Ostatnia tajemnica

Mieszkam w dużym mieście, w którym znajduje się naprawdę sporo filii bibliotecznych. Sama w swoim rejonie korzystam z trzech placówek, a zatem wielu może sądzić, iż mam możliwość sięgnąć po niemalże każdą książkę. Ot, wypożyczę wszystko, co dusza zapragnie. Otóż jest to nieprawda, a doskonałym przykładem jest twórczość Anny Ziobro. Autorka, łącznie z najnowszą propozycją, stworzyła już dziewięć wysoko ocenianych historii, zaś ja sama mogłam zapoznać się tylko z dwiema. Za każdym razem był to bardzo dobry wybór. Zdążyłam się przekonać, że Anna Ziobro nie serwuje nam przesłodzonych, przewidywalnych do bólu treści, co akurat mnie bardzo cieszy. Mało tego, autorka nie unika tematów trudnych, smutnych, które w realnym życiu mogą spotkać każdego z nas. My, czytelnicy, nie unikajmy takiej prawdziwej literatury- niech śmiało gości ona na półkach w polskich księgarniach i bibliotekach. Głęboka refleksja o trudach i radościach życia przyda się każdemu z nas.
Tym razem autorka zdecydowała się na coś w rodzaju plecionki czasowej i historię z lat 60. XX wieku łączy z latami dziewięćdziesiątymi i chwilami mocno współczesnymi. W ogóle mi to nie przeszkadzało, gdyż każda z opowieści ma swój niepowtarzalny klimat i sens, dzięki czemu żaden z odbiorów nie pogubi się, nie zazna uczucia chaosu. Co więcej, „Ostatnia tajemnica” to też niepowtarzalna okazja ku temu, by stopić serce nawet najbardziej zatwardziałego odbiorcy. Już samo wspomnienie o czasach wojennych, w których ginęli niewinni ludzie, powinno wprowadzić nas w bardziej nostalgiczny nastrój.
To jednak nie wszystko. Znaczą część opowieści pisarka osadza w hospicjum. Myślę, że tak charakterystyczne miejsce akcji niejako zmusi nas do tego, byśmy stali się bardziej, wyrozumiali i wdzięczni za każdy dobrze spędzony dzień. Właśnie do hospicjum trafia Sabina, jednak z głównych bohaterek powieści. Jest ona idealnie przygotowana na swoją ostatnią drogę, a do docelowego miejsca zawozi ją taksówkarz, Artur. Mężczyzna bardzo lubi swoją pracę, ale niecodzienne i dodatkowe prośby Sabiny bardzo go ciekawią. O co, poza transportem, poprosi go leciwa staruszka i dlaczego akurat jego? Czy Artur podoła wyzwaniu? Jaki będzie on miał wpływ na dalsze losy chorej kobiety? Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale jest to bardzo interesujący wątek.
Życie Sabiny jest w „Ostatniej tajemnicy” jest bardzo widoczną retrospekcją. Poznajemy jej młodzieńcze lata, a także dowiadujemy się, że kobieta miała męża, a także syna Piotra. Dlaczego w wielu rodzinach dzieje się tak, że relacje między dziećmi a rodzicami są mocno zachwiane? Dlaczego nie rozmawiamy ze sobą nawet przez wiele dekad? No i czy bardzo długi czas rozłąki można jeszcze naprawić? Tak właśnie będzie chciała zrobić Sabina, która wręcz marzy o kontakcie z Heike- wnuczką, której nigdy nie widziała. Czy jej się to uda? Czy młoda Heike zgodzi się na spotkanie? O czym ma rozmawiać z leciwą kobietą, której nigdy nie znała? Warto się tego dowiedzieć.
Bardzo wciągająca jest także współczesna historia wspomnianego wyżej taksówkarza Artura. Mężczyzna ma żonę Elizę oraz nastoletnią córkę Sandrę, która przechodzi swój najbardziej buntowniczy czas. Autorka doskonale podkreśliła, jak bardzo obecne rodziny różnią się od tych z poprzednich dekad. Dziś trudno o rozmowy, wspólne rozwiązywanie konfliktów. Doczekamy się bardziej życia obok siebie, notorycznych tajemnic i braku zaufania. Czy tak jednak musi być zawsze? Czy rodzina Artura ustatkuje się, a w wszelkie dramaty przestaną być odczuwane w pojedynkę? Ich historia to okazja do odświeżenia własnych relacji rodzinnych czy przyjacielskich.
„Ostatnia tajemnica” to książka, która swoją formą wręcz krzyczy do nas: CO MASZ ZROBIĆ JUTRO, ZRÓB TERAZ. Musimy bowiem pamiętać, że czas jest nieubłagany, leci szybko, a często nierozwiązane sprawy mogą nas poróżnić na bardzo długo, jeśli nie na zawsze. Autorka w idealny sposób podkreśliła też jak powinno być budowane prawdziwe uczucie. Dowiodła ona, że „na mocnych fundamentach można odbudować choćby Warszawę, ale na słabych nie da się zbudować nawet związku dwojga ludzi”. Zapamiętam tę wypowiedź na długo, inni czytelnicy także powinni to uczynić.
Najnowsza powieść Anny Ziobro jest mądra, empatyczna, wzruszająca, prawdziwa. Treść można pochłonąć dosłownie w jeden wieczór i tym samym głęboko zastanowić się nad mocno nadwyrężonymi relacjami rodzinnymi. Czy tajemnice warto wyjawiać? A może jednak je zachowywać? Jest to temat do indywidualnych przemyśleń.
Wysoko można ocenić tu zarówno fabułę, jak i idealny tytuł oraz okładkę. Rozczuliły mnie też archaiczne dziś listy- od wielu lat kolekcjonuję piękną papeterię i marzę, by choć jeszcze raz otrzymać taką korespondencję. Czy tak się jednak stanie? Wątpię, pozostaje mi marzyć.
Nie mam absolutnie nic do zarzucenia autorce i dziękuję, że znowu mnie nie zawiodła. Polecam!