Odwaga zaufania ciemności

Chcę iść obok ciebie, gdy będziesz szedł ciemną doliną Depresja nie jest „gorszym dniem” czy „chandrą”. To choroba, która atakuje ciało, umysł i duszę. Odbiera chęć życia. Nie jest wynikiem naszej słabości czy braku wiary. Jest stanem wymagającym leczenia: terapii a czasami również leków. I zawsze potrzebne jest w niej wsparcie. Przez depresję nie powinno się przechodzić samotnie. Przemysław Wysogląd SJ, odwołując się do osobistych doświadczeń, zaprasza w podróż, która pomogła mu w mierzeniu się z depresją, kryzysem i chwilami najgłębszego mroku duchowego. Przez słowa Pisma Świętego, medytację i modlitwę autor zachęca, by odważyć się zaufać ciemności, bo paradoksalnie to właśnie w niej czeka na nas Bóg. Być może to również twoja droga. Ciemność to uniwersalna metafora. Zrozumiała dla każdego człowieka, w każdej epoce, w każdej kulturze. Wszyscy wiemy, co znaczy „ciemność": niepewność, strach, niebezpieczeństwo. W ciemności nie idziemy wyprostowani – kulimy się, poruszamy ostrożnie, wolniej. W nocy dzieje się najwięcej tragedii, ale dzieje się też coś świętego. W nocy rozmawiamy inaczej. Powierzamy sobie największe tajemnice. Mówimy słowa, które w świetle dnia wydają się zbyt trudne: „Kocham cię”, „Potrzebuję cię”, „Boję się”. (…) Nawet jeśli dziś twoja droga wiedzie przez dolinę cienia – idź dalej. Noc nie trwa wiecznie. A Bóg, który czeka w ciemności, już przygotowuje świt. To nie jest książka o tym, jak wyjść z depresji. To książka o tym, jak nie iść przez nią samotnie.