Bee Journal is a startlingly original poetry sequence: a poem-journal of beekeeping that chronicles the life of the hive, from the collection of a small nucleus on the first day to the capture of a swarm two years later. It observes the living architecture of the comb, the range and locality of the colony; its flights, flowers, water sources, parasites, lives and deaths. These poems were written at the hive wearing a veil and gloves, and the journal is an intrinsic part of the kinetic activity of keeping bees: making 'tiny, regular checks' in the turn around the central figure of the sun, and minute exploratory interventions through the round of the year. The book is full of moments of revelation - particularly of the relationship between the domestic and the wild. In attempting to record and invoke something of the complexity of the relationship between 'keeper' and 'kept' it tunes ear and speech towards the ecstasy of bees, between the known and the unknown. Because of its genesis as a working journal, there is here an unusual intimacy and deep scrutiny of life and death in nature. The language itself is dense and clotted, the imagery thrillingly fresh, and the observing eye close, scrupulous and full of wonder. Bee Journal is one of the most unusual and exciting poetry debuts in years.

Poetry and music have been associated with each other from the very beginning. The Penguin Book of English Song draws together a great variety of English poetry (including Irish, Scots and Welsh writers) that has reached a wider audience through the magic of music. Richard Stokes's rich anthology of verse stretches from the fourteenth century to the twentieth, collecting poems that have inspired musical settings by one hundred English poets, along with a treasure trove of illuminating notes and marginalia about their lives, work and, often, their approach to music.

The best-loved and most widely read of all Japanese poetry collections, the Ogura Hyakunin Isshu contains 100 short poems on nature, the seasons, travel, and, above all, love. Dating back to the seventh century, these elegant, precisely observed waka poems (the precursor of haiku) express deep emotion through visual images based on a penetrating observation of the natural world. Peter MacMillan's new translation of his prize-winning original conveys even more effectively the beauty and subtlety of this magical collection.

Orhan Veli Kanik (1914-1950) - założyciel grupy literackiej Garip - jest uznawany za jednego z najwybitniejszych poetów tureckich XX wieku. Jego wiersze to zazwyczaj formy krótkie, pisane prostym językiem, zrozumiałe dla każdego tureckiego czytelnika i niewymagające przygotowania z zakresu kultury wysokiej i wysublimowanej symboliki - niezbędnego przy lekturze poezji dywanowej. Wiersze proste, ale jakże nasycone treścią, o różnorodnej tematyce. Barwne opisy Stambułu, utwory antropomorfizujące zwierzęta, obrazki z życia powszedniego pełne trafnych przemyśleń, odniesień do motywów ludowych czy też prostej mądrości, a także wiersze stanowiące oryginalną refleksję nad drugą wojną światową będą interesującą lekturą dla polskiego czytelnika. Warto dać się poprowadzić autorowi stromymi uliczkami i zaułkami Stambułu i poznać tureckie miasto od bardzo codziennej, a jednocześnie zadziwiająco bliskiej nam strony.

Zbiór wierszy Vladasa Braziunasa

Vratislav Effenberger (1923-1986) jest czołowym przedstawicielem powojennego ruchu surrealistycznego, a także jego teoretykiem, inspiratorem i organizatorem, kontynuującym dzieło protagonisty czeskiej awangardy – Karla Teigego. Effenberger tworzył w getcie kultury podziemnej. Wybór wierszy z lat 1940-1986 (a więc z całości dzieła) zatytułowany Lov na černého žraloka (Polowanie na czarnego rekina) wydała monachijska oficyna Poezie mimo domov w rok po śmierci poety. Ten właśnie tom stanowi podstawę selekcji utworów w niniejszej publikacji.

Tom wierszy Marii Stiepanowej "Wojna bestii i zwierząt" to pierwsza wydana w Polsce książka autorki, która ukazuje się w przekładzie Zbigniewa Dmitrocy. Niniejszy wybór zawiera teksty z wydanego w 2015 roku tomu "Spolia". Tytułowa "Wojna bestii i zwierząt" jest intertekstualnym poematem o bezsensie wojny. Autorka nawiązuje w nim m.in. do "Ziemi jałowej" T.S. Eliota, staroruskiego "Słowa o wyprawie Igora" oraz starotestamentowych "Psalmów" w przekładzie staro-cerkiewno-słowiańskim. Liczne kryptocytaty i parafrazy pokazują, że kultura europejska jest jednością, a podział Europy na Wschodnią i Zachodnią jest podziałem stricte politycznym. Książka ukazuje się z okazji tegorocznej edycji Festiwalu Miłosza 2018, organizowanego przez Krakowskie Biuro Festiwalowe i Fundację Miasto Literatury.

Olvido Garcia Valdes (1950) - Hiszpańska poetka, eseistka i tłumaczka. Absolwentka filozofii na Uniwersytecie w Valladolid i filologii romańskiej na Uniwersytecie w Oviedo. Mieszka w hiszpańskim Toledo. Z wyjątkiem najnowszego tomiku Lo solo del animal (2012) wszystkie zbiory jej wierszy włączono do zbiorczego wydawnictwa Esa polilla que delante de mí revolotea (Poesía reunida 1982-2008). Przełożyła na język hiszpański poezję Piera Paola Pasolini’ego oraz współpracowała przy tłumaczeniu obszernej antologii Anny Achmatowej i Mariny Cwietajewej, a także Bernarda Noëla. Ponadto autorka eseju biograficznego Teresa de Jesús, tekstów do katalogów sztuki i licznych prac wpisujących się w nurt refleksji literackiej. Współredaktor czasopism literackich Los Infolios i El signo del gorrión. Jej wiersze przełożono na wiele języków. Prowadząca i koordynatorka kilku kursów, seminariów i cyklicznych spotkań związanych z poezją współczesną. Opublikowano następujące prace poświęcone jej poezji: Un lugar donde no se miente. Conversación con Olvido García Valdés (2014) autorstwa Miguela Marinasa, i Del animal poema. Olvido García Valdés y la poética de lo vivo (2016) autorstwa Amelii Gamonedy. Otrzymała m.in. nagrodę Premio Nacional de Poesía (Krajowa Nagroda Poetycka) w 2007 r. za zbiór wierszy Y todos estábamos vivos (I wszyscy byliśmy żywi).

Breyten Breytenbach, laureat Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Zbigniewa Herberta 2017, południowoafrykański poeta, prozaik, eseista oraz malarz, przeciwnik apartheidu i więzień polityczny, jest obok J. M. Coetzee’go najbardziej znanym twórcą wywodzącym się z Republiki Południowej Afryki. „Ciało wędrowne” ("Sermones ad Mortuos") jest trzecią książką poety ukazującą się w przekładzie na język polski, tym razem w wyborze i tłumaczeniach z afrikaans Jerzego Kocha.

Tytuł najnowszego zbioru wierszy Brahy Rosenfeld może intrygować. Dlaczego „połatane” cienie? — mógłby ktoś spytać. Najpierw jednak spróbujmy rozszyfrować „cienie”. To cień bowiem wydaje się słowem kluczem omawianego tomiku, spowija całą przestrzeń liryczną, wnika pomiędzy słowa, unosi się niczym mgła nad ewokowanymi zdarzeniami. Cień w rzeczonej książce ma też, jak sądzę, kilka znaczeń, odsyła do różnych poziomów doświadczenia opowiadanego przez liryczną bohaterkę zbioru. Doświadczenie egzystencjalne lirycznego „ja” pomnożone jest w całym tomie o losy poprzedniego pokolenia, o przeżycia generacji wojennej, które — mimo upływu lat — dalej trwają i nadal kształtują świadomość, określają sposób bycia w świecie, naznaczają wrażliwość ciemnym cieniem… W pierwszym rzędzie zatem ów cień to cień Zagłady, to pamięć traumy, pamięć genetycznie zakodowana w umyśle mówiącego „ja”, tożsamego — lub przynajmniej bliskiego — postaci realnej autorki zbioru. Można jednak odnieść wrażenie, że tak naprawdę — bohaterki są w tym tomie dwie: córka — poetka i jej matka — malarka, kobieta ocalona z Holocaustu.

Najgłośniejsza youtuberka, performerka z Kanady i jej wyjątkowa poezja cześć. kiedy mówię cześć, chcę powiedzieć dziękuję. kiedy mówię dziękuję, chcę powiedzieć uwielbiam cię. kiedy mówię uwielbiam cię, chcę powiedzieć, że sprawdzę twój horoskop. Możesz pisać o miłości i kobiecości, o dojrzewaniu i samoświadomości. Możesz pisać o chłopcach, których kochasz. Ale o depresji? Do tego potrzeba niezwykłej odwagi i nietuzinkowego talentu. Sabrina Benaim jest przenikliwą obserwatorką codzienności, którą z niezwykłym wyczuciem opisuje w krótkich formach poetyckich. Jej wiersze zaskakują, wzruszają i rozśmieszają, a – przede wszystkim – są do bólu szczere. Ten tomik odczaruje nawet najbardziej mroczne chwile w naszym życiu. mama mówi: przecież umiesz zrobić coś z niczego, a potem pyta bez ogródek czy się boję śmierci. nie, ja się boję żyć. Sabrina Benaim – popularna kanadyjska poetka i perfomerka. Jej poemat Explaining My Depression to My Mother stał się kulturowym fenomenem, który obejrzało na Youtubie prawie 7 milionów osób.

Howard Phillips Lovecraft (1890-1937) Twe migotliwe światła co noc widzę, / Choć przestrzeń i czas między nami; / Bo tyś mą duszą, moje ty Providence, / I zawsze przy mnie zostaniesz! Wybór poetyckich tekstów (w wiekszości grozy) słynnego pisarza literatury grozy, autora "Zewu Cthulhu" w przekładzie Doroty Tukaj (autorki przekladu "Poezji" Branwella Bronte)

Jest to Mozartowskie arcydzieło wdzięku, lekkości, dowcipu, polotu i finezji, połączonych z niezwykle wyrafinowaną formą wiersza i zdumiewającą prostotą języka. (Andrzej Lewandowski o Poemacie) Walory artystyczne przekładu „Eugeniusza Oniegina”, który wyszedł spod pióra Andrzeja Lewandowskiego, tkwią w doskonałym wyczuciu piękna języka dzieła i umiejętności jego adekwatnego przekazania w polskiej szacie językowej. (Jan Orłowski) Poemat nie traci w języku polskim swej rosyjskiej tożsamości, brzmi i znaczy autentycznie, i można odnieść wrażenie, że Puszkin mówi po polsku swoim własnym głosem. (Bohdan Łazarczyk) Wyimki z publikacji: Jan Orłowski, Andrzej Lewandowski – tytan przekładów poezji rosyjskiej, Warszawa 2017.

Drohobycz to nowy tom wierszy znanego w Polsce ukraińskiego poety Serhija Żadana. Jest to również miasto dobrze znane każdemu czytelnikowi w Polsce – to w nim urodził się Bruno Schulz. Autor tomu we wstępie tak oddaje aurę tego wyjątkowego miejsca: „Natomiast Drohobycz… Drohobycz to miasto, które było miastem, kiedy miast prawie nie było. Ma ono miejską zabudowę. Czyli chaotyczną i nieuporządkowaną. Czyli najwygodniejszą dla mieszkańców. Czyli taką, która pozwala zabłądzić między dwiema ulicami i trzema kościołami. Bo jeśli w mieście nie można zabłądzić — no to w ogóle nie jest to miasto”. Ta magia towarzyszy lekturze wierszy w przekładzie Jacka Podsiadły. W skład tomu wchodzi 15 kolorowych grafik ukraińskiej artystki Olgi Czyhryk.

W „Cyklu białym” Atheny Farrokhzad członkowie rodziny, których łączy doświadczenie rewolucji i migracji, mówią o przemocy i bieli. Głos lirycznego ja pojawia się tu wyłącznie w formie cytatów przytaczanych przez krewnych, cytatów, które na przemian oskarżają owe ja lub go bronią. Cykl biały przypomina koncert chóru; nie istnieje tu jedna odpowiedź na pytania o pochodzenie i odpowiedzialność, ale wciąż na nowo spisuje się potworne prawa represji. Athena Farrokhzad urodziła się w 1983 roku w Teheranie. Zadebiutowała w 2013 roku książką Cykl biały, którą przełożono na dwanaście języków i kilkakrotnie dramatyzowano. Zbiór wierszy Trado z 2016 r. jest wynikiem współpracy z rumuńską poetką Svetlaną Cârstean. Farrokhzad jest również krytyczką literacką, tłumaczką, dramaturgiem i nauczycielką w szkole pisarskiej. Jest jednym z najważniejszych głosów współczesnej poezji szwedzkiej. Mieszka w Sztokholmie.

Próbując zdefiniować, czy też przyporządkować poezję Hatifa do jakiejkolwiek kategorii (co i tak mi się nie udało, ale to taka przypadłość literaturoznawcy), przypomniałem sobie znaną opinię Juliana Przybosia, że „poezja to jedność wizji skondensowana w maksimum aluzji wyobrażeniowych i mi­nimum słów". Chociaż, rzecz jasna, absurdem jest włączanie Janabiego do nurtu awangardy, to definicja powyższa wydała mi się niezwykle adekwatna do dzieła, które jest przedmiotem niniejszych rozważań. Poezja Hatifa to przede wszystkim wizja, żeby nie powiedzieć czasem — wizjonerstwo, co wyjąt­kowo wyraźnie widać w Trakcie Królewskim (At-Tarik al-Ma-laki [...]). I nie odważę się zaklasyfikować jego twórczości do żadnego ze znanych z podręczników nurtów. Jest tak zresztą być może właśnie ze względu na pozostawanie pomię­dzy polskością a arabskością. Poezja Hatifa jest od samego początku świadectwem rozdarcia pomiędzy Wschodem i Zachodem, ale także spełnia rolę medium pomiędzy dwiema cywilizacjami, dwiema mentalnościami... Marek M. Dziekan, fragment Przedmowy „Poezja Hatifa to symfonia słów, w której czytelnik sam odnajduje swoją treść, której ton zawsze jest zagubieniem i poszukiwaniem.... Oto poezja,w której czas uśmierca i unieśmiertelnia, w której ból wznosi się ponad boleść i zamienia się w piękno, a której mądrość często polega na jej nieodpowiedzialności… Na tym właśnie polega urok i siła tej poezji”. Adam Szyper HATIF JANABI – poeta, pisarz, eseista, tłumacz literatury polskiej i arabskiej, teatrolog, pracownik Katedry Arabistyki i Islamistyki Uniwersytetu Warszawskiego, zajmuje się językiem, literaturą i kulturą arabską oraz polską. Wykładał w Algierii w latach 1985–1988, pracował jako Visiting Scholar w USA (1993–1994). Laureat wielu nagród polskich i zagranicznych, m.in. The University of Arkansas Press Annual Award for Literature (1995) oraz nagrody ZAiKS za przekłady literatury polskiej na język arabski (2003), członek polskiego Pen Klubu. Publikuje swoje utwory w języku polskim i arabskim, wiele z nich zostało przetłumaczonych na inne języki, m.in. na angielski, francuski, rosyjski i czeski. Współwydawcą publikacji jest Staromiejski Dom Kultury

Branwell Brontë (1817-1848) - brat trzech słynniejszych od niego sióstr. Ale to jego poezje urzekają językiem i klimatem "Wichrowych Wzgórz". Wybór wierszy i poematów w przekładzie Doroty Tukaj, w układzie i ze wstępem Eryka Ostrowskiego, znawcy tej epoki i twórczości rodzeństwa. Samotny stoję, pochylam się – słychać, / Jak dziki podmuch przeraźliwie wzdycha; / Jak hen, daleko, z lamentem żałosnym / Nad siwą skałą chyli gęste wrzosy, / Potem się wznosi w jesionowym gaju, / Po ziemi zwiędłe liście rozrzucając; / Ciemnieją mury, gdy deszczem w nie wali, / Potem, zawodząc, ginie gdzieś w oddali.

Charles Bukowski w nowym wydaniu! Z obłędu odsiać słowo, wers, drogę to zbiór nowych wierszy, do tej pory niepublikowanych, przygotowanych do druku przez poetę, choć wydanych w 2003 roku, a więc już po śmierci autora. Wydawać by się mogło, że Bukowski to mizogin i twardziel, jednak bohater jego wierszy ujawnia stany ducha nielicujące z emocjonalnością macho - obezwładniającą bezradność, smutek na granicy rozpaczy, nieprzezwyciężone poczucie osamotnienia i bankructwa - a pod maską jurnego samca skrywa oblicze głęboko nieszczęśliwego człowieka. Prawdziwym spełnieniem jest śmierć, której nieuchronność popycha bohatera do autodegradacji. On się nie buntuje, ale odmawia uczestnictwa w życiu społecznym, literackim, a nawet prywatnym, zajmując pozycję obserwatora. Bukowski portretuje chwilę, zamyka w słowach codzienne sytuacje, zasłyszane rozmowy, podpatrzone sceny. Jego wiersze to utwory o przemyślanej, miejscami nawet muzycznej konstrukcji. Poeta znakomicie umie operować oszczędną i celną puentą, kontrastem i powtórzeniem, ironią i niedopowiedzeniem, świetnie dynamizuje strukturę wiersza żywym dialogiem, a przytaczane anegdoty, choć mogą sprawiać wrażenie przegadanych, mówią dokładnie tyle, ile chcą powiedzieć.

„Najlepsze, co poeta może powiedzieć, jest w jego poezji.” Roberto Juarroz tworzył poezję „pionową”, po prostu. Pisał bez przerwy, notował swoje utwory z góry na dół na niezliczonych karteluszkach, od których puchły jego kieszenie i teczki z materiałami na kolejne tomiki. Ale próżno doszukiwać się na przestrzeni lat jakiejkolwiek ewolucji w tym pisaniu. Zresztą, kolejne wydania Poezji pionowej nie prezentują wierszy w porządku chronologicznym, zgodnie z latami powstawania: przeciwnie, każdy tomik jest pewną kompozycją autorską, na którą składają się utwory stare i nowe. Tym bardziej niezwykła jest głęboka jednorodność właściwa całej twórczości Juarroza. Do rąk czytelników polskich trafia tom POEZJI PIONOWYCH w wyborze i w tłumaczeniu Marty Eloy Cichockiej. Ten subiektywny wybór obejmuje utwory ze wszystkich tomików Poezji pionowej z zachowaniem ich oryginalnej numeracji. […] Już dawno nie czytałem wierszy, które by mnie do tego stopnia zmęczyły i zachwyciły, co Pańskie, i tak to Panu mówię w biegu i już nie czytając po raz drugi, bo na koniec człowiek głupieje i zaczyna się bać tylu wielkich słów. Ale czuję, że mi Pan uwierzy i że już jesteśmy przyjaciółmi. Julio Cortázar Roberto Juarroz – Argentyńczyk, z wykształcenia bibliotekarz, z zamiłowania – myśliciel, z głębokiej wewnętrznej potrzeby – poeta. Człowiek niezwykle świadomy i bardzo konsekwentny w swoich życiowych wyborach, zdecydowany wróg polityki i… literatury, przeciwnik angażowania się poetów w sprawy nie związane z poezją. Pozostawił po sobie kilkanaście tomików „poezji pionowej”, kilkaset „okruchów pionowych”, trzy wypowiedzi programowe – oraz nadzieję na uwolnienie poezji z bagażu gadulstwa i ciężaru ornamentyki.

Od pierwszych poruszeń po namiętne objęcia, antologia gromadzi najpiękniejsze wiersze o miłości autorstwa najwybitniejszych francuskich poetów, takich jak Pierre Ronsard, Charles Baudelaire, Victor Hugo, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud czy Moliere. Zbiór został podzielony na siedem rozdziałów w zależności od tematyki: Pierwsze poruszenia, Namiętność, Cierpienia kochanków, Podróże zakochanych, Imperium zmysłów, Śmierć kochanków, Złączeni na wieki. Książka w języku francuskim