Opowiadania t. 3

Zygmunt Niedźwiecki jest dziś autorem zapomnianym i właściwie anonimowym. Nazwisko pozostaje znane badaczom kultury przełomu XIX i XX wieku i pojawia się przy okazji syntetycznych omówień. Powszechnie przyjęło się uważać, że jest pisarzem konsekwentnie naturalistycznym, nalężącym do drugiego pokolenia polskich naturalistów, którzy szli drogą wytyczoną przez grupę literacką "Wędrowca" i którzy nawiązywali do wzorów zaprojektowanych przez francuskich twórców, przede wszystkim Zolę i jego uczniów. Zygmunt Niedźwiecki słusznie bywał nazywany polskim Maupassantem, nie tylko ze względu na tłumaczenia. Jego oryginalne teksty to prawdziwe "laboratorium" krótkich form narracyjnych. Pisał klasyczne nowele, z punktem kulminacyjnym i wyraźnie wyeksponowaną puentą, krótkie, silnie zdialogowane scenki, obrazki z przewagą opisu, humoreski, dłuższe formy, jakby mini-powieści. Polska nowelistyka bez Niedźwieckiego byłaby zdecydowanie uboższa, stanowi on ogniwo pośrednie między XIX-wiecznymi formami Bolesława Prusa i Marii Konopnickiej a twórczością modernistów - Marii Dąbrowskiej, Jarosława Iwaszkiewicza, Andrzeja Nowakowskiego, nawet Mirona Białoszewskiego.