Najnowszy przekład "Makbeta" Williama Shakespeare'a. "Pan Ryszard Długołęcki jest autorem przekładów "Hamleta" oraz "Sonetów" Williama Shakespeare'a. Przekład "Makbeta", podobnie jak przekłady poprzednie, jest przedsięwzięciem bardzo udanym. Tłumacz wnika bardzo starannie w tekst szekspirowski, rozumie zawiłości składniowe, wieloznaczność słownictwa, figury stylistyczne i metaforykę - ze wszystkim tym daje sobie radę sprawną i bogatą polszczyzną, proponując ciekawy, nowy tekst tej tragedii. A z pewnością nie było to zadanie łatwe, biorąc pod uwagę fakt, że "Makbet" cieszy się wielkim powodzeniem u tłumaczy. Wystarczy wspomnieć tylko o przekładach XXI wieku: w 2002 ukazał się przekład Antoniego Libery, a w 2011 przekład Piotra Kamińskiego. Cieszę się, ze powstał jeszcze jeden polski "Makbet", i życzę Autorowi przekładu uznania czytelników i teatrów." - prof. Marta Gibińska-Marzec.

To dwujęzyczne (francusko-polskie) wydanie "Cyda" w przekładzie Jana Andrzeja Morsztyna poddane zostało bardzo starannej restauracji. Oryginał został przygotowany na podstawie francuskich wydań krytycznych. Tłumaczenie na język polski uzupełnia kilka wariantów tekstu, które przetłumaczył Piotr Kamiński, sięgając do pracy Morsztyna lub dokonując nowego przekładu fragmentów brakujących w klasycznym tłumaczeniu z dbałością o stylistyczną spójność tekstu. Ostatnie przedstawienie "Cyda" w Teatrze Polskim w reżyserii Andrzeja Seweryna oparte jest na tej wersji tekstu.

'He was the great love of her life you know.' 'Oh, dulling,' said my mother, sadly, 'One always thinks that. Every, every time.' Longing for love, obsessed with weddings and let's not even mention the mysteries of sex, Linda and her sisters and cousin Fanny are on the hunt for the ideal lover. But finding the perfect match is much harder than any of the sisters had ever dreamed. Linda is first courted by a Tory MP and then becomes embroiled with a handsome but humourless communist, before she risks everything on a chance at real, head-over-heels love in war-torn Paris . . .

"Tytułowi bohaterowie dramatu Williama Shakespeare’a Romeo i Julia spotykają się zupełnie przypadkowo i równie nieoczekiwanie zakochują się w sobie. Jednak ich miłość już od samego początku wystawiona zostaje na poważną próbę. Zakochani należą do skłóconych ze sobą rodów, co powoduje, że uczucie staje się dla nich „zakazanym owocem”. Bohaterowie nie poddają się jednak presji rodzin i z odwagą starają się walczyć o swoją miłość i siebie samych. Dramat Shakespeare’a to książka piękna i przejmująca. Nieodłącznie splecione są w nim ze sobą: miłość i nienawiść, dobro i zło, prawda i kłamstwo, odwaga i tchórzostwo, wielkość i ułomność."

Prezentowana publikacja stanowi kolejną antologię przekładów dramatów francuskich z przełomu XIX i XX wieku, z nurtu tzw. teatru społecznego. Zawiera pierwsze polskie tłumaczenia tych, nieznanych rodzimemu Czytelnikowi, tekstów. Towarzyszy im esej wstępny redaktora tomu przedstawiający spolszczone dramaty. Poprzednie tomy z cyklu to: Francuski teatr społeczny na przełomie XIX i XX wieku. Antologia przekładów. Twarze i maski kultury mieszczańskiej (2017); Farsy i moralitety Octave’a Mirbeau (2015); .Anarchia i francuski teatr sprzeciwu społecznego 1880–1914 (2014). „Oto dlaczego kultem otaczać musimy naszego Pana, którym jest pieniądz: właśnie dzisiaj w epoce egalitaryzmu, gdy szerzy się miernota i impotencja, on jedyny reprezentuje wartość, która wszystkiemu się oprze. To dzięki niemu wszystkie potęgi tego świata są u naszych stóp, wszystko dzisiaj możemy kupić: talent, inteligencję, zaszczyty, sławę. To właśnie on pozwala nam, moje drogie panie, ozdabiać wasze cudowne uśmiechy perłami, diamentami, oddawać wam w cudowny sposób cześć, która wam się należy. I wreszcie, bo przecież nie możemy niczego pominąć, wspomnieć tu należy o nieszczęśnikach – i chciałbym w tym miejscu wyrazić moje największe uznanie dla przywileju bogactwa: dobroczynności!” Fragment ze sztuki Obiad przed polowaniem (Michel Provins)

Arriving at his fourth school in six years, diplomat’s son Osei knows he needs an ally if he is to survive his first day – so he’s lucky to hit it off with Dee, the most popular girl in school. But one student can’t stand to witness this budding relationship: Ian decides to destroy the friendship between the black boy and the golden girl. By the end of the day, the school and its key players – teachers and pupils alike – will never be the same again. The tragedy of Othello is transposed to a 1970s suburban Washington schoolyard in Tracy Chevalier's powerful drama of friends torn apart by jealousy, bullying and betrayal.

Historia Calandra, jedyna sztuka kardynała Bernarda Doviziego, wystawiona po raz pierwszy na dworze w Urbino w roku 1513, uważana jest za jedną z najlepszych XVI-wiecznych włoskich komedii. Cieszyła się wielkim powodzeniem, ucieleśnia bowiem typową dla utworów renesansowych misterną grę między tradycją a współczesnością. Historia Calandra, uznana przez współczesnych za modelowy przykład komedii renesansowej, odwołuje się do komedii antycznej, łącząc ją z włoską tradycją nowelistyczną. Prolog i pięcioaktowa kompozycja oddaje wzorzec klasyczny, a wybór prozy, nieśmiało zaproponowany przez Ludovica Ariosta w pierwszym włoskim utworze komediowym, nie wzbudza u autora najmniejszych choćby wątpliwości, podobnie jak użycie volgare. Nieliczne są zapożyczenia z Plauta, można więc zawierzyć Bibbienie, który zaklina się w Prologu, iż nic „pętakowi” nie ukradł. Motyw rozdzielonych w dzieciństwie bliźniaków pozwala – dzięki wprowadzeniu dwóch płci – nawiązać do tradycji platońskiej. Sprawia również, że ich liczne przebieranki nadają intrydze większą funkcjonalność, a wątek erotyczny nabiera pikanterii.

Wierny pasterz Battisty Guariniego (1538-1612) to dzieło życia włoskiego akademika i dyplomaty przebywającego także w Polsce (jako ambasador księcia Alfonsa II d’Este, który starał się o tron Rzeczypospolitej po ucieczce Henryka Walezego). Utwór powstawał przez 10 lat i jeszcze przed ogłoszeniem drukiem (1590) stał się przedmiotem ostatniej wielkiej dyskusji teoretycznej XVI w. o tragikomedii. Udostępniamy przekład Wiernego pasterza (autorstwa Marty Wojtkowskiej-Maksymik) na współczesną polszczyznę z zamiarem przypomnienia tego tekstu, dziś słabo znanego, lecz do końca XVIII stulecia chętnie czytanego i stanowiącego źródło inspiracji dla ludzi pióra, malarzy, grafików i kompozytorów w całej Europie... Mamy nadzieję, że teraz, tak jak i niegdyś, zachwyci on czytelników pięknem arkadyjskiego krajobrazu, pasterskimi zabawami, obfitującą w nagłe zwroty akcji historią miłości pasterza Mirtilla do urodziwej nimfy Amarylis i pasterki Doryndy do myśliwego Sylwiusza, dowcipnymi monologami przewrotnej Koriski, sprytnymi pomysłami lubieżnego Satyra...

Tragedia przedstawia bezsilność wobec nieodgadnionych praw losu. Ukazuje historię Edypa, człowieka próbującego oszukać przeznaczenie, chcącego żyć spokojnie, w zgodzie ze światem. Nad Edypem ciąży klątwa, od której nie da się uwolnić. Kazirodztwo i ojcobójstwo są niewybaczalnymi przewinieniami. Piętno pozostaje także na dzieciach (rodzeństwie) Edypa. Książka w języku francuskim

Uniwersalny charakter Boskiej Komedii zasadza się na tym, że jest ona – by odwołać się do słów Ericha Auerbacha – naśladownictwem rzeczywistości we wszystkich jej sferach. Został w niej przedstawiony cały fizykalno-kosmologiczny, etyczny i historyczno-polityczny porządek świata i w tym sensie jest ona niewątpliwie syntezą kultury średniowiecznej, w której kształtowaniu wielką rolę odegrało dziedzictwo antyku, asymilowane przez pisarzy i myślicieli chrześcijańskich – tam, gdzie to było możliwe – przede wszystkim za pomocą wszechobecnej w tej epoce metodzie alegorezy.

Akcja utworu rozgrywa się w XI wieku w Sewilli. Syn don Diega, Rodryg, zakochany jest z wzajemnością w Chimenie, córce don Gomesa. Między obydwoma mężczyznami dochodzi jednak do sprzeczki, w czasie której Gomes uderza Diega w twarz. Ten, zbyt stary, by osobiście wyzwać go na pojedynek, prosi syna, by go zastąpił. Rodryg, mimo konfliktu wewnętrznego, zgadza się i w walce zabija ojca ukochanej. Chimena udaje się do króla Sewilli Fernanda z prośbą o ukaranie sprawcy śmierci don Gomesa, jednak daje do zrozumienia Rodrygowi, że mimo tego, co zaszło, nie potrafi go znienawidzić. Ten opuszcza miasto i odnosi wielkie zwycięstwo w walce z Maurami, zyskując przydomek Cyd (z arabskiego sayyid – "pan"). Król oznajmia Chimenie, że Rodryg zmarł z powodu odniesionych ran, na co ta mdleje, a dowiedziawszy się prawdy, żąda, by stanął on do pojedynku-sądu bożego z don Sanchem. W momencie zwycięstwa Rodryg-Cyd zdobywa tym samym prawo do jej poślubienia. Król nakazuje mu jednak, by ponownie oddalił się na wojnę i odzyskał tym samym dawną pozycję w sercu kobiety. Książka w języku francuskim

Romeo i Julia Williama Szekspira to najbardziej znana historia miłosna świata. Opowiada o tragicznej miłości dwojga młodych ludzi pochodzących z dwóch zwaśnionych rodów Werony, którzy poznają się na balu w domu rodziców Julii i zakochują w sobie. W publikacji czytelnik znajdzie biogram autora, wstęp oraz podpowiedzi, na co zwrócić szczególną uwagę podczas lektury tekstu.

Romeo i Julia Williama Szekspira to najbardziej znana historia miłosna świata. Opowiada o tragicznej miłości dwojga młodych ludzi pochodzących z dwóch zwaśnionych rodów Werony, którzy poznają się na balu w domu rodziców Julii i zakochują w sobie. W publikacji czytelnik znajdzie biogram autora, wstęp oraz podpowiedzi, na co zwrócić szczególną uwagę podczas lektury tekstu.

Pełne wydanie „Fausta”, obu części tragedii w nowym przekładzie Andrzeja Lama, umożliwia poznanie tego arcydzieła w całym jego obrazowym i myślowym bogactwie.

Po rozbiciu statku Iphicrates, ateński władca i jego niewolnik Harlequin znajdują się na bardzo osobliwej wyspie, gdzie prawo ma odwrócone role: Pan staje się niewolnikiem, a niewolnik panem. Cel? "Korygowanie dumy" tych, którzy dowodzą, dające im lekcję człowieczeństwa... Komedia utopijna, Wyspa Niewolników i Spór badają relacje klas społecznych w ramach Starego Reżimu i są świadkami powstania idei równości w XVIII wieku.

Pathelin, fałszywy adwokat (występuje w sądzie nie mając ukończonych studiów prawniczych) będący w poważnych kłopotach finansowych, przekonuje kupca tkanin, Guillaume'a Joceaulme, by pożyczył mu kawał płótna. Kiedy kupiec zjawia się po należność pieniężną, adwokat udaje ciężko chorego, majacząc po łacinie, wspiera go jego wierna żona Guillemette. Ostatecznie Joceaulme, przekonany o chorobie prawnika, odchodzi. Po pewnym czasie kupiec oskarża jednego z zatrudnianych przez siebie pastuszków o to, że ukradł mu owcę. Dochodzi do rozprawy sądowej, podczas której adwokatem pastuszka zostaje Pathelin; namawia on swojego klienta, by udawał głupiego i przez cały proces powtarzał tylko "beee". Dochodzi do uniewinnienia, jednak pasterz nie przestaje grać swojej roli nawet i później, kiedy Pathelin domaga się wypłaty honorarium. Ostatecznie również odchodzi z kwitkiem.

Dzieci imigrantów, Reda, Ismael i Ben mają problemy ze znalezieniem swojego miejsca w społeczeństwie, które wciąż ich stygmatyzuje. Islam wydaje się dawać im poczucie przynależności do wspólnoty: przyłączają się do dżihadu w Syrii. Ale na miejscu, przemoc i niesprawiedliwość walki otwierają im oczy i kwestionują wiele ich pewników. Zabawna i wzruszająca sztuka odgrywa klarowne spojrzenie na uprzedzenia i tabu społeczności muzułmańskiej. Pomiędzy humorem i szokującymi zdaniami ten utwór, stał się punktem wyjścia do dialogu między rodzicami i dziećmi, nauczycielami i uczniami, politykami i obywatelami.

Dramat angielskiego pisarza Williama Szekspira napisany we wczesnym stadium jego kariery. Przedstawia historię tragicznej miłości dwojga młodych ludzi, którzy stali się wzorcami romantycznych kochanków. Historia toczy się w Weronie i Mantui.

Komedia Moliera powstała w 1661 roku, zaś wystawiona po raz pierwszy w 1664 roku. Swój rozgłos zawdzięcza nie tylko walorom artystycznym, ale także skandalowi, jaki wywołało w XVII-wiecznej Francji wykpienie hipokryzji religijnej. Głównym założeniem autora sztuki była krytyka hipokryzji religijnej. W tym celu stworzył postać Tartuffe'a – człowieka, który dla osiągnięcia własnych korzyści, wykorzystuje Orgona i jego rodzinę, udając przy tym osobę wielce religijną i pobożną. Orgon, niewrażliwy na przestrogi rodziny dotyczące Tartuffe'a, uświadamia sobie swój błąd dopiero po zapisaniu mu całego majątku. Zdemaskowanie hipokryzji Tartuffe'a w IV akcie jest powszechnie uważane za jedną z najdoskonalszych scen w historii teatru.

Podczas gdy jego ojciec przebywa w podróży Oktaw, syn Arganta, zakochuje się i żeni z Hiacyntą, młodą, biedną dziewczyną nieznanego pochodzenia. Tymczasem Argant zamierza ożenić syna z córką Geronta z Tarentu. Również pod nieobecność swego ojca Leander, syn Geronta i przyjaciel Oktawa, zakochuje się w Zerbinecie, młodej Cygance. W obliczu niespodziewanego powrotu Arganta, Oktaw, zaniepokojony, iż reakcja ojca na wieść o jego ożenku może być gwałtowna oraz potrzebując pieniędzy ucieka się do pomocy Skapena, służącego Leandra. Leander dowiaduje się o porwaniu dla okupu jej ukochanej przez Cyganów i również prosi o pomoc Skapena. Dzięki zuchwałym podstępom i intrygom Skapen uzyskuje niezbędne środki dla Oktawa i Leandra od ich ojców. Intrygi Skapena jednak się wydają i szczęśliwe dla amantów zakończenie jest możliwe nie tyle dzięki przemyślnym konceptom i fortelom Skapena, co dzięki zaskakującemu odkryciu, iż Hiacynta jest zaginioną córką Geronta, a Zerbineta córką Arganta, porwaną przez Cyganów w dzieciństwie.