Nóż

Siedzę przed pustym ekranem, usuwam rozpoczynające się zdania, które kłębią się w mojej głowie, a w środku taki mój wewnętrzny głos mówi, żeby napisać: panie Nesbø czemu?

Ja wiem, że Harry Hole to fikcyjna postać, ale nie dziwcie mi się, że przy naszym dwunastym spotkaniu jestem do niego tak przywiązana, że chciałabym, by w miarę dobrze mu się wiodło. Co prawda autor nieraz już mi pokazał, że Harry musi cierpieć za całą ludzkość, ale posuwać się, aż do takiej rzeczy jaka wydarza się praktycznie na początku to przegięcie.

Nie wiem czy też tak czasami macie, że się trochę na autorów obrażacie, ale musiałam sobie chwilę przetrawić sposób, w jaki Jo Nesbø chce dalej opowiadać historię komisarza Hole. Jak już przełknęłam tę gorzką pigułkę to mogłam dać się dalej ponieść akcji, która była na naprawdę wysokim poziomie.

I tutaj jest mój podziw co do samej kryminalnej sprawy, bo były momenty, gdy sprawcy wydawali się, aż zbyt oczywiści i miałam w głowie, że może i logicznie wszystko się zgadza. Tylko, że kto jak kto, ale Nesbø nie idzie w tak łatwe rozwiązania. Co do tego miałam rację, ale kto się okazał głównym antagonistą w tej sprawie w życiu bym nie przypuszczała, a moja mina, gdy się dowiedziałam musiała wyglądać przekomicznie. 🫣 Jak z początku było mi się ciężko otrząsnąć tak nie wiem jak nazwać stan, w którym byłam na sam koniec. Wciągająca, pełna zwrotów akcji i łącząca wątki, które z początku nie wydają się do połączenia. Ostra jak tytułowy nóż, który zadaje cios nie tylko ofierze, ale i czytelnikom.

Gdyby nie te nerwy związane z potoczeniem się całej fabuły to chyba bym dała 10 za takie koncertowe ogranie. Nie jestem typem czytelniczki, która aż tak uwielbia wielotomowe cykle, ale tutaj ciągle mi mało.