Pożyczanie jest srebrem, a rabowanie złotem

Fabuła "Pożyczanie jest srebrem, a rabowanie złotem" rozpoczyna się około pół roku po wydarzeniach opisanych w "Seniorach w natarciu". Emerycka Szajka jest w Las Vegas. Po trosze konsumuje swoje łupy, zarazem próbuje je rozmnożyć w mniej lub bardziej tradycyjne dla tego miejsca sposoby. Przede wszystkim jednak seniorzy schodzą z oczu szwedzkim organom ścigania, które mogłyby chcieć rozliczyć staruszków z ich dotychczasowych złodziejskich występków.
Najbardziej sympatyczni przestępcy, jakich znam nie zapominają jednak, w jakim celu się zorganizowali. Postanawiają wrócić do Szwecji, zacząć działać na własnym terenie i dopilnować funduszu przez nich założonego. Na przedmieściach kupują dom i urządzają w nim swój azyl, miejsce, o którym marzyli, będąc jeszcze w domu opieki. W małym, uroczym domku każdy z piątki seniorów ma miejsce dla siebie, w którym mogą realizować swoje pasje i spędzać czas tak, jak lubią. Brzmi sielsko? Czyżby Emerycka Szajka wybrała się na złodziejską emeryturę? Oczywiście, że nie. Planują kolejne przestępstwa, które mają uszczuplić portfele bogatych, a jednocześnie zasilić fundusz.

Sielankowy obraz życia na przedmieściach burzy sąsiedztwo. Bo tuż obok mieszkają... członkowie gangu motocyklowego! Są zdeterminowani, żeby awansować w hierarchii. A stanie się to, gdy dostaną się do bardziej prestiżowego gangu.
Zaczynają interesować się seniorami i liczą, że w łatwy sposób zmanipulują ich na chwałę motocyklowego bractwa. Pechowo dla bandziorów w skórzanych ciuszkach nie mają do czynienia ze zwykłymi staruszkami. Nie tak łatwo ich ograć.
A to nie jedyni przeciwnicy Emeryckiej Szajki. Gdzieś na horyzoncie czają się mundurowi z lepkimi palcami...

To nie jest częsta sytuacja, gdy drugi tom serii jest lepszy od pierwszego. Blurb na okładce - Emerycka Szajka powraca - ze zdwojoną siłą! - nie kłamie. Stanowczo i z radością mogę stwierdzić, że "Pożyczanie jest srebrem, a rabowanie złotem" jest jeszcze lepsze niż tom otwierający serię.
Według mnie więcej się dzieje, akcja jest bardziej wartka i jeszcze mocniej mnie wciągnęła.
Powodów jest kilka: pojawiają się nowe postacie, i to bardzo charakterystyczne, autorka poszerzyła spektrum wątków i gamę emocji, które towarzyszą bohaterom.
W tej części seniorzy są lepiej zorganizowani, ich plany są bardziej ambitne i lepiej dopracowane. Z realizacją zamierzeń bywa różnie, jak to w komedii kryminalnej. Czasem jest nieporadnie, czasami Emerycka Szajka wychodzi z opresji obronną ręką dzięki pozytywnym spotom okoliczności. Niekiedy posiłkują się przedstawicielami młodszego pokolenia, bo w tym tomie do gry wchodzą dzieci jednej z seniorek, a to kolejna świeża krew w fabule.

W tej części autorka w większej mierze postawiła na sferę uczuć. Dla mnie ogromnym atutem książki jest obecność wątków miłosnych bohaterów w wieku zdecydowanie dojrzałym. Bo przecież bliskość jest ważna w każdym wieku i nigdy nie jest na nią za późno. To dla mnie jedna z najsilniejszych refleksji po lekturze drugiego tomu. Z pewnym rozczuleniem i rozbawieniem śledziłam porywy serc członków Emeryckiej Szajki. A fluktuują one od spokojnych i statecznych, przez niemal szczenięce ogłupienie na punkcie wybranki lub wybranka, zazdrość, aż do zdrady. Na tym polu sporo się dzieje.

* Cała opinia na stronie:
https://zaczytanadosamegorana1.blogspot.com/2017/03/pozyczanie-jest-srebrem-rabowanie-zotem.html