Joseph Roth mieszkał i pracował w hotelach, które kochał i na które cierpiał. Widzę go w dworcowych poczekalniach, w pociągach, w melancholijnych pejzażach. Bagażowy pakuje na wózek cale jego życie. „Żółta poświata fotografii”. Powroty do czegoś, czego już nie ma, a może w ogóle nie było. Fotograficzne atelier. Fotograf w czarnym garniturze. A może tylko grabarz o woskowej twarzy. Lalki, peruki, utracone piękno. Czasem widoki z okna. Niby nie dzieje się nic. Ktoś gra w domino. „Na trzecim piętrze mieszka gramofon. Żywe stworzenie, które wykrzykuje radość i smutek na podwórze”. Na ulicy ruch: pies, piłka, żebrak. Apatia kolejek miejskich. Szyny. Druty. Spowite dymem miasta. „Gorycz metropolii”. Porzucone zdjęcia. Uśmiech zatrzymany w biegu. Retusz umykającego czasu. W tych felietonach-wierszach – Autor żegluje po miejscach pozornie błahych, nic nie znaczących. I znaczących tyle, ile nasze życie i śmierć. Wie, że nie ma miejsc stałych. Jest zawsze jakaś podróż, czyjaś twarz, pan w „szarym flauszowym kapeluszu”, młody Fritz z matką, blondynka w oknie, aukcja berlińskiego panoptikum. „Wszystko się rozsypało”. Woskowe życie się stopiło… (Ewa Lipska)

It's the height of summer in 1930s Italy, and sixteen-year-old Ginia is desperate for adventure. So begins a fateful friendship with Amelia, a stylish and sophisticated artist's model who envelops her in a dazzling new world of bohemian artists and intoxicating freedom. Under the spell of her new friends, Ginia soon falls in love with Guido, an enigmatic young painter. It's the start of a desperate love affair, charged with false hope and overwhelming passion - destined to last no longer than the course of a summer.

"Listy powietrzne do szczudlarki“ to 86 poetyckich miniatur, literackich listów pełnych zmysłowości i czułości. To historia związku dwóch kobiet, widziana oczyma jednej z nich. Odważne wyznanie miłości. W krótkich lirycznych obrazach bohaterka daje wyraz swojemu zachwytowi nad cielesnością partnerki, pożądaniu, zwątpieniu i tęsknocie. Niezależnie od tego, czy jest to namiętna apostrofa, hołd, skarga czy medytacja, podmiot liryczny zawsze pokłada ufność w sile słów i literatury. Poetycka i refleksyjna książka, którą czyta się jednym tchem.

Wiersze jednej z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych poetek amerykańskich, uhonorowanej Nagrodą Pulitzera oraz National Book Critics Circle Award. Misternie skonstruowane aranżacje, precyzyjne poetyckie mechanizmy, które angażują szerokie spektrum pewnych siebie poglądów na temat otaczającego nas świata i poddają je przenikliwemu testowi na sens, logikę i spójność. Lektura obowiązkowa!

For fans of Milk & Honey and Chasers of the Light, the first collection of poetry by Instagram sensation Atticus. Love Her Wild is a collection of new and beloved poems from Atticus, the young writer who has captured the hearts and minds of hundreds of thousands of avid followers on his Instagram account @atticuspoetry In Love Her Wild, Atticus captures what is both raw and relatable about the smallest and the grandest moments in life: the first glimpse of a new love in Paris; skinny dipping on a summer's night; the irrepressible exuberance of the female spirit; or drinking whiskey in the desert watching the rising sun. With honesty, poignancy, and romantic flair, Atticus distils the most exhilarating highs and the heart-breaking lows of life and love into a few perfectly evocative lines, ensuring that his words will become etched in your mind and will awaken your sense of adventure.

Bee Journal is a startlingly original poetry sequence: a poem-journal of beekeeping that chronicles the life of the hive, from the collection of a small nucleus on the first day to the capture of a swarm two years later. It observes the living architecture of the comb, the range and locality of the colony; its flights, flowers, water sources, parasites, lives and deaths. These poems were written at the hive wearing a veil and gloves, and the journal is an intrinsic part of the kinetic activity of keeping bees: making 'tiny, regular checks' in the turn around the central figure of the sun, and minute exploratory interventions through the round of the year. The book is full of moments of revelation - particularly of the relationship between the domestic and the wild. In attempting to record and invoke something of the complexity of the relationship between 'keeper' and 'kept' it tunes ear and speech towards the ecstasy of bees, between the known and the unknown. Because of its genesis as a working journal, there is here an unusual intimacy and deep scrutiny of life and death in nature. The language itself is dense and clotted, the imagery thrillingly fresh, and the observing eye close, scrupulous and full of wonder. Bee Journal is one of the most unusual and exciting poetry debuts in years.

Poetry and music have been associated with each other from the very beginning. The Penguin Book of English Song draws together a great variety of English poetry (including Irish, Scots and Welsh writers) that has reached a wider audience through the magic of music. Richard Stokes's rich anthology of verse stretches from the fourteenth century to the twentieth, collecting poems that have inspired musical settings by one hundred English poets, along with a treasure trove of illuminating notes and marginalia about their lives, work and, often, their approach to music.

The best-loved and most widely read of all Japanese poetry collections, the Ogura Hyakunin Isshu contains 100 short poems on nature, the seasons, travel, and, above all, love. Dating back to the seventh century, these elegant, precisely observed waka poems (the precursor of haiku) express deep emotion through visual images based on a penetrating observation of the natural world. Peter MacMillan's new translation of his prize-winning original conveys even more effectively the beauty and subtlety of this magical collection.

Orhan Veli Kanik (1914-1950) - założyciel grupy literackiej Garip - jest uznawany za jednego z najwybitniejszych poetów tureckich XX wieku. Jego wiersze to zazwyczaj formy krótkie, pisane prostym językiem, zrozumiałe dla każdego tureckiego czytelnika i niewymagające przygotowania z zakresu kultury wysokiej i wysublimowanej symboliki - niezbędnego przy lekturze poezji dywanowej. Wiersze proste, ale jakże nasycone treścią, o różnorodnej tematyce. Barwne opisy Stambułu, utwory antropomorfizujące zwierzęta, obrazki z życia powszedniego pełne trafnych przemyśleń, odniesień do motywów ludowych czy też prostej mądrości, a także wiersze stanowiące oryginalną refleksję nad drugą wojną światową będą interesującą lekturą dla polskiego czytelnika. Warto dać się poprowadzić autorowi stromymi uliczkami i zaułkami Stambułu i poznać tureckie miasto od bardzo codziennej, a jednocześnie zadziwiająco bliskiej nam strony.

Zbiór wierszy Vladasa Braziunasa

Vratislav Effenberger (1923-1986) jest czołowym przedstawicielem powojennego ruchu surrealistycznego, a także jego teoretykiem, inspiratorem i organizatorem, kontynuującym dzieło protagonisty czeskiej awangardy – Karla Teigego. Effenberger tworzył w getcie kultury podziemnej. Wybór wierszy z lat 1940-1986 (a więc z całości dzieła) zatytułowany Lov na černého žraloka (Polowanie na czarnego rekina) wydała monachijska oficyna Poezie mimo domov w rok po śmierci poety. Ten właśnie tom stanowi podstawę selekcji utworów w niniejszej publikacji.

Tom wierszy Marii Stiepanowej "Wojna bestii i zwierząt" to pierwsza wydana w Polsce książka autorki, która ukazuje się w przekładzie Zbigniewa Dmitrocy. Niniejszy wybór zawiera teksty z wydanego w 2015 roku tomu "Spolia". Tytułowa "Wojna bestii i zwierząt" jest intertekstualnym poematem o bezsensie wojny. Autorka nawiązuje w nim m.in. do "Ziemi jałowej" T.S. Eliota, staroruskiego "Słowa o wyprawie Igora" oraz starotestamentowych "Psalmów" w przekładzie staro-cerkiewno-słowiańskim. Liczne kryptocytaty i parafrazy pokazują, że kultura europejska jest jednością, a podział Europy na Wschodnią i Zachodnią jest podziałem stricte politycznym. Książka ukazuje się z okazji tegorocznej edycji Festiwalu Miłosza 2018, organizowanego przez Krakowskie Biuro Festiwalowe i Fundację Miasto Literatury.

Olvido Garcia Valdes (1950) - Hiszpańska poetka, eseistka i tłumaczka. Absolwentka filozofii na Uniwersytecie w Valladolid i filologii romańskiej na Uniwersytecie w Oviedo. Mieszka w hiszpańskim Toledo. Z wyjątkiem najnowszego tomiku Lo solo del animal (2012) wszystkie zbiory jej wierszy włączono do zbiorczego wydawnictwa Esa polilla que delante de mí revolotea (Poesía reunida 1982-2008). Przełożyła na język hiszpański poezję Piera Paola Pasolini’ego oraz współpracowała przy tłumaczeniu obszernej antologii Anny Achmatowej i Mariny Cwietajewej, a także Bernarda Noëla. Ponadto autorka eseju biograficznego Teresa de Jesús, tekstów do katalogów sztuki i licznych prac wpisujących się w nurt refleksji literackiej. Współredaktor czasopism literackich Los Infolios i El signo del gorrión. Jej wiersze przełożono na wiele języków. Prowadząca i koordynatorka kilku kursów, seminariów i cyklicznych spotkań związanych z poezją współczesną. Opublikowano następujące prace poświęcone jej poezji: Un lugar donde no se miente. Conversación con Olvido García Valdés (2014) autorstwa Miguela Marinasa, i Del animal poema. Olvido García Valdés y la poética de lo vivo (2016) autorstwa Amelii Gamonedy. Otrzymała m.in. nagrodę Premio Nacional de Poesía (Krajowa Nagroda Poetycka) w 2007 r. za zbiór wierszy Y todos estábamos vivos (I wszyscy byliśmy żywi).

Breyten Breytenbach, laureat Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Zbigniewa Herberta 2017, południowoafrykański poeta, prozaik, eseista oraz malarz, przeciwnik apartheidu i więzień polityczny, jest obok J. M. Coetzee’go najbardziej znanym twórcą wywodzącym się z Republiki Południowej Afryki. „Ciało wędrowne” ("Sermones ad Mortuos") jest trzecią książką poety ukazującą się w przekładzie na język polski, tym razem w wyborze i tłumaczeniach z afrikaans Jerzego Kocha.

Tytuł najnowszego zbioru wierszy Brahy Rosenfeld może intrygować. Dlaczego „połatane” cienie? — mógłby ktoś spytać. Najpierw jednak spróbujmy rozszyfrować „cienie”. To cień bowiem wydaje się słowem kluczem omawianego tomiku, spowija całą przestrzeń liryczną, wnika pomiędzy słowa, unosi się niczym mgła nad ewokowanymi zdarzeniami. Cień w rzeczonej książce ma też, jak sądzę, kilka znaczeń, odsyła do różnych poziomów doświadczenia opowiadanego przez liryczną bohaterkę zbioru. Doświadczenie egzystencjalne lirycznego „ja” pomnożone jest w całym tomie o losy poprzedniego pokolenia, o przeżycia generacji wojennej, które — mimo upływu lat — dalej trwają i nadal kształtują świadomość, określają sposób bycia w świecie, naznaczają wrażliwość ciemnym cieniem… W pierwszym rzędzie zatem ów cień to cień Zagłady, to pamięć traumy, pamięć genetycznie zakodowana w umyśle mówiącego „ja”, tożsamego — lub przynajmniej bliskiego — postaci realnej autorki zbioru. Można jednak odnieść wrażenie, że tak naprawdę — bohaterki są w tym tomie dwie: córka — poetka i jej matka — malarka, kobieta ocalona z Holocaustu.

Najgłośniejsza youtuberka, performerka z Kanady i jej wyjątkowa poezja cześć. kiedy mówię cześć, chcę powiedzieć dziękuję. kiedy mówię dziękuję, chcę powiedzieć uwielbiam cię. kiedy mówię uwielbiam cię, chcę powiedzieć, że sprawdzę twój horoskop. Możesz pisać o miłości i kobiecości, o dojrzewaniu i samoświadomości. Możesz pisać o chłopcach, których kochasz. Ale o depresji? Do tego potrzeba niezwykłej odwagi i nietuzinkowego talentu. Sabrina Benaim jest przenikliwą obserwatorką codzienności, którą z niezwykłym wyczuciem opisuje w krótkich formach poetyckich. Jej wiersze zaskakują, wzruszają i rozśmieszają, a – przede wszystkim – są do bólu szczere. Ten tomik odczaruje nawet najbardziej mroczne chwile w naszym życiu. mama mówi: przecież umiesz zrobić coś z niczego, a potem pyta bez ogródek czy się boję śmierci. nie, ja się boję żyć. Sabrina Benaim – popularna kanadyjska poetka i perfomerka. Jej poemat Explaining My Depression to My Mother stał się kulturowym fenomenem, który obejrzało na Youtubie prawie 7 milionów osób.

Howard Phillips Lovecraft (1890-1937) Twe migotliwe światła co noc widzę, / Choć przestrzeń i czas między nami; / Bo tyś mą duszą, moje ty Providence, / I zawsze przy mnie zostaniesz! Wybór poetyckich tekstów (w wiekszości grozy) słynnego pisarza literatury grozy, autora "Zewu Cthulhu" w przekładzie Doroty Tukaj (autorki przekladu "Poezji" Branwella Bronte)

Jest to Mozartowskie arcydzieło wdzięku, lekkości, dowcipu, polotu i finezji, połączonych z niezwykle wyrafinowaną formą wiersza i zdumiewającą prostotą języka. (Andrzej Lewandowski o Poemacie) Walory artystyczne przekładu „Eugeniusza Oniegina”, który wyszedł spod pióra Andrzeja Lewandowskiego, tkwią w doskonałym wyczuciu piękna języka dzieła i umiejętności jego adekwatnego przekazania w polskiej szacie językowej. (Jan Orłowski) Poemat nie traci w języku polskim swej rosyjskiej tożsamości, brzmi i znaczy autentycznie, i można odnieść wrażenie, że Puszkin mówi po polsku swoim własnym głosem. (Bohdan Łazarczyk) Wyimki z publikacji: Jan Orłowski, Andrzej Lewandowski – tytan przekładów poezji rosyjskiej, Warszawa 2017.

Drohobycz to nowy tom wierszy znanego w Polsce ukraińskiego poety Serhija Żadana. Jest to również miasto dobrze znane każdemu czytelnikowi w Polsce – to w nim urodził się Bruno Schulz. Autor tomu we wstępie tak oddaje aurę tego wyjątkowego miejsca: „Natomiast Drohobycz… Drohobycz to miasto, które było miastem, kiedy miast prawie nie było. Ma ono miejską zabudowę. Czyli chaotyczną i nieuporządkowaną. Czyli najwygodniejszą dla mieszkańców. Czyli taką, która pozwala zabłądzić między dwiema ulicami i trzema kościołami. Bo jeśli w mieście nie można zabłądzić — no to w ogóle nie jest to miasto”. Ta magia towarzyszy lekturze wierszy w przekładzie Jacka Podsiadły. W skład tomu wchodzi 15 kolorowych grafik ukraińskiej artystki Olgi Czyhryk.

W „Cyklu białym” Atheny Farrokhzad członkowie rodziny, których łączy doświadczenie rewolucji i migracji, mówią o przemocy i bieli. Głos lirycznego ja pojawia się tu wyłącznie w formie cytatów przytaczanych przez krewnych, cytatów, które na przemian oskarżają owe ja lub go bronią. Cykl biały przypomina koncert chóru; nie istnieje tu jedna odpowiedź na pytania o pochodzenie i odpowiedzialność, ale wciąż na nowo spisuje się potworne prawa represji. Athena Farrokhzad urodziła się w 1983 roku w Teheranie. Zadebiutowała w 2013 roku książką Cykl biały, którą przełożono na dwanaście języków i kilkakrotnie dramatyzowano. Zbiór wierszy Trado z 2016 r. jest wynikiem współpracy z rumuńską poetką Svetlaną Cârstean. Farrokhzad jest również krytyczką literacką, tłumaczką, dramaturgiem i nauczycielką w szkole pisarskiej. Jest jednym z najważniejszych głosów współczesnej poezji szwedzkiej. Mieszka w Sztokholmie.