Ołowiana godzina

Najgorzej w życiu jest biec, wiedząc, że nie ma mety”.


Ewa to piękna młoda kobieta, niezwykła, przyciągająca uwagę. Pracuje jako architektka w renomowanym biurze projektowym. W pracy jest piekielnie ambitną perfekcjonistką. Z pozoru to dumna, oschła, wyniosła i pewna siebie „Królowa Lodu”, której tajna broń to bezpośredniość do bólu i werbalna ironia, bycie zawsze i wszędzie „ponadto”. Poza pracą Ewa ma też życie prywatne, jest w dość nieoczywistym związku z Pawłem, synem właściciela konkurencyjnego biura architektonicznego. Ich relacja jest jak napięta lina nad przepaścią, jedno wielkie niedopowiedzenie, kilka chwil zapomnienia, wciąż żarzący się niedopałek papierosa..
Pewnego dnia właśnie związek Ewy z Pawłem staje się jednym z kilku powodów, przez który kobieta traci pracę. W tym krytycznym momencie, wszystko co do tej opory o niej wiedzieliśmy okazuje się tylko skorupą, która właśnie spękała.. odsłaniając prawdziwe oblicze zagubionej, żyjącej jak w potrzasku i w ogromnym napięciu, kobiety. Osoby, która każdego dnia zmaga się z nieodstępującym ją ani na krok demonem, ciągle karmionym wspomnieniami, złością, żalem, poczuciem upokorzenia, samotnością i wstydem.. alkoholem i łzami. Historia Ewy jest przerażająca i dramatyczna. To co ją spotkało woła o pomstę do nieba, podważa istotę człowieczeństwa, poddaje w wątpliwość istnienie Boga..

„Ołowiana godzina” to mocny utwór dramatyczny wstrząsający i niepozwalający na przejście obok siebie bez emocji. Autorka ekonomicznie gospodarując słowami tworzy obrazy, które niezwykle oddziałują na wyobraźnię – bolą, smucą, poruszają, złoszczą, niepokoją.. Stawiają pytania, na które strach poznać odpowiedzi. Krzyczą o uwagę i zauważenie. Rzucają się cieniem na optymistycznym oglądzie rzeczywistości. Otwierają rany, które nie mają szans się zabliźnić.. nawet wobec upływającego czasu..

Polecam.