Numer 11

Zanim zacznę pisać o książce, to muszę się z wami podzielić swoimi przypuszczeniami, co do powieści Numer 11. Zafiksowałam się, że historia Coe’a będzie podobna do innej, którą przekazuje film Joela Schumachera Numer 23. Widzieliście ten film? Mężczyzna, grany przez Jima Carreya, dostaje obsesji na punkcie książki, która według niego opisuje i przewiduje jego życie i przyszłość. Bohater jest zakręcony z powodu liczby 23, która przewija się nader często w jego otoczeniu. I ja, biedny żuczek, myślałam, że to będzie podobna historia. Jakże się pomyliłam. Ale dzięki temu poznałam coś ciekawego, nowego i odkryłam Jonathana Coe’a.

Numer 11 jest w pewnym sensie sequelem innej powieści brytyjskiego pisarza, What a carve up! wydanej w 1994 roku. To powieść satyryczna, wykorzystująca wiele stylów narracji i różne perspektywy, dotycząca środowisk politycznych i społecznych w Wielkiej Brytanii w latach osiemdziesiątych. Jest to krytyka brytyjskiej polityki pod rządami Margaret Thatcher i wpływu polityki na bankowość, media, rolnictwo, opiekę zdrowotną, handel bronią, a nawet sztukę. Fikcyjna rodzina Winshaw ucieleśnia różne interesy pod jednym dachem.

Numerem 11 Coe powraca do zabawnej (a zarazem gorzkiej) satyry społecznej i politycznej, tym razem skupiając się na polityce dwóch premierów Tony’ego Blaira i Davida Camerona, gdzie tematem przewodnim jest szaleństwo naszych czasów. I znów ożywia wszechpotężną i żądną władzy rodzinę Winshawów, która rządzi brytyjskimi współobywatelami. I choć tematyka ta schodzi na dalszy plan, to ciągle jest aktualna i obecna.

A teraz możemy już zacząć towarzyszyć dwóm dziesięcioletnim dziewczynkom Rachel i Alison, które są niesamowicie zaintrygowane pewnym domem i zgadnijcie jaki numer jest tego domu. Tak nie mylicie się, 11. Właścicielką domostwa jest bardzo tajemnicza i oryginalna Szalona Kobieta Ptasznik. Na pewno chcielibyście wiedzieć dlaczego kobieta szuka w parku kart do gry i kto znajduje się w piwnicy jej domu, niestety nie mogę tego zdradzić. Popsułabym wam przyjemność z poznawania tej interesującej opowieści.


Mijają lata, dziewczynki dorastają i oddzielnie przeżywają swoje życie. Rachel pracuje dla bogatej rodziny Gunnów, której wielki dom znajduje się w jednej z najbogatszych dzielnic Londynu. Gunnowie, planują dobudować do tego domiszcza kolejne piętra, a dokładnie 11 pięter… w dół, czyli pod ziemią. A co, kto bogatemu zabroni? Ale nie jest wcale tak łatwo, bo gdy robotnicy są coraz bliżej poziomu 11, zaczynają dziać się naprawdę dziwne rzeczy… Biedna Rachel sądzi, że traci zmysły.

Numer 11 to tajemniczy dom; linia autobusowa prowadząca przez Birmingham, która zapewnia schronienie tym, którzy nie chcą, lub nie mogą wracać do domu; najniższy poziom w wielkiej wielopoziomowej piwnicy zaplanowanej przez bardzo bogatą rodzinę…


Powieść skonstruowana w pięciu częściach, rozpoczyna się w 2003 roku po śmierci Davida Kelly’ego, gdy Rachel i Alison mają dziesięć lat. Plany Coe'a zdają się jasne. W nowym porządku świata nie ma siatki bezpieczeństwa, nie ma ufności elitom politycznym, nie ma welfaryzmu. Nie bez znaczenia staje się fakt, że jest to również jedenasta powieść w dorobku Coe’a.

Numer 11 jest powieścią zabawną, ale i upiorną. Jonathan Coe łączy koleje losu osób, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą nic wspólnego. I choć chwilami nie bardzo wiadomo o co chodzi, to bardzo szybko łapie się sposób myślenia Brytyjczyka. Sadzę, że jest to idealna książka na współczesne czasy. Szalona i głęboko dziwna, a jednak niesamowicie intrygująca powieść. Macie ochotę sprawdzić? Polecam.