Bohuslav Reynek (1892-1971) – czeski poeta, tłumacz, malarz i grafik. Urodził się w Petrkovie k. Německiego (Havlíčkovego) Brodu. Po zdaniu matury przez rok studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Pradze, po czym wyjechał do Bretanii. Po powrocie nawiązał współpracę ze znanym edytorem, Josefem Florianem, m.in. przy wydawaniu serii „Dobré dílo”, na którą złożyło się ponad 150 tytułów książek z dziedziny filozofii i beletrystyki czeskiej oraz światowej. Dzięki jego wysiłkom translatorskim czytelnicy czescy mogli zapoznać się z twórczością takich poetów, jak L. Bloy, Ch. Péguy. F. Jammes, P. Claudel czy O. W. Milosz. We Francji Reynek poznał poetkę, Suzanne Renaud, z którą w r. 1926 zawarł w Grenoble związek małżeński. Oboje wraz z dwoma synami powrócili w r. 1936 na stałe do Petrkova. Debiut poetycki Reynka, który zajmował się równocześnie malarstwem i grafiką, nastąpił w 1918 roku. Cała jego twórczość, na którą składa się kilkanaście tomów poezji oraz setki prac graficznych, przeniknięta jest duchem chrześcijańskim, bliskim mistycyzmowi. Widać w niej też wyraźne wpływy pieśni ludowej i poezji barokowej. Inspiracja przyrodą i krajobrazem ma tu charakter uniwersalny i stanowi próbę wyrażenia głębszych pokładów duszy, kierującej się prawdami ewangelicznymi. Bohuslav Reynek to poeta wybitny, ciekawy, o niezwykłej, dramatycznej biografii (prześladowania przez komunistów w powojennej Czechosłowacji, zakaz publikacji, konfiskata majątku). Rówieśnik naszych Skamandrytów, Reynek inspirował się w swoich wierszach czeskim folklorem i europejskim modernizmem, tworząc własny, oryginalny model poezji, przenikniętej przede wszystkim chrześcijańską duchowością. (…) Obszernego wyboru wierszy Reynka i ich świetnego przekładu dokonał Andrzej Babuchowski, znakomity tłumacz, który doskonale wywiązał się ze swego zadania, dając książkę reprezentatywną i po prostu piękną. (prof. Maciej Urbanowski) Przyjrzyjmy się wizjom wyrytym w miedzi i odciśniętym na papierze: Chrystus krzyżowany na pastwisku wśrod owiec, osuwający się w objęcia Matki przy studni, nagie krzaki w zimowym ogrodzie jak korona cierniowa, ptasie tropy na śniegu jako znak zmartwychwstania... Istotą życia Reynka była głęboka wiara, która przenikała codzienność, zamieniając swojską okolicę w mistyczną Ziemię Świętą. Pokorny uczeń Maryi wizytówką współczesnych Czech, gdzie katolicyzm wciąż kojarzy się z opresyjną władzą Habsburgów? Mistyk wielbiony w kraju uznawanym za najbardziej ateistyczny na świecie? Nieprawdopodobne. A jednak prawdziwe. (fragment Wstępu Wojciecha Wencla)

Bestsellerowe autorki Brittainy C. Cherry i Kandi Steiner po raz pierwszy jednoczą siły w tym niezwykłym, pełnym emocji połączeniu prozy i poezji. Pisane przez niemal dwa lata Do dziewczyn, które czuły zbyt wiele są intymnym i szczerym zbiorem kobiecych emocji we współczesnym świecie, który często pozostaje głuchy i obojętny na uczucia. Mówiąc o takich wartościach jak miłość, strata i nadzieja, Do dziewczyn, które czuły zbyt wiele jest podróżą ku poznaniu i uleczeniu złamanych serc. To również list. Do Was, do nich, do nas – do świata. Nieważne, czy jest jasny, słoneczny dzień gdy wszystko wydaje się doskonałe, czy też mroczna, ponura, deszczowa noc, pełna przytłaczającej bezradności. Przeżyjecie to, przetrwacie, czując wszystkie te chwile – i te błogie, jak i te pełne bólu. Do wszystkich, którzy nię lękają się uczuć, do odważnych dusz, które wsłuchują się w bicie swoich serc i nie obawiają się zwrócić ku komuś, jeśli czują, że ich serca biją tym samym rytmem. Do dziewczyn i chłopaków. O miłości którą czasem dzielimy, i miłości, którą zbyt często skrywamy. I ponad wszystko – to do Ciebie, drogi czytelniku.

Siedemdziesiąt piosenek i wierszy największej poetki rocka, która od półwiecza przekonuje, że w niezgodzie na konformizm tkwi największa ludzka siła („People Have the Power!”). Pięknie wydaną publikację uzupełniają rękopisy poetki oraz jej fotograficzne portrety autorstwa Stevena Sebringa. Ten ostatni nazwał Patti Smith „narodowym skarbem, ikoną, Rimbaudem naszych czasów”. Dzięki polskim wersjom mniej lub bardziej znanych utworów nowojorska artystka może wreszcie stać się drogocenną inspiracją dla czytelników w Polsce, a każdy z brawurowo przetłumaczonych przez Filipa Łobodzińskiego tekstów może być zaśpiewany po polsku. Wydanie limitowane w twardej oprawie, z płótnem Cialux, obwolutą i papierem Munken Lynx.

Siedemdziesiąt piosenek i wierszy największej poetki rocka, która od półwiecza przekonuje, że w niezgodzie na konformizm tkwi największa ludzka siła („People Have the Power!”). Pięknie wydaną publikację uzupełniają rękopisy poetki oraz jej fotograficzne portrety autorstwa Stevena Sebringa. Ten ostatni nazwał Patti Smith „narodowym skarbem, ikoną, Rimbaudem naszych czasów”. Dzięki polskim wersjom mniej lub bardziej znanych utworów nowojorska artystka może wreszcie stać się drogocenną inspiracją dla czytelników w Polsce, a każdy z brawurowo przetłumaczonych przez Filipa Łobodzińskiego tekstów może być zaśpiewany po polsku.

Podobno tłumacz musi się zakochać w umyśle poety, aby poświęcić ogrom czasu jego emocjom i myślom. I przełożyć je na własny język możliwie najżarliwiej. A własny język powinno się rozumieć nie tylko jako język rodzimy, ale też język tłumaczowi współczesny, w jakim sam myśli i którym mówi na co dzień; naturalny, niearchaiczny, nieupozowany na epokę nieznaną mu z autopsji. Zachwyt tłumacza poezji i jego sztuka przekładu mogą zastąpić, skompensować myśli i formy „zgubione w przekładzie”. Bo przekładanie poezji nie jest aktem w najwyższym stopniu twórczym, nie jest też samotnym, ponieważ otwiera się na współpracę z mistrzem. Umysł Dickinson wydaje się mózgiem, sercem, duszą i dodatkowym zmysłem w jednym. A każde z nich służy, szczerej do bólu, ekspresji uczuć, choćby przesłanie zabrzmiało grzesznie, makabrycznie lub bluźnierczo. (fragment wstępu)

Czytając wiersze Pétera Kántora, uczymy się zachwytu nad światem. Poeta zabiera nas na spacer po rodzinnym mieście, prowadzi nad Dunaj – swoją ulubioną rzekę – pokazuje cuda, małe i duże, ale nie zapomina też o usterkach, nawet jeśli ich sprawcą jest sam Bóg. Czytając wiersze Pétera Kántora, stajemy się mądrzejsi. Wyraźniej widzimy swoje życie i życie innych: ludzką wielkość, słabość, grzechy. Tak, okropieństwo śmierci też. A mimo to nie odechciewa nam się żyć. W pokojach wkręcamy nowe żarówki, żeby „nad światem mrok nie zapanował”. Czytając wiersze Pétera Kántora, cieszymy się i martwimy, uśmiechamy się i smucimy razem z jednym z największych żyjących poetów węgierskich. Jesteśmy przy nim i myślimy jak on. István Kemény Człowiek to wańka-wstańka: upada – wstaje, i idzie przed siebie ten biedny suseł. Idę, póki mnie nie wystrzelą w kosmos, idę, póki żyć się nie nauczę. Péter Kántor

Polski debiut noblisty, Aleksandra Sołżenicyna, jako poety. „Pruskie noce” to fragment obszernego autobiograficznego utworu lirycznego „Dorożeńka” („Dróżka” – nieco ironicznie o drodze życiowej). Opowiada o przejściu Armii Czerwonej przez tereny Prus Wschodnich (dziś tereny polskie) w 1945 roku. „Pruskie noce” to utwór mocniejszy w przekazie niż książka dokumentalna, przemawiający do wyobraźni. Sołżenicyn nie osądza i nie usprawiedliwia okrucieństw wojny. Widzi cierpienia niemieckiej ludności cywilnej, masakrowanej przez krasnoarmiejców, ale z drugiej strony rozumie zaciekłość tych żołnierzy, którym Niemcy przynieśli wcześniej taką samą pożogę, śmierć i zgliszcza.

Des premiers emois aux folles etreintes, cette anthologie amoureuse parcourt la carte du Tendre empruntant les sentiers passionnes du desir. Tout a la fois intime et universel, bienfaisant ou devastateur, l'amour se joue de nos sentiments, inspirant les poetes depuis toujours. Ills ont ainsi confie au lai, au sonnet, a l'ode ou au rondeau le trefonds de leur ame, reflet fidele de la notre...

Shakespeare’s sonnets are some of the nation’s favourite lines of verse, but the Elizabethan language can make it difficult to really understand them. Many guides offer to clarify the meaning, but lose the magic of the words by explaining them away. James Anthony has done something boldly different. He has rewritten the whole series of poems as sonnets using modern language, while retaining the rhythm and rhyme patterns that gives them such power. In doing so he breathes new life into the original poems and opens them up for a modern readership, demystifying Shakespeare’s eternal poetry with provocative new translations and delightful new lines. Presented as an attractive book with the original sonnets facing their new translations, this is a stunning collection of beautiful love poems, made new.

Penguin Classics is the largest and best-known classics imprint in the world. From The Epic of Gilgamesh to the poetry of the First World War, and covering all the greatest works of fiction, poetry, drama, history and philosophy in between, this reader's companion encompasses 500 authors, 1,200 books and 4,000 years of world literature. Stuffed full of stories, author biographies, book summaries and recommendations, and illustrated with thousands of historic Penguin Classic covers, this is an exhilarating and comprehensive guide for anyone who wants to explore and discover the best books ever written.

Wybór wierszy jednej z najważniejszych postaci anglojęzycznej literatury w znakomitych przekładach Andrzeja Sosnowskiego. Poezja formalnie wyrafinowana, choć powściągliwa, osobna, wręcz awangardowa, a zarazem niesłychanie prosta, uważna, komunikująca się świetnie z każdym z nas. Zbiór udowadnia, że bez Elizabeth Bishop trudno wyobrazić sobie najnowszą poezję światową, a przekłady Sosnowskiego zaskakująco świeżo – po Barańczakowskich – osadzają idiom poetki we współczesnej polszczyźnie.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że hasło panta rhei to myśl przewodnia tomiku, w którym panuje nastrój przemijania wywołany chociażby motywem drogi i podróży. „Wakacje nad Letą” to poezja metafizyczna, w której poetka rozlicza się z doczesnością. Ludzka natura każe rzeczom i ludziom przypisywać trwałą tożsamość, tymczasem autorka przekonuje, że wszystko podlega nieustannym przemianom i tylko zrywając z tym, co znane, można pozostać autentycznym. Ostatecznie i tak przychodzi kres, który nieubłaganie rozrywa pozornie nierozerwalne, dlatego „życie to naprawdę to / co utraciliśmy”. „Gdy nieufność przeradza się w czułość, a alienacja w empatię, pojawiają się wiersze o tych, których przez długi czas starałeś się w ogóle nie wspominać – o tych wszystkich mężczyznach, kobietach i motylach bez imienia, domu i płci, którzy przez cały czas ukrywali się w twojej pamięci, nie wychodząc na światło dzienne. Hałka pisze o sobie tak, jak mógłby napisać o niej chyba tylko lekarz rodzinny – lekko, z dystansem i szczerze, a zatem psychoanaliza zmienia się w psychodelię z cierpkimi dodatkami drajwu, którego ma pod dostatkiem”. Serhij Żadan

Pierwszy tomik Julii Cimafiejewej wydany w Polsce w wyborze i tłumaczeniu Bohdana Zadury to emocjonalna poezja, w której zwięzłe formy wierszy wzmacniają dynamikę i intensywność obrazowania. Metafora wędrownego cyrku z korowodem barwnych postaci i zdarzeń dobrze oddaje chaos egzystencji. Tomik przepełnia marzenie o porzuceniu wszelkich form bytu i wykreowanych „ja”. Jednocześnie jest wyrazem postmodernistycznej podejrzliwości wobec wartości poznawczej języka i znaków – sensualne doświadczanie siebie i świata wygrywa tu z racjonalnością. Mimo wszystko w poezji Cimafiejewej nie ma katastroficznych wizji kultury, lecz witalizm i afirmacja życia. „Na ogół wiersz wydaje mi się sprawą bardzo intymną. Nie w tym sensie, że odsłania szczegóły życia prywatnego i ujawnia wszystkie tajemnice – akurat takie spojrzenie wydaje się naiwne. W tym sensie, że dobry wiersz jest z reguły o tym, gdzie cię boli. Trzeba mieć odwagę, by mówić i się nie chować. […] Jednoznacznie – Julia Cimafiejewa pisze wiersze odważne. Dopóki tak jest, święto istnieje i cyrk będzie trwał”.

Wszystko, wszystko na tym świecie kona, // Cicho z klonów spływa liści złoto... // Niechaj będzie więc błogosławione //To, co kwitnie, aby umrzeć potem. Siergiej Jesienin (1895-1925) - wybór wierszy jednego z największych, obok Aleksandra Błoka czy Mariny Cwietajewej, poetów rosyjskich.

Nemezis i inne utwory poetyckie to pierwszy tak obszerny wybór najlepszej liryki z dorobku H.P. Lovecrafta. Prócz wszystkich utworów o charakterze niesamowitym i fantastycznym, w tym takich klasyków jak Grzyby z Yuggoth, Nemezis czy Prastary szlak, czytelnik znajdzie tutaj kilkanaście wybornych wierszy o charakterze humorystycznym czy okolicznościowym. Wszystko to w dwóch językach: każdemu z przekładów towarzyszy dla porównania oryginał. Wyboru dokonał, wiersze przełożył oraz skomentował tłumacz i znawca Lovecrafta, Mateusz Kopacz. Zbiór opatrzony jest również obszernym posłowiem. Za bogatą oprawę graficzną zbioru odpowiada znany z Przyszła na Sarnath zagłada, Krzysztof Wroński.

Wiersze, piosenki, fragmenty notatników. PŁOMIEŃ to porywający zbiór ostatnich wierszy Leonarda Cohena. Ich wyboru i układu dokonał sam autor w ostatnich miesiącach życia. Książka zawiera m.in. słowa piosenek, fragmenty prozy oraz ilustracje, a także szeroki wybór tekstów z poetyckich notatników Cohena, które artysta prowadził przez całe życie. W sumie składają się one na niepowtarzalny, intymny obraz życia i umysłu wybitnego artysty i myśliciela. Jako niezwykle mocny, końcowy rozdział legendarnej kariery literackiej twórcy, PŁOMIEŃ ukazuje pełną skalę sztuki poetyckiej Leonarda Cohena, od kunsztownej transcendencji po czarny humor. Na przemian dojmująco smutne i urzekająco ekscentryczne są to dzieła poety i autora piosenek, który zgłębiał sens naszych najbardziej mrocznych pytań i zawsze gotów był zadawać kolejne.

Dopełniający tryptyk („O pisaniu” i „O kotach”) tom „O miłości” to zbiór poezji zarazem surowej i delikatnej, portretujący Starego Świntucha w chwilach największej słabości i gwałtownej zawziętości, w dziedzinie bliskiej każdemu z nas. Charles Bukowski był człowiekiem pełnym pasji i niespokojnym, przez jednego z wydawców nazywanym wręcz „płomiennym szaleńcem”. W „O miłości” widzimy Bukowskiego zmagającego się z zawiłościami i uniesieniami miłości, żądzy i namiętności. Krążący pomiędzy brutalnością i łagodnością, wrażliwością i oschłością, Bukowski odsłania miriady odcieni miłości – jej egoizm i narcyzm, jej nieprzewidywalność, niepojętość i udrękę, i wreszcie - jej prawdziwą radość, hart i moc odkupienia. Bukowski pisze o miłości błyskotliwie i celnie – często dowcipnie, czasami z przekorą lub ulotną słodyczą. „O miłości” odsłania Bukowskiego jako mężczyznę i artystę; nieważne czy pisze o swojej córce, kochance, przyjaciołach czy pracy. Miłość jest dla Bukowskiego pryzmatem, przez który patrzy na świat i który pozwala nie tylko widzieć go w całej wspaniałości i grozie, ale też odnaleźć w nim swoje miejsce. W swych obserwacjach pozostaje niezmiennie boleśnie szczery, wzruszająco otwarty i refleksyjny. „Moja miłość jest kolibrem, który na cichą chwilę przysiadł na gałęzi”, pisze Bukowski, „podczas gdy kot właśnie się zakrada”. Brutalnie szczere, przeszyte humorem i patosem, „O miłości” odkrywa najbardziej osobiste i wrażliwe oblicze Bukowskiego.

Edgar Allan Poe (1809-1849) to najwybitniejszy poeta amerykańskiego romantyzmu. Arcymistrz formy, niezrównany stylista, a także twórca o otchłannej, mrocznej wyobraźni. W swoich wierszach i poematach – podobnie jak w opowieściach grozy – opiewał miłość i piękno, ale też dzielił się tym, czego nie poskąpiło mu krótkie, tragiczne życie: smutkiem, tęsknotą i lękiem przed śmiercią. Za życia nie doczekał się pełnego uznania. Krótkotrwałą sławę poetycką przyniósł mu Kruk, jeden z najsłynniejszych poematów wszech czasów. Dziś Poe zaliczany jest w poczet najwybitniejszych poetów języka angielskiego. Niniejszy wybór klasycznych przekładów Poego to pierwsza w Polsce dwujęzyczna edycja jego poezji.

Jerzy Jarniewicz Urodzony 4 maja 1958 roku w Łowiczu. Poeta, tłumacz, krytyk, wykładowca uniwersytecki. W 1982 r. ukończył anglistykę na Uniwersytecie Łódzkim, w 1984 r. filozofię. W prasie debiutował w 1974 r.; debiut książkowy w 1984 r. Autor wielu artykułów, szkiców, recenzji w pismach krajowych i zagranicznych. Od 1994 r. redaktor "Literatury na Świecie". Współpracuje z "Gazetą Wyborczą", "Tygodnikiem Powszechnym" i "Tyglem Kultury". Mieszka w Łodzi.

Joseph Roth mieszkał i pracował w hotelach, które kochał i na które cierpiał. Widzę go w dworcowych poczekalniach, w pociągach, w melancholijnych pejzażach. Bagażowy pakuje na wózek cale jego życie. „Żółta poświata fotografii”. Powroty do czegoś, czego już nie ma, a może w ogóle nie było. Fotograficzne atelier. Fotograf w czarnym garniturze. A może tylko grabarz o woskowej twarzy. Lalki, peruki, utracone piękno. Czasem widoki z okna. Niby nie dzieje się nic. Ktoś gra w domino. „Na trzecim piętrze mieszka gramofon. Żywe stworzenie, które wykrzykuje radość i smutek na podwórze”. Na ulicy ruch: pies, piłka, żebrak. Apatia kolejek miejskich. Szyny. Druty. Spowite dymem miasta. „Gorycz metropolii”. Porzucone zdjęcia. Uśmiech zatrzymany w biegu. Retusz umykającego czasu. W tych felietonach-wierszach – Autor żegluje po miejscach pozornie błahych, nic nie znaczących. I znaczących tyle, ile nasze życie i śmierć. Wie, że nie ma miejsc stałych. Jest zawsze jakaś podróż, czyjaś twarz, pan w „szarym flauszowym kapeluszu”, młody Fritz z matką, blondynka w oknie, aukcja berlińskiego panoptikum. „Wszystko się rozsypało”. Woskowe życie się stopiło… (Ewa Lipska)