Powiedz, że wrócisz

Panią Romę miałam okazję spotkać przy książce „Zapomnij o mnie”. Już wtedy urzekła mi sposobem pisania, jak i stworzoną historią. Bez żadnego wahania i zastanowienia zabrałam się za kolejną jej książkę. Wiedziałam, że będę się doskonale przy niej bawić, a i mam okazję poznać kolejnych bohaterów jakich stworzyła.

Trójka przyjaciół od zawsze. Igor, Dominik i Natalia. Wiadomo za młodych lat było to nie spotykane, ale im nie przeszkadzał ten fakt, w żadnym razie. Dzisiaj każde z nich ma inne życie. Fabuła książki jest napisana w dwójnasób – z jednej strony mamy to co dzieje się obecnie, a z drugiej strony mamy retrospekcje. Podoba mi się, że dowiadujemy się więcej o bohaterach, którzy są świetnie wykreowani, hardzi, ale i tacy prawdziwi, z emocjami, z decyzjami, których żałują, albo i nie. Natalia sama w sobie chwilami mnie drażniła, ale to dobrze, bo myślę, że w jakimś stopniu wyróżniała się nie będąc ciepłą kluchą.

Autorka nie boi się „głośno” mówić o miłości, pożądaniu, a także o przemocy, o strachu, ale też i poczuciu winy, które rzutuje na nasze życie. Historia ma pełno zwrotów, manipulacji, niedomówień. Chwilami miałam wrażenie, że jeśli tylko pojawia się Igor lub Dominik, to Natalia traci głowę i trzeźwe myślenie, zatraca się w relacji, traci w jakiś sposób siebie – twardą i niezależną kobietę. To nie jest łatwa książka, ale pani Roma wie co robi. Tworzy bohaterów, prowadzi opowieść, z której można ogromnie wiele wynieść. Pani Nowicz pokazuje nam jak wygląda toksyczny związek i co się z nami dzieje, kiedy jesteśmy pod jego wpływem, w jego sidłach, w jego ryzach, z których ciężko się uwolnić.

Dreszcz emocji i ich rollercoaster jaki zaserwowała nam autorka wbrew pozorom pozwolił oderwać mi się od rzeczywistości. Płynęłam prowadzona opowieścią, w której zaintrygowana perypetiami jak najprędzej chciałam poznać zakończenie tej miłosnej szarpaniny, tego trójkątu, który wydawałoby się nie ma końca. Uważam, że ta historia powinna dotrzeć do wielu czytelników, a nuż ktoś dzięki niej będzie mógł przemyśleć swoją codzienność, albo (co lepsze) mogłaby sprawić, że my możemy komuś pomóc.