przegapić. A to ostatnie wołanie o pomoc. Drugi, kiedy wydarzy się taka tragedia, nagle zostają z tym sami. Ludzie boją się z nimi rozmawiać. Nie wiedzą co mówić.
Ta pozycja nie jest lekturą łatwą, ale naprawdę warto się jej bliżej przyjrzeć. Wiedzieć czego się spodziewać, jak można pomóc.
Pomimo że książka smutna, przepełniona żałobą, jednak cel szczytny. Część dochodów ze sprzedaży tej książki zostanie przekazana na działanie serwisu pomocowego zwjr.pl (Życie warte jest rozmowy).

" [...] Doświadczenie śmierci samobójczej zmienia nas, im bardziej bliski był nam człowiek, który odebrał sobie życie. [...]"

"Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali" autorstwa Halszki Witkowskiej i Moniki Tadry jest bardzo ważną książką, którą powinien przeczytać każdy czytelnik.
Nigdy nie czytałam reportażu o tej tematyce. Żałuję, że ta pozycja ukazała się dopiero teraz, a nie dwanaście lat temu. Ból w rodzinie po samobójstwie najbliższego członka pozostaje wciąż taki sam. Nigdy nie mija. I nie oszukujmy się, że później będzie lepiej. Nie, nie będzie. Życie już nigdy nie będzie takie same. Łzy nadal płyną, jak nikt nie widzi. Po prostu po kilku latach od śmierci się o tym tragicznym wydarzeniu nie mówi, ale wystarczy iskierka i obrazy wracają. Już zawsze osoby, które pozostały po samobójczej stracie zawsze będą zadawały sobie pytania: dlaczego do tego doszło? Czy mogłam/mogłem coś zrobić, żeby temu zapobiec? . A najgorsze w tym wszystkim jest błędne poczucie, że to była nasza wina, że do tego doszło. Żyję z takim bólem już ponad 12 lat.
W sytuacji samobójstwa największymi potworami są ludzie, którzy nie mają poczucia empatii i zrozumienia. Ktoś, kto stracił członka rodziny, potrzebuje wysłuchania, a nie wyśmiewania lub chorych oskarżeń typu: mogliście coś zrobić, jak mogliście do tego dopuścić itd.
Tę książkę dedykuję właśnie takim osobom bez sumienia. Może historie tutaj opisane ścisną was za serca i zrozumiecie, że wystarczy odrobinę zmienić swoje zachowanie, a świat będzie piękniejszy.
Uświadomcie sobie jedno, nie da się upilnować człowieka, który chce popełnić samobójstwo. On to zrobi w najmniej spodziewanym momencie.

Jedna z autorek tej książki rozmawiała z trzynastoma osobami, których bliscy opuścili ten świat, popełniając samobójstwo. Ich historie są przejmujące, ściskające za gardło i wyciskające łzy. Czytelnicy, którzy mają doświadczenie w tym temacie doskonale wiedzą, co oni czują, bo sami to przeżywali i zapewne nadal przeżywają.

Ten reportaż radzę wam czytać w pełnym skupieniu i ciszy. Wtedy odczujecie dodatkowe emocje. Przed czytaniem przygotujcie sobie chusteczki, bo to jest bardzo mocny reportaż.

Na wewnętrznej stronie okładki znajdziecie przydatne informacje dotyczące tego, w jaki sposób możecie pomóc osobie po stracie bliskiego w wyniku śmierci samobójczej.

Na końcowej wewnętrznej stronie okładki znajdziecie przydatne numery telefonów czynne siedem dni w tygodniu. Oczywiście te numery są bezpłatne.

- 112 - Numer alarmowy w sytuacjach zagrożenia życia i zdrowia

- 800 702 222 - Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym

- 116 111 - Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży

Zajrzyjcie również na stronę: www.zwjr.pl, gdy jesteście w kryzysie samobójczym, przeżywacie żałobę po stracie bliskiej osoby w wyniku samobójstwa lub po prostu chcecie pomóc.

Pomagając innym, nie zapominajcie również o własnym zdrowiu fizycznym i psychicznym.