Przyjaciółki

Sztorm, zarówno morski, jak i życiowy, niosąc ze sobą niemałe spustoszenie, potrafi odmienić ludzki los.*

Ania i Miłka, przyjaciółki na dobre i na złe. Mogą liczyć na swoje wsparcie o każdej minucie, zarówno dnia jak i nocy. Służą sobie dobrymi słowami i cennymi radami. Kiedy trzeba, nie szczędzą sobie i tych przykrych słów. Wszystko to w dobrej wierze o tą drugą.

Ania, młoda mama, wiecznie samotna (choć nie sama) we własnym domu. Ciężkie jest życie żony marynarza. Samotne dnie i niekończące się noce. Wszystko to okupione ciągłym strachem o męża. A złe licho nigdy nie śpi i potrafi uderzyć w najczulszy punkt, w najmniej spodziewanym momencie. Anna przekona się o tym na własnej skórze

Miłka, żona właściciela restauracji, niespełniona fotograficzne artystka. Bardzo by chciała, żeby jej marzenia wreszcie się spełniły, ale ciągle coś idzie nie tak. A może największą przeszkodą w drodze do realizacji marzeń jesteśmy my sami. Wymyślamy wymówki, bojąc się zmian.*
Czy służbowy wyjazd okaże się dźwignią, która uruchomi lawinę zdarzeń w życiu Ludmiły? Nie trudno się domyślić, że tak właśnie będzie. Pytanie tylko czy będzie to początek dobrych, czy złych zdarzeń?

Ania i Miłka poznały się na studiach. Od tamtej chwili łączy je szczególna więź jaką jest przyjaźń.
Co prawda pełna wzlotów i upadków, ale piękna.
Nawet tak szczególna więź zostaje wystawiana na nieliczne próby. Przed kobietami najcięższa z nich.
Małżeństwo. Związek na dobre i złe. W zdrowiu i w chorobie. W szczęściu i smutku. Podczas gdy Anna, po tragicznych wydarzeniach ratuje swoje za wszelką cenę, Miłka robi wszystko, aby swoje doprowadzić do upadku. A i przyjaźń między kobietami z każdym dniem staje się coraz bardziej skomplikowana i... trudna.
W życie przyjaciółek z całą swą siłą wdziera się sztorm. Silny i niszczący wszystko, co tylko spotka na swej drodze. Czy gdy wreszcie się uspokoi, zostanie po nim chociaż kropla nadziei?

Od razu przejdę do konkretów.

Według mnie, bardzo dobrze napisana książka.
Nie można w tym momencie, nie ocenić tego, jak wypadł duet autorek. Po bohaterkach praktycznie nie widać, że zostały stworzone, przez dwie różne osoby. Widać tylko subtelną różnicę w stylu i sposobie opisywania osób i sytuacji. I napiszę Wam, że to duży plus. Zarówno Ania jak i Miłka, oraz Kamil i Piotr to zupełnie różne charaktery. Dobrze, że pisarki poświęciły konkretne rozdziały swoim postaciom. I udała im się trudna sztuka płynnego połączenia wątków, bo to przecież nie jest łatwe.
Nie mogę przejść również obojętnie obok okładki i całej prezentacji książki :)
Brawo dla Wydawnictwa Czwarta Strona za poświęcenie większej ilości miejsca na przedstawienie autorek, Agaty Przybyłek i Natalii Sońskiej. Moim zdaniem, taki "zabieg" dodaje powieści atrakcyjności :)

Jeszcze kilka słów o fabule. Chociaż wątek Kamila, męża Anny był bardzo poruszający, spodobał mi się jego pomysł. Pierwszy raz spotkałam się z takimi zdarzeniami w polskiej powieści. A i zagraniczny wątek Miłki, chociaż trochę przewidywalny, pozwolił mi na chwilę mentalnie wyrwać się z naszego kraju. Miłe urozmaicenie :)
No i przyjaźń. O niej po prostu trzeba przeczytać!

Ogólny bilans mojego wypadu nad morze do Przyjaciółek prezentuje się następująco :
- dwie wypite kawy
- trochę nadprogramowych kalorii (proszę, nie pytajcie ile :)
- trzy godziny snu
Ale było warto! W tej chwili zastanawiacie się pewnie, czy ostatecznie polecam tę historię, czy też nie? Myślę, że powyższy bilans odpowie Wam na to pytanie :)

Są takie chwile, w których potrzebujemy wsparcia bardziej niż powietrza. Czasem bowiem problemy i samotność potwornie bolą, ale zawsze pomaga nam wtedy ONA - przyjaciółka, która potrafi pocieszyć i zabrać od nas choć trochę zmartwień.

Anna i Ludmiła wspierają się od lat w najtrudniejszych chwilach. Pierwsza z nich, jako żona marynarza przeżywa każdy wyjazd ukochanego, a Miłka nie potrafi czerpać satysfakcji z obecnego życia i szuka pracy w wymarzonym zawodzie fotografa. Zarówno zmartwienia Anny jak i marzenia Ludmiły skończą się dla każdej z nich wielkimi emocjami, więc nie mogę więcej opowiedzieć o fabule.

Bez trudu, już po pierwszych rozdziałach, rozpoznałam, która z dziewczyn pisała którą część. Nie będę Wam tego zdradzać, ale muszę pochwalić Agatę Przybyłek za to, że znów przyprawiła książkę psychologią oraz Natalię Sońską za większą niż do tej pory dojrzałość. Obie dziewczyny piszą refleksyjnie i lekko, więc książkę czyta się błyskawicznie, a czasem nawet trzeba mieć przy sobie chusteczki, by otrzeć łezkę lub dwie. Jedynym minusem jest dla mnie lekka przewidywalność - od razu wiedziałam, czym się skończy fotograficzna przygoda. Wątek Ludmiły powinien być też bogatszy o jej uczucia, zwłaszcza na początku wyprawy. Dzięki temu czytelnik mógłby ją lepiej zrozumieć i może polubić. Ja od samego początku nie pałałam do niej sympatią i ze strony na stronę moja niechęć rosła.


Nie myślcie, że dostaniecie słodką książkę o przyjaciółeczkach, które noszą takie same bransoletki i spędzają czas na plotkowaniu. Autorki opisały bowiem prawdziwą przyjaźń - dojrzałą, opartą na zaufaniu i szczerości. Podczas lektury czekaj Was zatem trudne emocje, straszne chwile i mnóstwo wzruszeń. Jesteście gotowe?