Rzeźnik

Już ten autor jak coś napisze, to nie da się go podrobić. Cała treść jest na tyle tajemnicza, że nie mamy pewności co tam takiego dokładnie się wydarzyło. Historia się toczy jakby z perspektywy samego winnego zbrodni mężczyzny, jednak my patrzymy na niego jak na obrońcę. Wiemy, że ma ogromną pewność siebie, że kroczy zawsze pewnie, że nawet staje w obronie innych, którzy mogliby dopuścić się na kimś krzywdy, gdyby im nie przerwał, a jednak te opowieści nie mają ostatecznego końca. Kiedy rozdział się kończy, a zwiastuje on rozpoczęcie innego miejsca z kolejnymi niewiadomymi, czytamy o tym jak ludzie prawi nie mogą poradzić sobie z odnalezieniem sprawcy. Opisują nam poćwiartowane zwłoki, widok czystego mięsa ludzkiego, jakieś wnętrzności, gdzie nie mogą pojąć po co to robi. Na powrocie do innego czasu ponownie we własnej osobie pojawia się rzekomy morderca, który jest często zły ale na ludzi, którzy coś znaczą w państwie. Gdzieś w tle ujawnia się jego myślenie o chłopcu, którego pozostawił w chłodnej piwnicy, ale wierzył on, że ktokolwiek go znajdzie, to się nim lepiej zaopiekuje. Dlatego to jest takie dziwne, gdyż on wciąż przedstawia nam osoby jako żywe, gdzie chce dla nich dobrze, a jednocześnie w innym czasie wszystko wskazuje na morderstwo z bestialską rzezią, lecz nie ma tu konkretnych osób, a jedynie szacowanie, że prawdopodobnie te kawałki mięsa były dziećmi. Dlatego właśnie nie można się oderwać od lektury, bo nic się tu nie pokrywa i jednocześnie wszystko jest idealnie wpasowane. Wszelki brak konkretu pcha nas do dalszej lektury by poznać postać potwora. Sam autor zaznaczył, że przestudiował od początku wszystkie akta sprawy oraz życie mordercy, jednak nigdzie nie pozwolił sobie wejść do swojej głowy. Teraz nie wiadomo, czy nie chciał, czy też faktycznie wierzył, że tych zbrodni nie popełnił. Czyżby istniało jednak inne wytłumaczenie? Czy ktokolwiek zbadał psychologiczną część Rzeźnika z Niebuszewa?
Książka bardzo ciekawa, opisana z całkowitą powagą. Ukazania bywały drastyczne, ale emocje są tu stonowane, gdyż tytułowy rzeźnik był jakby sam w sobie postacią ograniczoną emocjonalnie. Z pewnością miał jakieś zaburzenia o których na dawne czasy nikt nawet nie pomyślał. Nie daje to jednak powodu do lżejszej kary niż wyrok śmierci jaki na nim wykonano. O wszystkich szczegółach dowiecie się tutaj w swoim czasie. Jest to historia prawdziwa, która w jakimś stopniu może odbiegać od normy o czym również przeczytacie. Pomimo zachowania braku oceny co do skazanego, to przynajmniej moja wyobraźnia zaczęła podsuwać różne scenariusze, które prowokowały kolejne spekulacje. Jedną z nich jest chęć ochrony ,,przyszłego mięsa", aby nikt nie mógł ich skrzywdzić. To strasznie brzmi, ale ludzka psychika nigdy do końca nie będzie zbadana. Zresztą jestem ciekawa czy ktokolwiek z was po lekturze odniósł podobne wrażenie.
Nie ma mocnych, żeby podczas lektury nie myśleć. To po prostu robi się samo:-)