Pancerne serce

W tym roku zamierzam być na bieżąco ze wszystkimi wydanymi do tej pory tomami książek z komisarzem Harry Hole, którego tak bardzo lubię. Może to też jest powodem podświadomego odwlekania kolejnych tomów w czasie, by mieć poczucie, że jeszcze jakaś nieodkryta karta z jego historii na mnie czeka.

Myślę, że czytając jakąś serię książek, a już szczególnie te, które mają 5 i więcej tomów w trakcie kolejnej już od samego początku tak jak ja czujecie się jakbyście spotkali dawno niewidzianego znajomego. Od początku tej książki towarzyszło mi komfortowe uczucie wrócenia do znanych sobie miejsc, chociaż nie wiem czy to dobrze brzmi jak książka zaczyna się śmiercią kobiety i to w dość brutalny sposób.

Harry jak to Harry, szorstki z zewnątrz, miękki w środku. Zazwyczaj nie przepadam za stereotypowym spojrzeniem w książkach na uzależnionego policjanta, ale Nesbø stworzył bohatera, który cały czas upada, ale i też się podnosi, a przede wszystkim czuć w nim głębię uczuć, z którymi nie potrafi sobie poradzić. W tej części jak w poprzednim tomie, czyli „Pierwszym śniegu” oprócz psychicznych uszczerbków Harry doświadcza również i tych fizycznych, a że ja czytałam część jedenastą (ta jest ósma) jako pierwszą to wracając się uzupełniam sobie jego wyglądowe portfolio: a to stąd jest ta blizna. 😉

Podobała mi się wymyślona intryga i sposoby dokonania zbrodni; na pewno moja wiedza wzbogaciła się po tej książce z tematu średniowiecznych narzędzi tortur, ale samo rozwiązanie nie zrobiło na mnie wrażenia. Ogólnie „Pancerne serce” jest dobre, ale aż tak mnie nie zachwyca jak inne tomy. Miałam momentami wrażenie, że jest trochę przeciągnięte i po zakończeniu nie miałam uczucia większego zachwytu.