Proces diabła

Po lekturze „Pamiętnika diabła” od razu zabrałam się za drugą część serii o Kubie Sobańskim „Proces diabła”. Cały czas w głowie miałam tamtą książkę i wrażenia, jakie na mnie wywarła. Byłam ciekawa czy Bednarkowi uda się po raz drugi wprowadzić mnie w taki mrok, jak za pierwszym razem i czy podobne odczucia będą mi towarzyszyć.

Morderca, nazwany Rzeźnikiem Niewiniątek został w końcu złapany i odsiaduje dożywocie. Jednak spokój nie powrócił na ulice Krakowa. Pojawił się bowiem naśladowca, który obrał sobie za cel prostytutki. Media bardzo szybko nadały mu miano Rozpruwacza z Krakowa. Ale i on nie straszy w nieskończoność i zostaje dość szybko ujęty przez policję.

Jego obroną zajmuje się nie kto inny tylko nasz znajomy Kuba Sobański, który nie jest już studentem. W tej chwili pracuje w jednej z kancelarii i jest spragniony sukcesów. I w sumie to bardzo interesujące, że morderca będzie bronił innego mordercy. Ale prawdę mówiąc tylko on jest w stanie wejść w jego skórę do tego stopnia, żeby zrozumieć motywy jego postępowania.

Wydawać by się mogło, że wszystko u Kuby wróciło do normy. Demony zasnęły, ale czy na dobre? Czy spotkanie z córką oskarżonego będzie w stanie je obudzić? Czy to zmieni Kubę już na zawsze?
W miarę czytania pytań w głowie pojawia się coraz więcej. Trzeba brnąć dalej, jak lodołamacz, żeby jak najszybciej poznać wszystkie odpowiedzi. Zastanawiające jest to, że wiadomo od samego początku („Pamiętnik diabła”) kim jest Kuba, a mimo wszystko w jakiś niezrozumiały sposób kibicuje mu się.

Ten tom jest trochę inny od pierwszej części, bo część rozgrywa się na sali sądowej i niestety niektórych może nużyć. Ja akurat lubię taki klimat. Mimo iż Bednarek w delikatny sposób nakreśla fabułę „Pamiętnika...” to i tak uważam, że powinno się tę książkę przeczytać przez rozpoczęciem „Procesu...”.
Po spokojniejszym początku, wpadamy w opowieść Bednarka po szyję. Z każdą stroną świat Kuby wciąga nas coraz bardziej i bardziej. W pewnym momencie zauważamy, że przepadliśmy i nie ma mowy żebyśmy rozstali się z książką dopóki jej nie skończymy. I nic się nie liczy. Jest tylko książka…
Całe szczęście, że od razu zaczynam trzecią część, bo chyba bym zwariowała. A „Proces diabła” z pełnym przekonaniem polecam, ale tak, jak za pierwszym razem, raczej osobom o mocnych nerwach.

,,Walki z nałogiem nie da się wygrać. Nałóg można co najwyżej, kontrolować."

Adrian Bednarek zaprasza na kolejny pełen wrażeń spacer po wybrukowanych tajemnicami krakowskich uliczkach oraz po zakamarkach mrocznego umysłu Kuby Sobańskiego. Diabła w ludzkiej skórze, który cieszy się spokojnym snem w swoim prywatnym raju na ziemi. Dziś nadal jest przystojnym, wysokim, wysportowanym blondynem o niebieskich oczach. Czarującym i szarmanckim. Nieco jednak zmężniał, nabrał dystansu i przystąpił do realizacji życiowych celów. A poprzeczkę postawił sobie niebagatelnie wysoko..
Kuba ma dziś 27 lat, mieszka w penthouse w Krakowie, jeździ sportowym bmw i pracuje w jednej z najlepszych kancelarii prawniczych w mieście. Lubi spędzać wieczory w towarzystwie piwa, kokainy i wspomnień.. Zraniony dzieciak w ciele dorosłego mężczyzny często wraca myślami do czasu pełnego bólu, wstydu i cierpienia, do chwil, które doprowadziły do ucieleśnienia jego żądzy i pragnień, których spełnienie wypierało słabości, a adrenalina doładowywała mu serce.. przynajmniej na chwilę.
Dziś Kuba jest przekonany, że nauczył się trzymać swoje żądze na smyczy.. Nie, nie, to nie starość. Jego potrzeba czai się w melinach jego umysłu tylko czekając na właściwy moment, by znów nim zawładnąć. Dzika bestia, która głodowała od kilku lat wraca do gry dokładnie w chwili, gdy przed młodym prawnikiem otwierają się wrota do rozwoju oszałamiającej kariery zawodowej..
Grzechy w raju mają inny wymiar, a walka z pokusą zdaje się być daremna..

Kuba Sobański i jego performance to wieloskładnikowa mieszanka szaleństwa, mroku i krwawej śmierci – wstrząśnięty, a nie zmieszany koktajl, którego już pierwszy łyk uzależnia i zwala z nóg.
W oczekiwaniu na „Spowiedź diabła” – polecam 😈.