Sekret mojej córki

Literacki gepard- takie jest moje pierwsze skojarzenie odnośnie do tekstów Marcela Mossa. Doskonale nam znany polski pisarz jest niemal perfekcyjnie płodny twórczo. Obecnie, licząc wznowione wydania, ma na koncie 40 książek, a tylko w 2025 roku zaserwował nam 7 nowych historii. Rok się jeszcze nie skończył, więc czym nas zaskoczy? Tylko on to wie, ale na pewno nie będzie to nudna historia. Ponadto, szybkość jej wydania nigdy nie koliduje z jakością, co nas, wiernych odbiorców, niezwykle cieszy. Marcel Moss skupia się przede wszystkim na pokazywaniu nie tylko blasków, ale i gorszych stron życia przeciętnego człowieka. Głośne przypominanie nam o problemach społecznych to jego specjalność. Pisarz jest gotowy otwarcie przedstawiać dramaty osób samotnych, gnębionych, uzależnionych czy myślących o samobójstwie. Sama ostra i zawsze wstrząsająca fabuła to nie wszystko- w każdej swojej książce przybliżone są równie dramatyczne dane statystyczne, które nie mają nic wspólnego z fikcją literacką. Wyciągana do nas pomocna dłoń to także walor zawodowy Marcela Mossa, a przykładem są choćby numery pomocnicze dla osób zmagających się z depresją czy lękiem. Jestem przekonana, że pisarz już nie jeden raz uratował komuś życie, bądźmy mu za to bardzo wdzięczni.
„Sekret mojej córki” to już siódmy tom cyklu pt. LICEUM FREUDA. Ogromnym plusem jest to, że czytelnicy nie muszą kurczowo trzymać się chronologii. Jeśli jakieś wydarzenie zostaje przypomniane, to w sposób subtelny, a odbiorca nie odczuwa zagubienia. Wszystkie części dotyczą jednak wspomnianych wyżej problemów emocjonalnych. Nie inaczej jest i tym razem. Greta Kosecka, główna bohaterka książki, zostaje przedstawiona jako żona Darka- despoty, przemocowca. Nie zna on słów oddania, wręcz przeciwnie. Robi wszystko, by Greta czuła się stłamszona, nieszczęśliwa i nieatrakcyjna. Jest po prostu cieniem samej siebie. Jakby tego było mało, Bartek, syn pary, świetnie współgra z ojcem i nie okazuje matce należytego szacunku. Po kolejnej dawce upokorzeń jedynym sensownym wyjściem wydaje się być ucieczka, ale czy to rzeczywiście takie proste? Owszem, można spakować waliki i wyjść z mieszkania, ale co dalej? Jakie „niespodzianki” czekają na Gretę? Tego oczywiście zdradzić nie mogę, ale wiem jedno. Duet Darka i Grety można porównać do cyrku, gdzie to kobieta ma grać tak, jak zażyczy sobie tego partner. Idealna postawa ma dotyczyć zarówno sfery wizualnej, domowej i zawodowej. Ba, autor używa jeszcze innych kwiecistych metafor- Greta to więźniarka lub szarpiące się w klatce dzikie zwierzę. Zdaję sobie sprawę, że wiele kobiet przechodzi dokładnie taki sam kryzys i posłusznie zgadza się ze wszelkimi żądaniami. To smutne, ale zarazem prawdziwe.
Osoby znające twórczość Marcela Mossa doskonale wiedzą, że jeden wątek to dla pisarza za mało. Ponadto, kilka historii w jego książkach zawsze mają jakiś wspólny mianownik. Co z sytuacją Grety może więc mieć wspólnego Maja- nastolatka niezrozumiana przez najbliższe otoczenie, chorująca na ADHD, a także traktująca żyletkę jako antidotum na traumatyczne przeżycia? Niczego nie zdradzę, ale mogę obiecać, że przeplatające się perypetie Grety i Mai mocno wciągają czytelnika, a także zmuszają do osobistych refleksji. Po skończonej lekturze jeszcze bardziej rozumiem, że nikogo nie należy oceniać pochopnie, z góry. Ludzie mieli, mają i będą mieć całą masę sekretów, zaś ideałów po prostu nie ma.
Jeśli jednak chodzi o Gretę Kosecką- wisienką na torcie są jej problemy zawodowe. Autor mocno podkreśla, że praca w korporacji może nas wyniszczać, a stawiane nam wymagania są po prostu zbyt obszerne, zbyt dynamiczne. Jak zatem poradzi sobie kobieta z ogromnym bagażem życiowym, wielkimi tajemnicami i kompletnym niezrozumieniem ze strony męża, syna i pracodawcy? Zapraszam do lektury.
O sztucznej inteligencji mówi się teraz niemal bez przerwy, ale czy jest ona naszym remedium na problemy czy niewiedzę? A może jest znacznie bardziej niebezpieczna, niż nam się wydaje? Autor nie po raz pierwszy dotyka tego zagadnienia, dlatego warto podkreślić coś szalenie istotnego: co jeszcze musi się wydarzyć, byśmy zrozumieli, że Internet nie ma sentymentów? Dlaczego o tym przypominam? Przekonajcie się sami.
„Sekret mojej córki” to książka jak zwykle zbudowana na zakończeniu. Autor słynie z tego, że w jego tekstach liczy się każdy wers, zwłaszcza końcowy. Warto więc przeczytać całość, gdyż nie będzie to zmarnowany czas.
Reasumując, kolejna opowieść autora jest ważna i wciągająca. Celowo nie podaję wszystkich wątków, a także imion bohaterów, bo dzieje się tu znacznie więcej, niż może się wydawać. Warto poznać każdy szczegół i nie przechodzić obojętnie wobec opisanych dramatów. Co ważne, NIE możemy pominąć posłowia, gdyż jest to swego rodzaju poradnik dla rodziców, opiekunów czy nauczycieli. Nie wiecie, jak pomóc nastolatkowi pogrążonemu w depresji? Nie zauważacie oznak zbliżającego się dramatu? Przeczytajcie posłowie, a mocno poszerzycie swoją dotychczasową wiedzę.
Polecam.