Powiedz mi to

Począwszy od lat dwudziestych Benn był ogarnięty traumą schyłku cywilizacji białych ludzi, zmierzchu Zachodu z jego najcenniejszymi wartościami. Rewolucja bolszewicka wydawała się rozwiązaniem chybionym, ponieważ klasowo-międzynarodowa magma nie dysponowała perspektywicznym substratem kulturowym. Ten mógł się ujawnić tylko poprzez odrodzenie narodowe. Benn nie od razu się zorientował, że ruch, z którym wiązał nadzieje, redukował bogactwo niemieckiej kultury do zaciśniętej pięści, heroicznego gestu i snów o wielkości. Cierpiał przy tym na depresje. Poetycka podświadomość podpowiadała mu, że i ten odrodzeńczy ruch kryje w sobie zalążek klęski: I cóż powiecie na fale historii: wino, potem krew: uczta Nibelungów, uczty i mordy, pijaństwa i sądy, a sala pełna jeszcze róż i bluszczów.