NOS4A2 w.2020

Joe Hill stworzył historię, która autentycznie przyprawiła mnie o gęsią skórkę. 😱

Co ciekawe nie stoi za tym poziom strasznych scen, bo mogę napisać, że wcześniej spotkałam się z bardziej strasznymi książkami albo z równymi w poziomie tej, ale zaskakująco straszyła mnie specyficznością zrobienia z czegoś bardzo dobrego najgorszego koszmaru.

Boże Narodzenie, a przede wszystkim czas oczekiwania na święta, zawsze wzbudza we mnie pozytywne uczucia i nie spodziewałam się, że jest to tak we mnie ukorzenione, aż do momentu, gdy zaczęłam mocno odczuwać w tej historii sprzeciw i strach uczynienia mrocznej krainy z czasu wiecznej Gwiazdki. To uczucie było dla mnie naprawdę złowieszcze, gdy ulubione świąteczne piosenki służyły za zwiastun nadciągającego nieszczęścia w postaci Upiora za kierownicą czarnego Rolls-Royce'a, który porywa dzieci. A jego rejestracja to tytułowe NOS4A2...

Jednak historia nie byłaby pełna, gdyby nie ktoś kto będzie w stanie ogarnąć ten mrok. Victorię McQueen poznajemy w momencie, gdy jako mała dziewczynka odkrywa zaskakującą zdolność, którą usilnie próbuje wyprzeć ze swojej świadomości. Jednak pewnej tragedii nie sposób zaprzeczyć, a pociąga ona konsekwencje na dorosłe życie Vic.

Tak ogólnie, ale przede wszystkim przez to, że z początku jak i później jednymi z głównych bohaterów są dzieci, a akcja dzieje się w dwóch równoległych światach to ta historia ma dla mnie vibe serialu „Stranger Things”. Myślę, że to też może być dla was dobrym odniesieniem jeżeli chcielibyście poznać ten tytuł. Całość trzyma w napięciu, a potoczność języka i zachowań bohaterów dobrze mi się tu wpasowały. Co wcale nie oznacza, że nie było scen, który by wzbudzały we mnie sprzeciw, ale do horroru pasują. W końcu czy ludzie działający na usługach Upiora mogą mieć jakieś hamulce?

Koniec utrzymuje klimat książki, chociaż nazwałbym je takim hollywoodzkim zakończeniem. Z resztą książka doczekała się ekranizacji, więc wszystko jest na swoim miejscu. 😆