Piętno

Głównym bohaterem "Piętna" jest komisarz Igor Brudny, jego nazwiskiem można trafnie opisać klimat tej powieści. Jest cały czas ponuro, brutalnie, mocno pesymistycznie. Świat jest przedstawiony trochę jak w krzywym zwierciadle, nie ma chyba postaci, która w jakiś sposób nie byłaby skrzywdzona albo nieszczęśliwa. Brudny chodzi po tym mrocznym mieście w płaszczu, ukrywa się przed ludźmi, bo bliźniaczo podobną twarz posiada poszukiwany seryjny morderca. Zielona Góra już już prawie zamienia się w Gotham i do końca nie wiemy, czy na pewno nie postawimy tego jednego kroku więcej i z kryminału nie przeniesiemy się do niebezpiecznego demonicznego horroru.

Schematów znanych z innych dzieł popkultury zresztą jest więcej, ale nie powiem, żeby mi to przeszkadzało. Dopóki fabuła przykuwała moją uwagę, dopóty wybaczałam chodzenie na łatwiznę. Można by np. wytknąć, że bohaterowie byli jednowymiarowi, ale i tak wszystko mi ze sobą dobrze grało, byłam ciekawa ciągu dalszego, aż chciało się mi się czytać. A potem nastąpiło zakończenie...

Czy było bardzo źle? Nie tak bym to ujęła. Po prostu wydarzenia popłynęły w takim kierunku, że wszelka powaga zniknęła i zamiast wstrzymywać oddech ze strachu, zaczęłam się śmiać. Nie wmówicie mi, że ten węgorz był na serio! I to jeszcze w takim dramatycznym momencie! (Kto przeczytał, ten zrozumie). Jestem przekonana, że sam autor wie, że przesadził, stąd żarcik Czarneckiego o dawaniu gwarancji. A dosłownie ostatnia strona z cliffhangerem do kolejnej części? To było tak... z czapy, że aż nabrałam ochoty na czytanie dalej, żeby przekonać się, co tym razem wyskoczy z książki.

Zaczęłam od zachwytu, które przeszło w zniechęcenie, a skończyło się na ubawieniu - nie wiem, czy na pewno o takie odczucia chodziło autorowi, ale w sumie bawiłam się dobrze. Przymrużyłam oko na niektóre niedoskonałości i dałam się porwać opowieści.

Polecam miłośnikom kryminałów i literatury grozy, patrząc na ilość pozytywnych recenzji, jest duża szansa, że was również uwiedzie komisarz Brudny.

Jak ja dawno nie czytałam dobrego kryminału. To oczywiście jedna z tych pozycji, na którą był ogromny szał, a ja uznałam, że póki emocje Czytelników nie opadną, to nie ma co czytać. Odczekałam dobrą chwilę, zanim podjęłam się czytania „Piętna”. Czy żałuję, że dopiero teraz? No pewnie, że tak. Mówię Wam, bokiem mi kiedyś ta przezorność wyjdzie, bo odwlekam czytanie doskonałych książek i w sumie sama nie wiem po co. Możliwe, że to obawa przed zawodem po tym, jak masa ludzi ocenia powieść naprawdę wysoko.

Igora Brudnego nie da się nie lubić. Myślę, że nie ma też osoby, która chociaż raz o nim nie słyszała. Mężczyzna bliźniaczo podobny do Igora morduje w Zielonej Górze. Jak można się domyślić, właśnie tam uda się nasz stróż prawa. Facet sam w sobie szczególny nie jest, ale właśnie to ujmuje mnie w nim najbardziej. Podoba mi się, że Autor zadbał o to, byśmy dowiedzieli się co nieco o samym Igorze. Nie będę spoilerować, bo to niemalże równoznaczne z grzechem śmiertelnym. Spotykamy się jednak z rzeczywistością w domach dziecka i pedofilią, a to zawsze jest trudne.

Język Autora jest rozbudowany i zrobił mi naprawdę ogromną przyjemność, tworząc opisy na wysokim poziomie, który tylko mocniej wkręcał nas w powieść. Są mocne, dosadne i niczego przed nami nie ukrywają. Fabuła pędzi, ale nie na tyle, by się w niej zgubić. Pan Przemysław nie pozwolił sobie na nudę i raz za razem, zaskakiwał nas, nowymi zwrotami akcji. Razem z Igorem szukamy mordercy, chcemy poznać prawdę, chcemy sprawiedliwości. Pisarz postarał się, by „Piętno” było kryminałem z krwi i kości. Takim, który nie raz sprawi oniemienie na naszej twarzy. Taki, który sprawi, że będziemy chcieli tylko więcej i więcej.

Całościowo uważam, że to jedna z lepszych historii, która miała okazję ujrzeć światło dzienne w przeciągu ostatnich dwóch lat. Żałuję, że wcześniej nie postanowiłam jej czytać, bo ostatecznie mogłam Igora i jego poczynania mieć za sobą już dawno. Jedno mogę zagwarantować – tak mocno się wciągniecie, że z miejsca będziecie chcieli czytać kolejne tomy. Ja taki właśnie mam zamiar!

Do zapoznania się z twórczością autorską Pana Przemysława Piotrowskiego sięgnęłam z największym zainteresowaniem.

Po pierwsze dlatego, że chciałam poznać go w roli autora w gatunku literackim, który od wielu lat lubię czytać i przywiązuje w nim szczególną uwagę czy została dobrana trafnie całościowa tematyka, jak potoczy się akcja, a co najważniejsze, jakie on ma podejście do opisywanych przez niego występujących losów głównych bohaterów, których nam jako swoim odbiorcom czytelniczym przedstawiając życiowe sytuacje oraz te zawodowe, w jakich się oni na obecną chwilę znajdują.

Po drugie ze względu na skonstruowany w tym oto kryminale język wypowiedzi bohaterów, jakim się oni posługują w miejscach, gdzie toczy się główna jego akcja.

Po trzecie uwzględniam czy autor zainteresował mnie na tyle, że chce czytać dalej i poznawać dalszy ciąg wykreowany przez niego oraz czy potrafi mieć on właściwe podejście do Czytelnika, który zapoznaje się z historią jego bohaterów.

Chciałam podkreślić na samym początku, że do przeczytania kryminału Cykl: Igor Brudny (tom 1) autorstwa Pana Przemysława Piotrowskiego pt. ''Piętno'' przekonały mnie osobiście zamieszczone w prologu słowa w przeprowadzonym tajemniczym dialogu pomiędzy kobietą a młodym wikarym, które przyczyniły się, abym mogła dalej odkrywać krok po kroku, co one oznaczają w kwestii nadania tej oto książce tytułu opowiadającym o losach głównego bohatera komisarza Igora Brudnego.

Moją czytelniczą wędrówkę w przeczytanym kryminale oceniam za pozytywną, gdyż mogłam w niej poznawać występujące u wszystkich bohaterów cechy pozytywne, jak i te negatywne charakteru, które tak naprawdę są tak bardzo mocno zróżnicowane, gdy na horyzoncie pojawia się ktoś obcy, nieznany, a jedynie ważne jest tu zaangażowanie i kwestia zaufania w momencie, kiedy wspólnie należy połączyć siły, by móc rozwiązać zagadkę, która pozostawia tutaj wiele do życzenia i przemyślenia nad całościowym przebiegiem akcji.

Przyznam, że tego rodzaju skonstruowane kryminały mają w sobie wiele zalet pozwalających odkrywać dwa różne toczące się światy zawodowe, jak i te prywatne oceniając ich i mając to na względzie, że sprawdzona wiedza nie zawsze może się ona sprawdzić w praktyce.

Spodobało mi się to, że autor potrafi umiejętnie wychwycić problematykę współczesną, z jaką to borykają się rodziny, u których występuje alkohol, patologia, szczerze mówiących o uczuciach, co czuli poszczególni bohaterowie, gdy się to wszystko wydarzyło, a nie mogli o tym mówić nikomu.

Z miłą chęcią przeczytam kolejną książkę Pana Przemysława Piotrowskiego, ponieważ odpowiada mi jego oryginalność, pomysłowość oraz to, że w trakcie czytania można być mocno zaskoczonym tym, że pozostawia wiele znaków zapytania, co do toczących się losów bohaterów, o których można byłoby się troszkę więcej dowiedzieć.

Jakie to było genialne! Ta powieść zasługuje na duży rozgłos, bo już dawno nie czytałam czegoś równie wciągającego, przemyślanego i zaskakujacego. Nazwisko autora do tej pory nie było mi znane, nawet chwilę myślalam, że "Piętno" to debiut, jednak Pan Przemysław to już wprawiony w boju pisarz.

Fabuła to połączenie policyjnego kryminału z tajemnicą rodzinną, kolaboracja ta jest w idealnych proporcjach, niczego nie brakuje, a jedna sprawa nie przytłacza drugiej. Autor pisze plastycznie, wciągająco i przystępnie. Przez powieść się płynie, pochłąniętym przez wydarzenia. Całość jest spójna, przemyślana, a zakończenie jest niedoprzewidzenia. Autor pokusił się o wplecenie bardzo kontrowersyjnego i oburzającego wątku, przez co powieść jest jeszcze bardziej dosadna i mocna. Jest to kryminał z tych cięższych, jest krew, okrucieństwo, okaleczone zwłoki, sekcje i seryjny morderca. Raczej dla tych o silnych nerwach, ale ja polecę ją każdemu. Koniecznie musicie poznać komisarza Brudnego! Ja już nie mogę doczekać się kontynuacji.

Moją uwagę w pierwszej kolejności zwróciła okładka. Przerażająca istota z szeroko otwartymi ustami, budzi lęk, a opis fabuły intryguje. Razem tworzą mieszankę pełną niepewności, tajemniczości i gwarantuję wam, że przy tej powieści będziecie mieć dreszcze.

Komisarz Igor Brudny jest postacią, która nie lubi mówić o sobie. A o swojej przeszłości milczy jak grób. Nawet w momencie, gdy dochodzi do brutalnych morderstw, a podejrzanym jest mężczyzna wyglądający dokładnie tak jak on, Igro postanawia rozwiązać sprawę prowadząc swoje własne śledztwo. Nie ułatwia tym działań zielonogórskiej policji i szybko staje się jednym z podejrzanych. Przez ukrywanie wiadomości o swoim pochodzeniu i braku współpracy z detektywami, komisarz nie zyskuje naszego zaufania. Chyba nikt nie jest tak przekonany o jego niewinności, jak inspektor Romuald Czarnecki.
I to właśnie tego bohatera polubiłam najbardziej.
Dialogi pomiędzy dwójką policjantów naprawdę były świetną rozrywką i przypominały rozgrywaną partię szachów. Oboje okazali się doskonałymi strategami i fachowcami w swojej pracy. I to właśnie charaktery tych dwóch postaci wybijają się na pierwszy plan powieści.
Powoli ujawniane przed czytelnikiem tajemnice z dzieciństwa Igora, budzą coraz większy niepokój. Przeżyte w młodości traumy jednak są niczym w porównaniu z tajemniczym cieniem, który prześladował komisarza. Był już gotów o nim zapomnieć, bo przez lata zniknął z jego snów. Ale gdy znowu znalazł się w rodzinnej miejscowości, koszmar z dzieciństwa powrócił. Czy jest to wynik choroby psychicznej? Zjawisk nadprzyrodzonych? Czy Igor jest opętany przez diabła, jak to sugerowali jego katoliccy wychowawcy w ośrodku opiekuńczym? To już musicie odkryć sami.

Opisy dokonywanych morderstw są mocno sugestywne. Oprawca jest bardzo brutalny w swoich czynach. Jego ofiary nie są wybierane przypadkowo. Do samego końca nie wiedziałam kto stoi za cierpieniem ofiar. Autor stworzył taką fabułę, że nie idzie rozwiązać tej zagadki samemu. Choć muszę też powiedzieć, że rozwiązanie jest lekko naciągane, ale nie niemożliwe.

„Piętno” to doskonały thriller, który budzi niepokój i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Wiele podejrzanych, mnóstwo trupów i brutalne morderstwa powinny zadowolić fanów kryminałów. Mroczna atmosfera i tajemnice z przeszłości tworzą klimat grozy, który na długo zostanie w mojej pamięci. Szybko rozwijająca się akcja, przemyślana fabuła i doskonale wykreowane postacie sprawiają, że książka na długo zapadnie mi w pamięci. Jak na razie jest to najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku! Gorąco polecam!