Róża wiatrów

,,No popatrz: ich małżeństwo się rozpada, mama jest na tej terapii... Mogłoby się wydawać, że to właśnie ten dwór przyniósł im pecha. Nawiedzone miejsce."

Przed wami drugi tom cyklu Przylądka wichrów. Jest to wznowienie z 2019 roku.
Są na świecie ludzie, którzy po prostu mają dar do pisania różnych opowieści. Którzy potrafią z czułością opisywać szczęście postaci, poddawać ich lekkiemu zakłopotaniu, które niepostrzeżenie wkrada się do ich myśli, oraz zagadkowo wprowadza drobne sytuacje, które potrafią zmieniać ich życie. Pani Agnieszka z pewnością ten dar posiada. Ukazuje nam czasami burzliwe życie ale od strony takiego spokoju, jakby ciszy, która prędzej czy później ukoi ich nerwy. Dosłownie daje nadzieję na lepsze jutro pokazując, że każda postać w naszym życiu nie pojawia się bez powodu. Spokój w niej zawarty jest odczuwalny za pomocą słów narratora, który to opisuje nam co u kogo się dzieje. Pomimo tego, że to jedna książka, zawiera w sobie jakby trzy osobne historie, gdzie to postacie zmagają się z innymi problemami. Właśnie to daje też taki odzew normalności, gdyż w zwykłym życiu wydaje nam się, że tylko my mamy jakieś mniej dobre przypadki. Pozycja więc ukazuje, że każdy z nas ma jakieś problemy, tylko dotyczą innych spraw, a i waga ich zależy tylko od tego w jakiej mocy dla nas są ważne.
Bohaterzy chcą tutaj pielęgnować swoją prywatność. Jedni odnowili dawny dwór przemieniając go w hotel i niepokoi ich przybysz, który należał kiedyś do rodziny posiadającej wtedy ten zaniedbany budynek. U kogoś innego zaczynają się pojawiać coraz większe tajemnice, które niepokojąco mogą zagrozić pewnemu związkowi. A jeszcze ktoś inny wciąż czeka na mamę, która kiedyś ją zostawiła. Ona nie zna prawdy, a tego, co znajomi zdążyli się dowiedzieć również nie ukazuje się w kolorowych barwach. Mówią tutaj, że postępowanie innych przekonuje ich do opinii o nich. Czyżby zatem oznaczało to, że każdy ma serce, ale nie u wszystkich wybija rytm miłości?
Najciekawsze było dla mnie to jak ktoś się tutaj pojawiał, to miałam ochotę normalnie wyglądać za nim, jakby zza okna, żeby zobaczyć kto to taki może być, skąd przyjechał i co tutaj robi. Ta ciekawość czytelnika bierze się z cichych rozmów, jakichś domysłów czy też poczucia zagrożenia. Jestem nawet w stanie stwierdzić, że ten cykl spodoba się ludziom bardziej spokojnym, którzy nie szukają kłótni, tylko zawsze wolą spokojniejsze rozwiązania:-) Mnie tą cierpliwością zachwyciła, dlatego ją polecam:-)

„Róża wiatrów” to kontynuacja losów Matyldy Radwan, znanej już czytelnikom z „Lata wśród wydm”. Agnieszka Krawczyk ponownie zabiera nas nad morze, gdzie piękne krajobrazy stają się tłem dla trudnych pytań o miłość, zaufanie i ludzkie wybory.
Tym razem Matylda wraca nad Bałtyk z nadzieją, że nowy związek z archeologiem Łukaszem Rokickim przyniesie jej szczęście i stabilizację. Niestety, szybko okazuje się, że w ich relacji pojawiają się rysy. Bohaterka błądzi w domysłach, próbując zrozumieć, co się dzieje, nie wiedząc, że ukochany skrywa sekret. Krawczyk umiejętnie pokazuje tu subtelną dynamikę relacji – to, jak brak szczerości i niepewność potrafią podkopać nawet najpiękniejsze uczucia.
Autorka nie ogranicza się jednak tylko do wątku Matyldy. Równolegle poznajemy losy mieszkańców dworu w Drozdowie. Anita Orontowicz staje przed nie lada wyzwaniem – w jej życie wkracza tajemniczy mężczyzna, którego intencje trudno odczytać. Czy okaże się sprzymierzeńcem, czy zagrożeniem? Ten motyw wprowadza do fabuły atmosferę niepewności i intrygi. Równie mocno porusza wątek Oli, dziewczyny, która nie ustaje w oczekiwaniu na matkę.
„Róża wiatrów” to powieść pełna emocji – o poszukiwaniu bliskości, o wahaniach serca, o tym, że czasem gubimy drogę w labiryncie własnych uczuć.

„Róża wiatrów” to piękna, refleksyjna opowieść o ludziach zagubionych w swoich emocjach, którzy pragną znaleźć drogę do szczęścia. Książka spodoba się czytelnikom ceniącym powieści obyczajowe, w których ważne są zarówno relacje, jak i subtelne tło obyczajowo-psychologiczne. To historia, która wzrusza, zmusza do refleksji i pokazuje, że nawet wśród życiowych burz zawsze można odnaleźć właściwy kierunek.