Proste równoległe

Na pewno znacie to uczucie, gdy jakaś książka pełna słów posiada też swój własny zapach czy dźwięk.🎶

Świat przedstawiony tutaj wypełnia się dźwiękami skrzypiec, które w idealnej harmonii wypływają z każdej strony. I nawet, gdy w danym fragmencie nasze bohaterki nie mają przy sobie skrzypiec, to ta muzyka, która wypełnia ich życie zawsze tam jest, choćby lekko przytłumiona.

Tytuł „Proste równoległe” nawiązuje do relacji nauczycielki i uczennicy, których talent powinien iść tą samą prostą drogą, bo jedna i druga posiadają wyjątkowe umiejętności. Jednak życie każdego z nas nigdy nie płynie po tej samej linii i zanurzając się w tę historię możemy poznać różnice, które będą dzielić, a czasami łączyć te kobiety.

Poznacie Martę, której rozwijający się talent dostrzeże słynna skrzypaczka Wanda Krajewska, która od lat odmawia występów i nikt nie wie dlaczego. Wanda bierze pod swoje skrzydła Martę i od tej pory przechodzimy z nimi przez wspólnie spędzone na nauce lata, ale i też dochodzimy do momentu, gdy czas się cofnie i poznamy historię Wandy od bycia małą dziewczynką, która wychowywała się w latach 50 ubiegłego wieku w Polsce, przez jej zawodowe i prywatne życie, które miało miejsce w niełatwych dla Polski czasach, aż po wprowadzenie stanu wojennego w 1981 roku.

Poznając lepiej Wandę, a potem wybory Marty można wyrobić sobie zdanie, która z nich postąpiła dobrze, a która źle, ale ja dochodzę do wniosku, że ta historia wcale nie jest taka czarno-biała. Ta książka jest pełna takiej melancholii, którą dźwięki muzyki klasycznej jeszcze podbijają, bo każda z tych kobiet żyła tak jak umiała. Każda przeżywała swoje krzywdy, rozczarowania, ale też miłości i chwile triumfu, które może trochę nie w tak prosty sposób, ale jednak równolegle łączyły ich drogi.