Próba życia Tom 3

Próba życia od K.A. Figaro to trzecia część cyklu Rozchwiani.
Mam w zwyczaju kończenie zaczętych serii, nawet mimo iż pierwsze książki nie były zbyt porywające. Sama historii Łucji i Dymitra mnie intryguje, ale nie zniechęcam się sposobem pisania autorki. Po trzeciej części, właśnie o której mowa, mam wrażenie że im więcej pisze, tym lepiej jej to wychodzi.
W części pod tytułem „Próba życia”, Łucja i Dymitr nie są już razem, nie mają okazji się zobaczyć i rozmawiać. Dziewczyna powoli układa sobie życie z dala od rodzinnego kraju, zaś jej niereformowalny były facet powoli stacza się na dno.

W tej części jest więcej emocji, mniej bezsensownego seksu. Autorka lepiej konstruuje dialogi, a sama fabuła jest coraz ciekawsza.

Przeczytam czwartą część, która być może będzie jeszcze lepsza, bo jestem bardzo ciekawa jak się rozwinie sytuacja pomiędzy tym dwojgiem. Natomiast, nie jest to literatura wysokich lotów, nie każdemu przypadnie do gustu.

Łucja i Dymitr powracają do nas w kolejnej książce K. A. Figaro.
Łucja stara się uporządkować swoje życie z dala od toksycznej miłości. Jako samotnej matce nie jest jej łatwo, ale wie, że może liczyć na wsparcie bliskich i usiłuje wrócić do normalności ze względu na córkę. Sytuację utrudnia jej nowy przełożony, który nie dość, że jest przystojnym mężczyzną to w dodatku wydaje się bardzo zainteresowany Łucją. Czy kobieta przełamie się i da szansę rozkwitnąć nowemu uczuciu?
Dymitr za wszelką cenę stara się odnaleźć Łucję, aby uprzykrzyć jej życie. Nie potrafi zostawić przeszłości za sobą, przez co stacza się coraz bardziej. Czy uda mu się odnaleźć kobietę, którą uważa za niegodną swojego uczucia?
***
Początkowo rozwój sytuacja opisywanych w książce zaczął mnie wciągać i wydawał się bardzo interesujący. Liczyłam na naprawdę ciekawy rozwój sytuacji. Niestety z czasem zaczęło się przynudzanie. W pewnej chwili miałam już dosyć staczającego się Dymitra i zaczęłam odnosić wrażenie, że w tej części książki dzieje się niewiele poza ciągłą nienawiścią Dymitra do Łucji i jego staczaniem się oraz brakiem zaufania Łucji w stosunku do mężczyzn.
Liczyłam na znacznie ciekawszy rozwój wypadków i bardziej wciągającą fabułę, ale mam wrażenie, że ta część trylogii jest jeszcze bardziej nudna niż pozostałe. W zasadzie niewiele się tam działo i nic nie wzbudziło we mnie jakichś głębszych emocji. Odnoszę wrażenie, że ta książka stanowi pisaną na siłę kontynuację poprzednich dwóch części i autorka nie za bardzo miała na nią pomysł, a przynajmniej mnie nie przypadł on do gustu. Strata czasu.

Autorka najprawdopodobniej wyciągnęła wnioski z poprzednich części i można przyznać, że "Próba życia" okazała się wśród nich najlepsza, jest bardziej dopracowana, lepiej przemyślana z nieco nieprzewidywalnym zakończeniem. Aby w pełni zrozumieć motywy postępowania bohaterów należy koniecznie sięgnąć po dwie pierwsze części, bez ich znajomości lektura będzie dla nas nieco kłopotliwa i niezrozumiała. Jest to romans o lekkim zabarwieniu erotycznym, aczkolwiek pikantnych scen łóżkowych szukać tu na próżno, istotna jest szalona gra emocji. Książkę czyta się w ekspresowym tempie, a zakończenie pozostawia nas z wieloma pytaniami i oczekiwaniem na rychłą kontynuację.

Pamiętam, kiedy rozpoczęłam przygodę z debiutującą książką „Prosty układ” K. A. Figaro. Wtedy uważałam tę historię za gorszą od innej książki, gdzie kobieta zostaje porwana przez mafijnego bossa. Dałam szansę drugiemu tomowi, dałam także szansę „Próbie życia”, która jest trzecią odsłoną przygód Dymitra i Łucji.

W trzecim tomie nie ma już Łucji i Dymitra, teraz każde z nich żyje osobno i czytelnik może śledzić jak potoczyły się losy tej dwójki, kiedy są daleko od siebie. Łucja układa sobie życie za granicą, jest spokojniejsza, ma powód by żyć. Dymitr z kolei zatraca się w alkoholu, stacza się coraz niżej i niżej i nie potrafi spędzić jednego dnia na myśleniu o czymś innym niż osoba Łucji. Dwa totalne przeciwieństwa jak może potoczyć się życie.

Widać, że autorka pisze lepiej. Tak bym to ujęła. Wiadome jest, że pierwsze książki nie są idealne i wprawiony czytelnik znajdzie masę błędów. Fabuła nadal nie jest perfekcyjna, nie ma w niej zbyt głębokich przemyśleń ani czasu by takowe wysnuć, ale jest w tej historii coś, co zaciekawia, co nie pozwala od siebie odejść ani o sobie zapomnieć. Byłam naprawdę zaskoczona, kiedy przewróciłam stronę a tam ostatnie zdanie, w ciągu kilku godzin. Mam też takie wrażenie, że Dymitr jest pełen gniewu, złości i żalu za przeszłość, której był głównym bohaterem i nie do końca potrafi sobie z nią poradzić.

Ten tom czyta się naprawdę przyjemnie, póki co jest chyba najlepszym z do tej pory wydanych, ale czekam na ostatni, czwarty, a być może dojdzie do przetasowania.

Książkę odebrałam za punkty w portalu CzytamPierwszy.

Ahh, ta część jest zupełnie o niebo lepsza od poprzednich, mimo że już druga część bardzo mi sie podobała, to ta pokazała że Autorka naprawdę piszę coraz lepiej.
Łucja została pokazana jako dojrzała już matka i mocno jej kibicowałam że sobie w końcu ułoży życie choć szczerze miałam nadzieje że spotkają się z Dymitrem po upływie czasu i mimo że nie będą żywić do siebie uczuć wyjaśnią sobie wszystko na spokojnie. Jednak zakończenie książki było zupełnie nieprzywidywalne i pozytywnie mnie zaskoczyło oraz wycisnęło parę łez. Dymitr zrobił się jeszcze bardziej egoistycznym dupkiem niż był i popadł w nałóg obwiniając tym nałogiem Łucje, mimo że zaprzeczał sam sobie widać było że jednak kocha Łucje.
Książkę samą w sobie czytało się dość szybko. Wciągała od pierwszych stron. Nie było w niej już tak dużo scen erotycznych i sam styl pisania autorki się o wiele bardziej poprawił. Ode mnie leci mocna 9 i uważam że książka na prawdę na nią zasługuje .

"Próba życia" to dalsze losy bohaterów cyklu "Rozchwiani". Tym razem po nieudanym związku i ciężkich przeżyciach Łucja postanawia zniknąć. Zaciera za sobą wszelkie ślady, w czym pomaga jej Sebastian. Wyjeżdża do swojej kuzynki Lili, podejmuje pracę u przyjaciela Sebastiana i rodzi córeczkę, której daje na imię Ania. Stara się ułożyć życie, choć nie jest to łatwe i początkowo wylewa wiele łez. Niemniej jednak po urodzeniu dziecka radzi sobie coraz lepiej, tłumacząc, że przecież ma dla kogo.
Dymitr nie potrafi sobie natomiast poradzić z odejściem Łucji. Stara się ją bezskutecznie odnaleźć i coraz bardziej zatraca się w alkoholu, imprezach, hazardzie i kolejnych przygodnie poznanych kobietach, których nigdy nie traktuje poważnie.
Bardzo ciekawa trzecia już część losów Łucji i Dymitra, którą uważam za zdecydowanie najlepszą. Ich losy zostają przedstawione z dwóch perspektyw. Najpierw dowiadujemy się co dzieje się u Łucji, następnie poznajemy poczynania Dymitra, który bezskutecznie stara się odnaleźć dziewczynę. Polecam wszystkim, którzy pokochali bohaterów, bo z pewnością się nie zawiodą.

Trzeci tom to czas kiedy chcielibyśmy żeby wszystko zaczęło się układać i historia dobiegała końca, lecz życie jest przewrotne i nie zawsze jest tak jakbyśmy chcieli.
Łucja mieszka w Hiszpanii ze swoją siostrą Lily, tam rodzi śliczną córeczkę Anię która staje się dla niej całym światem. Pomimo tego że często myśli o Dymitrze stara się żyć normalnie, wychowuje córkę a po urlopie macierzyńskim wraca do pracy, często odwiedza ją Sebastian który jest idealnym dziadkiem, Łucji jedynie doskwiera brak kontaktu z rodzicami. Dymitr za to stacza się na dno, gra na pieniądze, pije i zalicza panienki jedna po drugiej, kłóci się z ojcem a z domu robi melinę, uważa że wszystkie jest winna Łucja.
Jeżeli liczyliście na szczęśliwe zakończenie to jeszcze nie teraz, chociaż szczerze po tej części chyba wolałabym żeby to już był koniec. Dymitr przez cały czas ani raz nie pomyślał o Łucji ciepło, wyzywa ją od najgorszych aż czasami trudno to czytać, wystarczyłoby raz napisać że jej nienawidzi i czytelnik na pewno by zrozumiał a nie pisać w każdym rozdziale tak okrutne słowa. Nie wyobrażam sobie teraz że po tym jak Dymitr zaliczył panienki z połowy miasta a do tego upokorzył i zwyzywał Łucje przy rodzinie i znajomych ona do niego wróci i będą razem.
Oczekiwałem czegoś więcej od tej z części i niestety się rozczarowałam, akcja toczy się w ciągu długiego okresu od roku do półtora i nie dzieje się tu nic spektakularnego, Łucja prowadzi życie jako samotna matka a Dymitr powraca do starego trybu życia. Ja nazwałbym ten tom taką książką poboczną towarzyszącą perypetiom miłosnym głównych bohaterów, do ich potyczek nie wniosła prawie nic, to wszystko można by streścić w dwóch rozdziałach i zacząć dopiero od tego jak na drodze Łucji staje nowy, przystojny mężczyzna.
Lubię jak od razu jasno napisane jest ile będzie części, tutaj nie wiemy czy kolejna będzie ostatnią czy może autorka wymyśli jeszcze kilka pobocznych historii które dadzą jej materiału na jeszcze kilka części, niestety wielu czytelników może to znudzić i porzucą czytanie nie poznając końca.

Trzeci tom to czas kiedy chcielibyśmy żeby wszystko zaczęło się układać i historia dobiegała końca, lecz życie jest przewrotne i nie zawsze jest tak jakbyśmy chcieli.
Łucja mieszka w Hiszpanii ze swoją siostrą Lily, tam rodzi śliczną córeczkę Anię która staje się dla niej całym światem. Pomimo tego że często myśli o Dymitrze stara się żyć normalnie, wychowuje córkę a po urlopie macierzyńskim wraca do pracy, często odwiedza ją Sebastian który jest idealnym dziadkiem, Łucji jedynie doskwiera brak kontaktu z rodzicami. Dymitr za to stacza się na dno, gra na pieniądze, pije i zalicza panienki jedna po drugiej, kłóci się z ojcem a z domu robi melinę, uważa że wszystkie jest winna Łucja.
Jeżeli liczyliście na szczęśliwe zakończenie to jeszcze nie teraz, chociaż szczerze po tej części chyba wolałabym żeby to już był koniec. Dymitr przez cały czas ani raz nie pomyślał o Łucji ciepło, wyzywa ją od najgorszych aż czasami trudno to czytać, wystarczyłoby raz napisać że jej nienawidzi i czytelnik na pewno by zrozumiał a nie pisać w każdym rozdziale tak okrutne słowa. Nie wyobrażam sobie teraz że po tym jak Dymitr zaliczył panienki z połowy miasta a do tego upokorzył i zwyzywał Łucje przy rodzinie i znajomych ona do niego wróci i będą razem.
Oczekiwałem czegoś więcej od tej z części i niestety się rozczarowałam, akcja toczy się w ciągu długiego okresu od roku do półtora i nie dzieje się tu nic spektakularnego, Łucja prowadzi życie jako samotna matka a Dymitr powraca do starego trybu życia. Ja nazwałbym ten tom taką książką poboczną towarzyszącą perypetiom miłosnym głównych bohaterów, do ich potyczek nie wniosła prawie nic, to wszystko można by streścić w dwóch rozdziałach i zacząć dopiero od tego jak na drodze Łucji staje nowy, przystojny mężczyzna.
Lubię jak od razu jasno napisane jest ile będzie części, tutaj nie wiemy czy kolejna będzie ostatnią czy może autorka wymyśli jeszcze kilka pobocznych historii które dadzą jej materiału na jeszcze kilka części, niestety wielu czytelników może to znudzić i porzucą czytanie nie poznając końca.