Pochyłe niebo T.1 Ćma

Kurczę, ta książka, ta historia, ta opowieść składnia do takiej refleksji, że jeszcze długo po ukończeniu gra na strunach naszego jestestwa. Wiecie, czytam wiele różnych książek z rożnych kategorii. Nie trafiło mi się jednak płakać na kilku pierwszych stronach, zresztą, żeby tylko na początku, wyłam przez trzy czwarte powieści. To co zrobiła pani Ewa jest dla mnie czymś niesamowitym. Poruszenie takiej sfery uczuć czytelnika to niebywały talent.

Młoda Anita nie ma lekko. Ledwo jako siedemnastolatka zostaje wyrzucona z domu, będąc w ciąży. Schronienie znajduje u ciotki, matki siostry, która mimo twardego usposobienia pomaga jej ile tylko może. Nawet aranżując jej małżeństwo z człowiekiem, który otacza ją bezgraniczną opieką. W międzyczasie poznajemy szemrane towarzystwo, które w sumie wielkim złym nie było, bo nigdy Anita krzywdy z ich strony nie zaznała. Mimo to opowieść, a raczej retrospekcja, którą śledzimy z zapartym tchem jest po prostu nie do opisania, ileż przykrości musiała spotkać tak młoda dziewczyna. Ileż razy musiała radzić sobie sama, by dać córeczce i sobie to czego obie potrzebowały – opieki, dachu nad głową, pieniędzy na życie.

Dodatkowo nie mogłam przestać zachwycać się wspaniałym opisem tamtejszej szarej rzeczywistości, oddanej 1 do 1. Stanowisko równało się majątkowi. Dzielnice z patologią i takie gdzie spotkać można było tylko tych zamożnych. Peweks jako sklep i kasa jako karta przetargowa
do wszystkiego. Coś obłędnego dla mnie. Podziwiam naszą bohaterkę za to, że mimo ciąży ukończyła szkołę i zdała maturę. Podziwiam, ze żadnej pracy się nie bała, że mimo wszystko pozostał w niej dobry człowiek, który zwyczajnie w świecie miał pod górę.

Wspaniała, bardzo emocjonalna, bardzo prawdziwa historia o tym, jak właśnie nasze decyzje wpływają na nas samych jak i wszystkich tych, którzy nas otaczają. Z nie cierpliwością oczekuję kolejnych tomów!