Ostatnie zdjęcie

„Alzheimer to miłość nieodwzajemniona. Kocham ją całym sercem, mogę mówić jej to sto razy dziennie [...] Ona chyba tego nie słyszy i nie widzi. Choć widzi i słyszy jeszcze całkiem nieźle..”

Nastoletni Franek wychowuje się w sierocińcu i nie rozumie dlaczego jego ukochana babcia go porzuciła. Pragnie ją odnaleźć, by ponownie z nią zamieszkać i przywołać na nowo szczęśliwie przeżyte z nią chwile. Niestety jego marzenia zderzą się z rzeczywistością, w której jego babcia mieszka w domu spokojnej starości i nie zawsze pamięta, że ma wnuka. Franek pragnie przywrócić jej pamięć za pomocą zdjęć z dawnych czasów, ale choroba jego babci nie pozwoli mu na spełnienie swojego marzenia.

To jedna z tych krótkich książek, która dla mnie osobiście jest właśnie za krótka. Jak często ta oszczędna forma potrafi mi dać taką głębię emocji, tak tutaj trochę mi jej zabrakło. Zabrakło mi właśnie może tych kolejnych stron, by ta historia została ze mną na dłużej.

Jest to jedna z tych książek, które mogę polecić, ale ubolewam, że ja sama nie odebrałam jej mocniej, bo potencjał na to był duży. Były momenty, że było mi przykro i takie gdzie lekko się uśmiechnęłam. Podobało mi się też, że ta książka ma zapach i smak włoskiej kuchni. Zakończenie niesie tę iskierkę nadziei, która choćby i tylko na chwilę, ale daje ukojenie.

Cieszę się, że poznałam tę historię, ale nie przeżyłam jej tak jak oczekiwałam. Też nie mogę i nie chcę ocenić jej za nisko, bo na to nie zasłużyła i swoim przekazem wzruszy niejednego czytelnika, ale między mną, a nią tak po prostu nie powstała większa więź. Moja ocena 7/10.