Nimfomanka wyd. 2

Warto już na wstępie pamiętać że „Nimfomanka” nie jest stuprocentową nowością, wydawniczą, a wznowieniem. Pierwsza powieść zaprezentowana w nieco innej szacie graficznej ukazała się w 2020 roku, a czytelnicy bardzo wysoko ją ocenili. Nie dziwi mnie to, ponieważ sama przepadłam w tekście bez reszty i nie żałuję tego kroku. Tym razem, po 5 latach, jest podobnie, gdyż temat, choć kontrowersyjny, nie może być pomijany.

Sonia Rosa to bardzo charakterystyczny pseudonim w literaturze polskiej i należy od do nieocenionej Katarzyny Misiołek. Autorka nie boi się pisać o seksie, uzależnieniach i innych bardziej mrocznych stronach życia człowieka. Myślę jednak, że o współżyciu, tym bardziej brudnym i gorszącym, trzeba umieć pisać. Bywa przecież, że zwykłe teksty niby-obyczajowe aż ociekają erotyką, a czytelnik jest znużony, zniesmaczony i nie ma ochoty na dalszą lekturę. W przypadku Sonii Rosy z całą pewnością tak nie jest- kobieta perfekcyjnie odnajduje zarówno w mrocznych, jak i delikatnych historiach.

„Nimfomanka”- zapisanie tytułu już właściwie wyjaśnia nam większą część fabuły. Główna bohaterka, Anita, jest w sposób patologiczny uzależniona od seksu. Nieważne z kim, gdzie i kiedy. Jeśli najdzie ją ochota, po prostu musi wybrać się na „łowy” i się zaspokoić. Zachowuje się niczym narkoman na głodzie- w niektórych fragmentach powieści miałam przed oczami scenę z filmu pt. „Skazany na bluesa”, gdzie Tomasz Kot grający Ryszarda Riedla dosłownie skomle o działkę narkotyku. Takie poniżające zachowanie bardzo pasuje do Anity, gdyż ona zachowuje się podobnie. Nieważne, czy zarazi się od kogoś chorobą weneryczną czy zajdzie w ciążę- głód seksu jest tysiąc razy mocniejszy od silnej woli. Czy jednak my, czytelnicy, możemy do końca zlinczować postać wykreowaną przez Sonię Rosę? Książka ma bardzo ważny atut- fabuła jest bowiem tak skonstruowana, że zapoznajemy się zarówno z obecnym, jak i dawnym życiem Anity. Jak wyglądała przeszłość nimfomanki i jak bardzo ma ona wpływ na destrukcyjne zachowanie kobiety? O tym samemu warto się dowiedzieć.

Gdy czytałam książkę, bardzo intensywnie zastanawiałam się nad tym, czy Anita zasługuje na jakiekolwiek zrozumienie. Autorka przekonała mnie, że tak. Wszak zawsze mówi się, że wydarzenia z młodości, dzieciństwa, błędy z przeszłości kształtują nas i nasze poglądy. To, co działo się w życiu Anity, z całą pewnością mogło ją doprowadzić na skraj obłędu seksualnego. Z kim przystajesz, takim się stajesz- to stwierdzenie także idealnie pasuje do całości książki. Dlaczego? Zapraszam do lektury.

Jeśli oczekujecie WYŁĄCZNIE gorących opisów scen łóżkowych- nie tędy droga. Owszem, „Nimfomanka”, jak sam tytuł wskazuje, obfituje w mnogość erotyki, a liczba jednonocnych partnerów Anity nie zmieściłaby się pewnie w najgrubszym notatniku… Przerażające? A jednak- szkoda tylko, że nie jest to fikcja, a seksoholizm naprawdę istnieje i nie należy się z tego śmiać. Jeszcze bardziej denerwujące jest to, że podobno „wolna miłość” należy się tylko mężczyznom. Gdy to przeczytałam, miałam ochotę rzucić książką o ścianę, a nie zrobiłam tego tylko z szacunku do papieru. Niestety, ale nierówność płciowa zawsze będzie kością niezgody. Kiedy mężczyzna zmienia kobiety jak rękawiczki i na dodatek traktuje je niczym szmaty do podłogi, wówczas wszystko jest w porządku. Odwrotna sytuacja, czyli rozwiązła kobieta, to już powód do buntu i poniżania.

Książkę warto przeczytać- ma bardzo dobrze rozbudowaną fabułę, a autorka doskonale zadbała o podkreślenie jej psychologicznego wymiaru. Część scen może szokować i zmusić nas do przemyśleń o tym, jak MUSZĄ żyć niektóre kobiety. Obyśmy jak najdalej trzymały się od niektórych osobników. Miłości nie da się znaleźć na siłę. Pamiętajmy, że w tak patologicznym przypadku cierpi też całe otoczenie kobiety, nie ona sama.

Polecam!