Podziały nocy

Jak ocenić książkę, gdzie nie rozumiesz postępowania głównej bohaterki, a z drugiej strony właśnie tak miało być.

Podejrzewam, że autorka chciała uczynić z Aurelii dokładnie taką postać, która przez swoje zaburzenia psychiczne nie jest zrozumiała dla innych. Co ma też swoje plusy, bo możemy z pełnym zaangażowaniem wejść w głowę kobiety zaburzonej, która na każde zdarzenie patrzy się ze swojej często pogubionej strony. Jak jeszcze jej braku bliskości i chęci docenienia możemy współczuć i zrozumieć, tak czyny, które za tym stoją już nie są zrozumiałe.

Jej narcystyczne zapędy, brak empatii i stałe pragnienie bycia na pierwszym miejscu są przytłaczające. Najgorsze, że za tymi cechami charakteru stoją też czyny i podczas czytania wściekałam się na nią, a jednocześnie miałam takie sprzeczne odniesienie, że przecież jest chora. Zaczęłam usprawiedliwiać jej zachowania, bo przecież to nie jej wina.

I tak jak teraz to piszę to dochodzę do wniosku, że autorka zrobiła dobrą robotę w kreacji bohaterki, bo emocji u mnie jako czytelnika nie brakło podczas lektury. Denerwuje się, a potem mam takie poczucie winy, że przecież ona nie jest do końca świadoma tego co robi. Z drugiej strony ile można jej wybaczyć i czy da radę się zachować bezstronnie, gdy przez nią mniejszą lub większą krzywdę ponoszą osoby obok.

Samej sprawy kryminalnej jest w tej książce raczej mało, choć właśnie od morderstwa w szpitalu psychiatrycznym zaczyna się cała historia. Potem wpadamy w wir pośrednich wydarzeń, które o tyle dobrze, że prowadzą do rozwiązania tej początkowej sprawy.

W punkt jest zdanie na okładce „Aurelia- ofiara niedostosowania czy niebezpieczna psychopatka?”, bo idealnie oddaje klimat tego mętliku w głowie czytelnika, który nie mija nawet po odłożeniu książki. Jedna z bardziej nieoczywistych książek, o której ciężko mi powiedzieć jednoznaczne zdanie.