Arthur Miller's extraordinary masterpiece, Death of a Salesman changed the course of modern theatre, and has lost none of its power as an examination of American life. 'A man is not an orange. You can't eat the fruit and throw the peel away' Willy Loman is on his last legs. Failing at his job, dismayed at his the failure of his sons, Biff and Happy, to live up to his expectations, and tortured by his jealousy at the success and happiness of his neighbour Charley and his son Bernard, Willy spirals into a well of regret, reminiscence, and A scathing indictment of the ultimate failure of the American dream, and the empty pursuit of wealth and success, is a harrowing journey. In creating Willy Loman, his destructively insecure anti-hero, Miller defined his aim as being 'to set forth what happens when a man does not have a grip on the forces of life'.

Arthur Miller's classic parable of mass hysteria draws a chilling parallel between the Salem witch-hunt of 1692 - 'one of the strangest and most awful chapters in human history' - and the American anti-communist purges led by Senator McCarthy in the 1950s. The story of how the small community of Salem is stirred into madness by superstition, paranoia and malice, culminating in a violent climax, is a savage attack on the evils of mindless persecution and the terrifying power of false accusations. A depiction of innocent men and women destroyed by malicious rumour, The Crucible is also a powerful indictment of McCarthyism and the 'frontier mentality' of Cold War America.

Mattavilāsa, czyli Uroki upojenia, jak przetłumaczyły tytuł farsy autorki przekładu, jest jednoaktową sztuką, której niewielki fragment został dotychczas przełożony na język polski przez prof. dr hab. Bożenę Śliwczyńską (Mahendrawikrama Warma, Pijackie swawole (Mattawilasa-prahasana), [w:] Światło Słowem zwane. Wypisy z literatury staroindyjskiej, red. M. Mejor, Warszawa 2007). Udostępnienie zatem polskiemu czytelnikowi tekstu tej niewątpliwie ciekawej sztuki, która ma „liczne walory, takie jak naturalizm opisu, zwięzły i miejscami dosadny język, angażowanie w roli protagonistów postaci z marginesu, zdystansowany stosunek do religii” – co podkreśla w swym artykule Ariadna Matyszkiewicz – jest rzeczą godną wielkiej pochwały, bo w ten sposób o nowe dzieło wzbogacony zostaje zasób polskich przekładów literatury indyjskiej, zasób wciąż jeszcze dość skromny, biorąc pod uwagę ogrom i różnorodność tej literatury. Autor Mattawilasa-prahasany to wybitny władca wywodzący się z południowoindyjskiej dynastii Pallawów, Mahendrawikrama Warma (VI-VII w.), człowiek wielu talentów, malarz, prawdopodobnie też muzyk, a także krzewiciel tolerancji wyznaniowej, który będąc sam siwaitą – jak podkreśla A.K. Warder – potrafił okazać dystans i poczucie humoru w tak delikatnej materii, jaką jest religia. (...) Jego utwór jest najstarszą zachowaną komedią klasycznego teatru indyjskiego, która powstała w sanskrycie i prakrytach. Udostępnienie jej polskiemu czytelnikowi zasługuje więc na wielką pochwałę. Tym większą, że język przekładu jest żywy, skrzący się dowcipem, dobrze oddaje treść oryginału. Druga część tomu zawiera trzy wartościowe artykuły autorstwa Marty Karcz, Ariadny Matyszkiewicz, Agnieszki Wójcik, ciekawe i ważne dla poznania dziejów gatunku zwanego prahasana, którego przykładem jest przetłumaczony – m.in. przez autorki – dramat. Są one również ważne dla poznania dziejów południowoindyjskiego miasta Kańćipuram (Kāñcipuram lub Kańći [Kāñci]), ówczesnej stolicy dynastii Pallawów, do której należał autor sztuki – Mahendrawarman – to w tym mieście rozgrywa się akcja jego utworu. Z recenzji dr Marioli Pigoniowej

Opis książki/treści: Najlepsza sztuka Bernarda Show w specjalnym przełożeniu według Metody I.Franka. Profesor dobrej wymowy Higgins zakłada się ze swoim przyjacielem, że w ciągu 6 miesięcy wprowadzi na salony biedną kwiaciarkę Elizę, która marzyła o tym, żeby zostać damą. Profesor uczy dziewczynę zasad pięknej mowy oraz towarzyskiej ogłady, po czym wprowadza Panienkę na salony, no i...? Wygrywa zakład? Czy to już ten szczęśliwy koniec? Nie w przypadku Bernarda Show. Ani wyrafinowana już wtedy Panienka Eliza, ani Higins nie są szczęśliwi. Co ich różni, a co jednoczy? Jaka przyszłość czeka Elizę? Doskonała sztuka. Głębokie i jednocześnie lekkie i radosne emocje. Opis serii: Książki z serii Metoda Edukacyjnego Czytania Ilyi Franka służą do nauki języka angielskiego przy okazji czytania ciekawych książek w języku oryginalnym z wplecionym dosłownym polskim tłumaczeniem. Metoda według której są przygotowane książki polega na specjalnej adaptacji treści w taki sposób że cała zawartość książki jest podzielona na akapity. Najpierw czytamy akapit, z wplecionym polskim tłumaczeniem i niektórymi gramatycznymi i fonetycznymi wyjaśnieniami. Następnie ten sam akapit czytamy już bez tłumaczenia, w oryginalnym języku, czyli "płyniemy bez asekuracji". Właśnie wtedy nasz mózg przyzwyczaja się do rozumienia języka obcego. Całość jest na tyle spójna, że odbiorca ma poczucie czytania książki w oryginale i przyswaja język, znajdując się w naturalnym stanie rozluźnienia i zaciekawienia treścią. U podstaw Metody leżą między innymi założenia Sugestopedii dr. G Łozanowa, a także prace Jego następców i samodzielnych lingwistów, A.Leontieva, G. Kitajgorodskiej. Seria zawiera dzieła klasyków literatury brytyjskiej i amerykańskiej i w ten sposób przybliża czytelnikowi specyfikę anglojęzycznej kultury. Język oryginału nie jest w żaden sposób uproszczony ani skrócony.

Skąpiec jest prozatorską komedią w pięciu aktach francuskiego dramaturga Moliera, należącą do kanonu literatury barokowej. Utwór prezentuje gatunek komedii charakterów. Jej główny bohater, Harpagon, jest typem karykaturalnego chytrusa, kierującego się w swoim postępowaniu wyłącznie pazernością i szukaniem korzyści materialnych. Bogaty, nielojalny i nieufny wobec wszystkich, nie wyłączając własnych dzieci, ma trzy obsesje: lichwę, wydanie swojej córki za mąż za bogatego wdowca i zapewnienie bezpieczeństwa ukrytej szkatule złota. Sztuka ukazuje z przymrużeniem oka, w jaki sposób namiętność do bogactwa przemienia i oddala od szczęścia zarówno głównego bohatera, jak i całe jego otoczenie. W dzisiejszym goniącym za pieniądzem świecie śmiejemy się z komedii Moliera przez łzy. Nigdy molierowska denuncjacja chytrości jako zła nie była równie aktualna i potrzebna. Pierwsza inscenizacja Skąpca miała miejsce w 1668 roku w Paryżu z Molierem w roli Harpagona. Od tego czasu, sztuka doczekała się licznych przedstawień teatralnych, także w Polsce. Lektura dla klasy VIII i szkół średnich

Romeo i Julia jest dramatem Williama Szekspira należącym do kanonu literatury angielskiej i światowej. Utwór wpisuje się w tradycję tragedii miłosnych zapoczątkowaną już w Starożytności. Opowiada historię tragicznej miłości dwojga młodych kochanków, których śmierć połączyła ich wrogo nastawione rody. Pomimo że Romeo i Julia należą do pierwszych dzieł Szekspira (dramaturg pisał je, mając około trzydziestu lat), w utworze objawia się wiele elementów charakterystycznych dla talentu twórcy. Przede wszystkim właściwa Szekspirowi konstrukcja sztuki polegająca na przeplataniu się scen komicznych i dramatycznych, co zwiększa napięcie widowiska, czy rozwinięcie ról i intryg drugoplanowych wpływające na dynamizm i atrakcyjność spektaklu. Dzieło Szekspira doczekało się wielu inscenizacji teatralnych, operowych, baletowych i filmowych, a postacie Romea i Julii stały się w kulturze europejskiej wzorcami romantycznych kochanków. Lektura dla klasy VII i szkół średnich.

Lektura wraz opracowaniem to znakomita pomoc i inspiracja dla uczniów oraz nauczycieli. Tekst opatrzono wskazówkami interpretacyjnymi i hasłami ułatwiającymi nawigację po książce – dzięki nim łatwo znaleźć potrzebny w trakcie omawiania lektury fragment, zgromadzić materiały do wypracowań i ustnych wypowiedzi, zapamiętać najważniejsze informacje i utrwalić znajomość lektury. Zamieszczone na końcu książki opracowanie podporządkowano podstawie programowej. Zawiera ono ciekawy biogram autora, streszczenie, mapę mentalną, najważniejsze zagadnienia omawiane na lekcjach, a także wiele inspirujących informacji, podpowiedzi i zadań, dzięki którym czytanie lektury staje się twórczą przygodą. Opracowanie powstało pod kierunkiem Katarzyny Zioły-Zemczak, nauczycielki języka polskiego z bogatym doświadczeniem w pracy z dziećmi i młodzieżą, wieloletniej doradczyni metodycznej, a obecnie konsultantki ds. języka polskiego pracującej na co dzień z nauczycielami

Lektura wraz opracowaniem to znakomita pomoc i inspiracja dla uczniów oraz nauczycieli. Tekst opatrzono wskazówkami interpretacyjnymi i hasłami ułatwiającymi nawigację po książce – dzięki nim łatwo znaleźć potrzebny w trakcie omawiania lektury fragment, zgromadzić materiały do wypracowań i ustnych wypowiedzi, zapamiętać najważniejsze informacje i utrwalić znajomość lektury. Zamieszczone na końcu książki opracowanie podporządkowano podstawie programowej. Zawiera ono ciekawy biogram autora, streszczenie, mapę mentalną, najważniejsze zagadnienia omawiane na lekcjach, a także wiele inspirujących informacji, podpowiedzi i zadań, dzięki którym czytanie lektury staje się twórczą przygodą. Opracowanie powstało pod kierunkiem Katarzyny Zioły-Zemczak, nauczycielki języka polskiego z bogatym doświadczeniem w pracy z dziećmi i młodzieżą, wieloletniej doradczyni metodycznej, a obecnie konsultantki ds. języka polskiego pracującej na co dzień z nauczycielami.

Alejandro Radawski jest urodzonym poetą […], który porusza widza mrocznymi opowieściami, szalonymi i intensywnymi. Stałość, wrażliwość, krytyczne spojrzenie. Trzy zmienne, które ten dramaturg utrzymuje przez lata […], które plasują go wśród najbardziej atrakcyjnych artystów na polu teatralnym. Carlos Pacheco, recenzja krytyczna zamieszona na łamach „La Nación” Z jego wypowiedzi […] wyczuwa się osobę otwartą, szczerą i zaangażowaną w problemy wynikające z nieustannie rozszerzającej się na świecie fali przemocy i niesprawiedliwości. Nie jest jednak autorem politycznym. Jego dramaty koncentrują się na pojedynczym człowieku uwikłanym w podstępne pułapki codzienności. Jakby ów świat wewnętrzny człowieka okazał się jedynie sparaliżowanym odbiciem zewnętrznej, niewidzialnej siły. Jarosław Bielski, reżyser Alejandro Radawski jest człowiekiem teatru XXI wieku. To, co jest najbardziej zauważalne w zebranych sztukach, jest również ważnym składnikiem literatury: to ambiwalentność. Autor wydaje się prowadzić nas w jedno miejsce, lecz doprowadza w zupełnie inne. Ta dwuznaczność nie powinna jednak być traktowana jako dezorientacja; użyte rozwiązania – zamiast konfundować – zachwycają nas. Roberto Perinelli, dramatopisarz i badacz teatru Alejandro Radawski (ur. 1983) – polski dramaturg i reżyser teatralny. Mieszka w Krakowie, pracuje w Polsce, Finlandii, Włoszech i Argentynie. Ukończył studia magisterskie na Wydziale Dramatycznym Universidad Nacional de Artes w Buenos Aires w Argentynie oraz studia magisterskie uzupełniające z pisarstwa kreatywnego na Universidad Internacional de Valencia w Hiszpanii. Nagrodzony stypendiami Stowarzyszenia Kultur Nuoren Voiman Liitto (2018) na pobyt w Villa Sarkia w Sysmä w Finlandii; Narodowego Funduszu Sztuki w Argentynie (2016); Funduszu Wyszehradzkiego (2015) dla polskich pisarzy na pobyt w Willi Decjusza w Krakowie i Hiszpańskiej Akademii Królewskiej (2013) na pobyt w Rzymie. Spośród jego ostatnich prac teatralnych należy wymienić następujące: Dom Bernardy A. (2018) – reżyseria, wersja i scenografia Domu Bernardy Alby Francisca Garcii Lorki (Narodowy Stary Teatr Kraków); Smuga cienia Josepha Conrada (2017) – reżyseria i adaptacja; Los ineludibles escombros de Szymborska (2017) – koncert z wykorzystaniem wierszy Wisławy Szymborskiej – reżyseria muzyczna i kompozycja; Ferdydurke Witolda Gombrowicza (2017) – reżyseria i adaptacja; Pierwszy raz Michała Walczaka (2017) – reżyseria i adaptacja; La clase viva (2017) – instalacja performatywna o Tadeuszu Kantorze – reżyseria i adaptacja; Scarlett (Mecanismo de amor) (2013), wersja Monizy Clavier Sławomira Mrożka, sztuka performatywna dla dorosłych z lalkami – reżyseria, adaptacja i lalkarz. Opublikował cztery książki zawierające jego osiem sztuk teatralnych w języku hiszpańskim (Ediciones Corregidor w Buenos Aires). Napisał także scenariusze do dwóch filmów długometrażowych: Gritos en la noche (premiera 2009) oraz Bares Baires (premiera 2016).

Współczesna dramaturgia ukraińska. Od A do JA stanowi antologię ośmiu sztuk w wyborze i przekładzie Anny Korzeniowskiej-Bihun. O wyborze dramatów zdecydowały dwa główne kryteria – chęć umieszczenia problemu wojny w szerszym kontekście społecznym i politycznym (dramaturgia po Euromajdanie rozwija się pod wpływem bodźców, których nigdy wcześniej nie doświadczała) oraz uniwersalność i potencjał sceniczny. W niniejszej publikacji znalazły się utwory istotne w kształtowaniu się dyskursu o współczesnej Ukrainie. Każda ze sztuk zawartych w antologii wyróżnia się odmiennym stylem – znajdziemy w niej dramaty eksperymentujące z formą i językiem oraz te bardziej tradycyjne; groteskowe komedie ukazujące instytucjonalne wypaczenia oraz poetyckie obrazy samotności i desperacji. Wszystkie utwory łączy jednak empatia dla człowieka znajdującego się w sytuacji skrajnej, próbującego wypracować strategie przetrwania w niespokojnej rzeczywistości. Wydawnictwo dofinansowano ze środków Ambasady Ukraińskiej w Rzeczypospolitej Polskiej oraz Fundacji Ukraińskie Centrum Informacyjne FUCI.

Penguin Classics is the largest and best-known classics imprint in the world. From The Epic of Gilgamesh to the poetry of the First World War, and covering all the greatest works of fiction, poetry, drama, history and philosophy in between, this reader's companion encompasses 500 authors, 1,200 books and 4,000 years of world literature. Stuffed full of stories, author biographies, book summaries and recommendations, and illustrated with thousands of historic Penguin Classic covers, this is an exhilarating and comprehensive guide for anyone who wants to explore and discover the best books ever written.

W późniejszym okresie swojej twórczości Eurypides wprowadził nowe treści i formy do greckiej tragedii, tworząc dramaty, które współcześni badacze nazywają tragikomediami, melodramatami lub tragediami intrygi i rozpoznania. Te niezwykle interesujące dzieła znalazły się właśnie w niniejszym drugim tomie mojego przekładu tragedii Eurypidesa. Prócz nich są w nim również Bachantki, jedyna wśród zachowanych tragedii sztuka oparta na micie dionizyjskim, oraz Rezos, którego autorstwo nie jest pewne. Odchodząc od tradycyjnej poważnej tematyki i formy tragedii, Eurypides z jednej strony niewątpliwie przyczynił się do upadku tego gatunku, lecz z drugiej stał się prekursorem nowej komedii attyckiej oraz przyczynił się do narodzin greckiego romansu. Zmieniając formę tragedii, poeta zachował jednak do końca wysoki poziom twórczy, czego przykładem jest jego wspaniała Elektra oraz pełne ducha religijnego i natchnione w pieśniach chóralnych Bachantki.

„Niniejsza dwutomowa antologia (Widoki z okna i Zimne serce) jest pierwszą w Polsce próbą przybliżenia czytelnikowi fascynującego dorobku dramatycznego Volkera Schmidta – austriackiego pisarza, autora esejów i opowiadań, reżysera i aktora, cieszącego się od lat niegasnącym uznaniem czytelników i krytyków. Jego sztuki wystawiane są niemalże pod każdą szerokością geograficzną – od Chile po Bhutan. (…) W twórczości pisarskiej Schmidta czytelnik odnajdzie te wszystkie tropy współczesności, które poruszają, wzruszają i niepokoją. Marzenia i wyobrażenia, skrywane fobie, poglądy polityczne, niepokoje społeczne, język mediów i ich obrazy powracają w sztukach Schmidta w kolejnych repetycjach i nowych wariacjach. W centrum teatru Schmidta znajduje się zawsze współczesny człowiek – często zagubiony, szukający swojego miejsca w świecie, konfrontowany z wyzwaniami, którym rzadko jest w stanie sprostać, poddawany opresjom otaczającej go rzeczywistości.” Tom II, poza Wstępem i Manifesto, zawiera następujące sztuki: Rowerzyści Czarnobiałolila Orka Wiochy Zimne serce Całkiem fajnie

„Niniejsza dwutomowa antologia (Widoki z okna i Zimne serce) jest pierwszą w Polsce próbą przybliżenia czytelnikowi fascynującego dorobku dramatycznego Volkera Schmidta – austriackiego pisarza, autora esejów i opowiadań, reżysera i aktora, cieszącego się od lat niegasnącym uznaniem czytelników i krytyków. Jego sztuki wystawiane są niemalże pod każdą szerokością geograficzną – od Chile po Bhutan. (…) W twórczości pisarskiej Schmidta czytelnik odnajdzie te wszystkie tropy współczesności, które poruszają, wzruszają i niepokoją. Marzenia i wyobrażenia, skrywane fobie, poglądy polityczne, niepokoje społeczne, język mediów i ich obrazy powracają w sztukach Schmidta w kolejnych repetycjach i nowych wariacjach. W centrum teatru Schmidta znajduje się zawsze współczesny człowiek – często zagubiony, szukający swojego miejsca w świecie, konfrontowany z wyzwaniami, którym rzadko jest w stanie sprostać, poddawany opresjom otaczającej go rzeczywistości.” Tom I zawiera następujące sztuki: Wśród ryb Himalaje Jakub von Koss napisał mi tę sztukę Widok z okna Trylogia tekstylna Trzeba być wdzięczną Macie szczęście Jesteśmy szczęśliwe

W czterech obszernych tomach gromadzimy wszystko, co z Bułhakowa najwspanialsze, począwszy od wczesnej prozy, teksty krótkie, felietony, opowiadania, powieści, utwory teatralne (zarówno dramaty, jak i powieści okołoteratralne) aż po opus magnum, Mistrza i Małgorzatę w klasycznym i znakomitym literacko przekładzie. Creme de la creme edycji stanowi nowy przekład Białej gwardii według edycji krytycznej z 2015 roku. Przekład Mistrza i Małgorzaty porównano z rosyjską edycją krytyczną - także z 2015 roku. Tom czwarty: Mistrz i Małgorzata

Dwutomowa edycja Tragedii Sofoklesa – w nowym przekładzie i opracowaniu Antoniego Libery. Tom I zawiera cykl tebański, czyli Króla Edypa, Edypa w Kolonos i Antygonę, a tom II – cykl trojański, czyli Ajasa, Filokteta i Elektrę oraz nienależące do żadnego cyklu Trachinki – tragedię osnutą wokół mitu Dejaniry i Heraklesa. Wszystkie dramaty poprzedzone są zwięzłymi wstępami i opatrzone przypisami, które wyjaśniają wszelkie kwestie mitologiczne i filologiczne. Wydanie adresowane jest do szerokich rzesz czytelników i miłośników antyku, a także do ludzi teatru – potencjalnych realizatorów i wykonawców scenicznych. Od połowy XIX w. przekładano w Polsce Sofoklesa mniej więcej sześć-siedem razy. Większość tłumaczeń wyszła spod pióra filologów klasycznych, uzależnionych od reguł ortodoksji lingwistycznej oraz poetyki, którą cechowały sztuczność, patos i archaizowanie. Skutkowało to brakiem prostoty i bywało niekomunikatywne. Sofokles zaś pisząc dla szerokiej publiczności, i to w większości niepiśmiennej, brzmiał jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu. Spolszczenia Antoniego Libery są próbą przywrócenia owej prostoty. W zaproponowanej przez niego formie językowej tragedie Sofoklesa brzmią tak, jakby napisane były dzisiaj. Oto antyk w szlachetnym kostiumie nowoczesności.

Dwutomowa edycja Tragedii Sofoklesa – w nowym przekładzie i opracowaniu Antoniego Libery. Tom I zawiera cykl tebański, czyli Króla Edypa, Edypa w Kolonos i Antygonę, a tom II – cykl trojański, czyli Ajasa, Filokteta i Elektrę oraz nienależące do żadnego cyklu Trachinki – tragedię osnutą wokół mitu Dejaniry i Heraklesa. Wszystkie dramaty poprzedzone są zwięzłymi wstępami i opatrzone przypisami, które wyjaśniają wszelkie kwestie mitologiczne i filologiczne. Wydanie adresowane jest do szerokich rzesz czytelników i miłośników antyku, a także do ludzi teatru – potencjalnych realizatorów i wykonawców scenicznych. Od połowy XIX w. przekładano w Polsce Sofoklesa mniej więcej sześć-siedem razy. Większość tłumaczeń wyszła spod pióra filologów klasycznych, uzależnionych od reguł ortodoksji lingwistycznej oraz poetyki, którą cechowały sztuczność, patos i archaizowanie. Skutkowało to brakiem prostoty i bywało niekomunikatywne. Sofokles zaś pisząc dla szerokiej publiczności, i to w większości niepiśmiennej, brzmiał jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu. Spolszczenia Antoniego Libery są próbą przywrócenia owej prostoty. W zaproponowanej przez niego formie językowej tragedie Sofoklesa brzmią tak, jakby napisane były dzisiaj. Oto antyk w szlachetnym kostiumie nowoczesności.

Najnowszy przekład "Makbeta" Williama Shakespeare'a. "Pan Ryszard Długołęcki jest autorem przekładów "Hamleta" oraz "Sonetów" Williama Shakespeare'a. Przekład "Makbeta", podobnie jak przekłady poprzednie, jest przedsięwzięciem bardzo udanym. Tłumacz wnika bardzo starannie w tekst szekspirowski, rozumie zawiłości składniowe, wieloznaczność słownictwa, figury stylistyczne i metaforykę - ze wszystkim tym daje sobie radę sprawną i bogatą polszczyzną, proponując ciekawy, nowy tekst tej tragedii. A z pewnością nie było to zadanie łatwe, biorąc pod uwagę fakt, że "Makbet" cieszy się wielkim powodzeniem u tłumaczy. Wystarczy wspomnieć tylko o przekładach XXI wieku: w 2002 ukazał się przekład Antoniego Libery, a w 2011 przekład Piotra Kamińskiego. Cieszę się, ze powstał jeszcze jeden polski "Makbet", i życzę Autorowi przekładu uznania czytelników i teatrów." - prof. Marta Gibińska-Marzec.

To dwujęzyczne (francusko-polskie) wydanie "Cyda" w przekładzie Jana Andrzeja Morsztyna poddane zostało bardzo starannej restauracji. Oryginał został przygotowany na podstawie francuskich wydań krytycznych. Tłumaczenie na język polski uzupełnia kilka wariantów tekstu, które przetłumaczył Piotr Kamiński, sięgając do pracy Morsztyna lub dokonując nowego przekładu fragmentów brakujących w klasycznym tłumaczeniu z dbałością o stylistyczną spójność tekstu. Ostatnie przedstawienie "Cyda" w Teatrze Polskim w reżyserii Andrzeja Seweryna oparte jest na tej wersji tekstu.

'He was the great love of her life you know.' 'Oh, dulling,' said my mother, sadly, 'One always thinks that. Every, every time.' Longing for love, obsessed with weddings and let's not even mention the mysteries of sex, Linda and her sisters and cousin Fanny are on the hunt for the ideal lover. But finding the perfect match is much harder than any of the sisters had ever dreamed. Linda is first courted by a Tory MP and then becomes embroiled with a handsome but humourless communist, before she risks everything on a chance at real, head-over-heels love in war-torn Paris . . .