Przeznaczenie Violet i Luke’a

Violet była małą dziewczynką gdy do jej domu wtargnęli włamywacze, mordując jej rodziców. Od tamtej pory obrazy z tej przerażającej nocy, utkwiły w pamięci dziewczyny do dziś. Przerzucana od jednej rodziny zastępczej do drugiej, dziewczynka całkowicie straciła zaufanie do ludzi, stając się pustą w środku i zimną na zewnątrz osobą. Jej uzależnieniem jest adrenalina, bardzo niebezpieczna w skutkach i chyba tylko cud sprawia, że za każdym razem udaje jej się przeżyć. Mająca opinię wrednej, zimnej, nielubianej i zarabiającej na życie ciałem, tak naprawdę jest małą dziewczynką uwięzioną w ciele kobiety, która stara się żyć i przetrwać. Zawiedziona niezliczoną ilość razy nie przejmuje się ani opiniami na jej temat, ani plotkami, ani niczym innym, nawet sobą.

Luke wcale łatwiejszego życia nie miał. Jako dziecko musiał robić przerażające rzeczy, nie do końca jeszcze rozumiejąc jak i po co. Zagmatwane życie sprawiło, że chłopak musi wszystko kontrolować, bo inaczej wpada we wściekłość i gniew. Uzależniony od alkoholu i jednorazowego seksu, kawałek po kawałku niszczy siebie samego. Tylko to pozwala mu przerwać, wyciszyć się i wyładować.

Dwie niewyobrażalnie skrzywdzone dusze spotykają się nieoczekiwanie i od tej pory ich ścieżki zaczynają się ścierać. Problem w tym, że ani on, ani ona nie wyobrażają sobie normalności i związku.
Na początek chcę napisać, że Jessica Sorensen jest jedną z tych autorek, dla której nie istnieją tematy tabu. Jej książki (a przynajmniej te, które już udało mi się przeczytać) są wręcz przesiąknięte bólem, cierpieniem, krzywdą i przede wszystkim autodestrukcją. Śmiało mogę powiedzieć, że moim zdaniem autorka jest jedną z najlepszych pisarek poruszającą tak ciężkie tematy. I chyba sama o tym wie i najlepiej się w tym sprawdza, gdyż w jej książkach, to właśnie autodestrukcja jest najważniejszym tematem.

Violet i Luke'a nie da się lubić. Mianowicie im się współczuje, chce się płakać nad ich losem, przytulić ich i im pomóc. Nic co robią nie jest dobre, a w jakiś sposób zamiast negować ich zachowanie, można je wytłumaczyć i zrozumieć. To jest właśnie umiejętność kreowania bohaterów i talentu pisarskiego, który posiada Pani Sorensen. Nie sztuką jest stworzyć "bohatera z przeszłością". Sztuką jest poprzez jego kreację, wzbudzić w czytelniku emocje, poczucie zrozumienia a nawet zastanowienia się nad własnym życiem. Jednak bohaterzy są też dość sarkastyczni i bezpośredni dzięki czemu raz na jakiś czas, wśród całego tego chaosu, można się zaśmiać i przybić im piątkę (a przynajmniej mieć na to ochotę).

To jest jedna z tych książek, która bez narracji pierwszoosobowej naprzemiennej byłaby niekompletna, niezrozumiała i niedopracowana. Dlatego też często osobiście zwracam na to uwagę, bo jednak poznać myśli obojga bohaterów tworzy książkę bardziej dopełnioną. Ogromnie się cieszę więc, że autorka stawia właśnie na taką narrację.
Ponadto udało jej się płynnie zrównoważyć smutek bohaterów z normalnym życiem wokół nich, które jest zwyczajne, ludzie są szczęśliwi i zabawni. Chodzi mi o to, że choć żal i ból jest przytłaczający, to jednak autorka nie skupiła się wyłącznie na Violet i Luke'u (jak to bardzo często niestety bywa). Zatem znalazło się miejsce dla innych bohaterów, na pracę i uczelnie.

Naprawdę, naprawdę polecam. Przygotujcie się jednak na brak kwiatków, serduszek, randek, słodkich słówek i łatwej miłości. Nic z tego nie dostaniecie. W zamian za to gwarantuję całą gamę emocji i współczucia do bohaterów.