Przepraszam

Pewnego dnia zostaje porwana pięcioletnia córka Tessy i Mariusza, która zostaje brutalnie z@mordowana... W tym trudnym czasie wspiera ich Julita i Ben, para, która jak do tej pory myślała kobieta ma wszystko- dziecko, upragnionego synka, dobrą pracę. Do momentu, aż pewnego dnia w domu zastaje tylko kartkę z jednym słowem… „przepraszam”. Julita w tajemnicy przed policją postanawia rozpocząć poszukiwania na własną rękę. Właśnie wtedy na jaw wychodzą niewygodne fakty. Kim jesteś, skoro nie tym za kogo się podajesz…?

Przepiękna okładka, intrygujący opis, czy może być lepiej?

Całość pisana lekkim piórem, szybko się czyta, a krótkie rozdziały sprawiają, że nie da się skończyć na jednym, nim się obejrzycie będziecie już w połowie. Akcja rozkręca się powoli, powoli nabiera tempa, gdzieś pod koniec lekko zwolniła, ale za to końcówka to istna bomba.

Ja należę do grupy tych osób, które “tęsknią” za historiami takimi jak te pierwsze wydane przez autora. Było tam mnóstwo tajemnic, krwi, intryg i moooooooorze brutalności. Sięgając po jego książkę wiedziałaś z góry, że to będzie rollercoaster, i ta książka cię po prostu zniszczy. Czym dalej tym mam wrażenie jest łagodniej.

Plus za końcówkę. Nie spodziewałam się zupełnie takiego obrotu spraw, miłe zaskoczenie. Całość fajna, ale zabrakło mi większego dreszczyku emocji. Miło spędziłam z nią czas.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.