Odroczone nadzieje

Panią Anetę i jej sposób targania uczuciami poznałam przy książce „Marzenia Kaliny”. Oczywistym było, że sięgnę po kolejną książkę i ponownie się nie zawiodłam. Lubię takie spokojne książki, obyczajowe, które czasem opowiadają o życiu normalnych, zwykłych ludzi.

Poznajemy Aldonę, która sprawuje całodobową pieczę nad chorą na Alzheimera matką. W opiece pomaga jej pielęgniarka, mimo że główna bohaterka ma dwójkę rodzeństwa – Lidkę i Darka. Jak można się domyśleć i brat i siostra mają swoje życie i swoje sprawy. Darek jest za granicą, a Lidka ma męża i dwójkę dzieci. Niestety cały obowiązek opieki i pomocy matce, która wcale nie była ideałem ani łatwą osobą, spada na nią. Retrospekcja z jaką się spotykamy w książce Pani Anety jest poruszająca historią młodych lat, porzuconych marzeń, rezygnacji z udogodnień w wyższym celu. Opowiada historię, którą możemy przypisać osobie, którą prawdopodobnie znamy. Język książki jest lekki, czyta się wręcz ekspresowo chcąc poznać dalszy ciąg zdarzeń. Perypetie, które chwilami wyciskają łzy.

Mogę śmiało z czystym sercem polecić, bo jestem fanem w pełnej krasie takiej właśnie literaturze :)

Historia tak bardzo mądra, prawdziwa i życiowa, że aż chce się ją przeczytać raz jeszcze! Jest to pierwsza książka autorstwa Pani Anety, którą przeczytałam, jednakże jestem przekonana, iż sięgnę po kolejne. Zacznę jednak od początku. Aldona – główna bohaterka, to kobieta z ogromnym bagażem doświadczeń. Od najmłodszych lat musiała stać się zaradna, odpowiedzialna i dorosła, aby opiekować się swoją młodszą siostrą Lidką. Aldonę życie nigdy nie rozpieszczało. Wychowana w rodzinie, w której zawsze brakowało jakiegokolwiek zrozumienia, ciepła, wsparcia i poczucia bezpieczeństwa. A przecież wiadomo, iż są to bardzo istotne elementy do prawidłowego funkcjonowania i rozwoju. Odrzucona przez swoich najbliższych decyduje się walczyć o swoje pragnienia, zamiary i marzenia. Wyjeżdża na studia do Krakowa. Decyzja ta jednak nie spotkała się z aprobatą rodziny... Aldona z czasem zamieszkuję z Grzegorzem – miłością z młodzieńczych lat. Plany o wspólnej przyszłości wydają się być tak bardzo realistyczne. Jednak rzeczywistość lubi zaskakiwać. Związek Aldony i Grzegorza rozpada się...

***

Aldona każdego dnia walczy o przeciwności jakie przygotowało dla niej życie. Zatraca się w pracy, stopniowo pnie się po szczeblach kariery zawodowej. Lecz niespodziewana wiadomość o chorobie matki, wywraca jej życie po raz kolejny do góry nogami. Aldona ponownie musi przewartościować swoje dotychczasową egzystencję... To właśnie ona jako jedyna spośród trójki rodzeństwa jest w stanie zrezygnować ze swojego obecnego życia. Jako najstarsza i bez rodzinnych zobowiązań decyduje, iż zamieszka z mamą i będzie się nią opiekować. Opieka nad chorą na Alzheimera matką z każdym kolejnym dniem staje się coraz bardziej skomplikowana. Wymaga bardzo dużo zaangażowania i poświęcenia. Kobieta uświadamia sobie, że w jej sercu panuje ogromną pustka. Decyduje się na złożenie bloga i tam „wylewa” swoje smutki i żale. Czy w życiu Aldony pojawi się jeszcze kiedyś szczęście? Przekonajcie się sami!
To siedem niesamowicie klarownie skomponowanych rozdziałów. Każdy z nich poprzedzony jest blogową zapiską głównej bohaterki. Te zapisy są tak bardzo szczere i głębokie, iż z pewnością poruszą niejedno serce i głęboko zakorzenione zakamarki duszy! Ponadto, zapiski Aldony na blogu www.odroczone.nadzieje.blog.pl zdecydowanie urozmaiciły powieść. Nadały jej charaktery i jednocześnie pozwoliły jeszcze bliżej poznać Aldonę, a także jej odczucia i spostrzeżenie na otaczający ją świat.Cóż mogę dodać więcej? To książka pełna niesamowitych emocji. Historia napisana z perspektywy głównej bohaterki. Aldona zyskała moją aprobatę już od pierwszych stron. Podziwiałam ją za jej determinację, zawziętość i siłę. W moim odczuciu to naprawdę fantastyczna kobieta. Mimo przeciwności losu, twardo stąpała po ziemi. A to się ceni. Warto też zwrócić uwagę, iż autorka porusza bardzo ważny temat – poświęcenie wobec drugiej osoby. W dzisiejszych czasach nie każdy jest w stanie pomóc bezinteresownie drugiej osobie, nawet tej najbliższej, a nie wspominając już o obcych. Mim to wierzę, iż na tym świecie są też tacy ludzie, którzy posiadają w sobie pełno empatii, a także zawsze są chętne do pomocy. Historia o ludzkich dramatach, które niespodziewanie mogą spotkać każdego z nas. Książka napisana bardzo przyjemnym językiem. Czyta się szybko i płynnie. Bez rozbudowanych opisów, zbędnych i uciążliwych treści, które mógłby zniechęcić czytelnika. Do przeczytania w dwa wieczory! A autorka jawnie prowokuje i zmusza czytelnika do refleksji! Serdecznie polecam.

http://nie-oceniam-po-okladkach.blogspot.com/2017/03/20-odroczone-nadzieje-aneta-krasinska.html