Sezon na cuda. Uroczysko. Tom 2

To bardzo ciekawe, że autorka w drugim tomie o Uroczysku również zaprezentowała nam kilka życiowych mądrości. Najbardziej utkwiło mi tutaj jedno, że jeśli ktoś zepsuje ci humor, to nie powinno się tą burzą złości obarczać innych. Czasami bardzo trudno jest pogodzić i rozdzielić emocjami pracę i życie prywatne. Nasza postać ma nieco utrudnione zadanie, gdyż jako nauczycielka jest gnębiona przez dyrektorkę. Kobietę, która zabiera niepotrzebny czas, pluje słowami niczym woda z węża ogrodowego i za swoje niepowodzenia obarcza innych. To taki kwaśny żelek, którego ktoś posypał kwaskiem cytrynowym i zapomniał dodać odrobiny cukru. Ma na tyle mocny jad, że ktokolwiek staje jej na drodze dosłownie i przenośni, nie ma szans na pozytywną potyczkę. Naszą nauczycielkę będzie też gnębiła postać byłego męża, która niczym zapach capa, przenika wszystko i wszystkich utrudniając życie swojej dawnej połówce. Jest takim tatą, który daje ci kawałek czekolady wtedy, kiedy wie, że ci jej jeść nie wolno. Postawił sobie za ideal pokazać córce, że potrafi dać szczęście, tylko kosztem tej drugiej strony. Dla niektórych przekupstwo to najlepszy sposób na okazanie miłości.
Powiem wam, że zaskoczył mnie tutaj wątek przygotowań do świąt Bożego Narodzenia, gdzie w szkole trzeba szykować szopkę, przedstawienia, więc po za tymi prostymi problemami, jest też czas oczekiwania, choć nieco ukryty, ale odczuwalny na tyle, żeby zacząć częściej o tym myśleć. Pomimo pięknego fioletu, który barwi brzegi książki, ja dołożyła bym nieco więcej bieli i błękitu, by oddać ten świąteczny klimat. W tym formacie jest dla mnie niczym jajko z niespodzianką, gdzie zamiast zabawki dostałam więcej kawałków małych czekoladek:-)
Nie dodałam jeszcze, że jest to bezpośrednia kontynuacja części pierwszej, gdzie wcześniej kobieta doprowadzała dworek do używalności, a teraz przyjmuje w nim pierwszych gości. Nawet wydaje mi się, że za sprawą prywatnych nerwów postaci, nawet tutaj niektóre sprawy nie mogą do końca popłynąć szczęśliwą rzeką, tylko co jakiś czas natrafiają na barykadę zbudowaną przez bobra:-) Niby pomysł, który stworzyli wydaje się być wręcz idealny, gdyż wspólna Wigilia to może być początek zacieśnienia więzów między postaciami, ale wykonać go z dokładną starannością jest już gorzej. Na całe szczęście z części pierwszej totalnie zbuntowana nastolatka zdjęła z siebie połowę niedorosłości i milej patrzy na swoją matkę. Miałam nawet wrażenie, że to wszystko przez ten świąteczny czar, przez chęć pojednania, ubierania choinki i zapachu cudów, które niemal wisiały w powietrzu. A czujemy tak też dlatego, że w tym tomie jest malutko dialogów, więc podchodzimy do książki jako opowieści, czyli czegoś co mogłoby się wydarzyć lub wydarzyło się kiedyś. Każdy wątek był tu wciągający, jak dla mnie lektura idealna na każdy czas:-)