Skóra

Książki Piotra Kościelnego mają bardzo mocny wydźwięk i jestem pewna, że nie każdy porwie się na maksymalną dawkę przemocy. Owa przemoc często jest wynikiem bardzo zagmatwanych pomysłów ukrytego i seryjnego mordercy. Nie inaczej dzieje się w przypadku „Skóry”. Niektóre sceny wydawały mi się aż niemożliwe do wykonania, ale od razu przypomniałam sobie zasady moralne epoki średniowiecza. Skoro w tak odległych czasach można było stworzyć wymyślne metody tortur, to można też je było wykonywać w latach dziewięćdziesiątych XX wieku.
Piotr Kościelny uwielbia osadzać fabułę we Wrocławiu, tym razem także jest to najważniejsze, choć nie jedyne miejsce akcji. Pewnego dnia dziadek i wnuczek wybierają się na ryby. Chcą nie tylko coś złowić, ale po prostu odpocząć i porozmawiać. Niestety, męski wypad zostaje totalnie zniszczony, a wszystko za sprawą wstrząsającego znaleziska. W lesie ośmioletni wnuczek natrafia na fragment rozkładającej się ludzkiej skóry. O wszystkim zostaje poinformowana miejscowa policja. Niestety, jedno zdarzenie pociąga za sobą drugie, trzecie… Policjanci już wiedzą, że mają do czynienia z seryjnym mordercą, którego największą przyjemnością jest pozbawianie swych ofiar fragmentów skóry. Kim jest ów zwyrodnialec? Dlaczego to robi? W jaki sposób miesza w głowach stróżom prawa i jak wybiera ofiary? Warto się tego dowiedzieć, choć muszę przyznać, że odczuwam pewien dyskomfort. Autor w pewnej chwili tak rozpędził się przy pisaniu fabuły, że przestałam liczyć pokrzywdzonych fikcyjnego zabójcy. Jeśli Piotr Kościelny chciał nam pokazać, że działania jednej osoby mogą być bardzo dynamiczne- wówczas uznaję to za zaletę. Jeśli jednak jest to zwykłe przekombinowanie, to chwyt ten niezbyt może spodobać się odbiorcom. A może trzeba było podzielić książkę na dwie części? Tak chyba byłoby łatwiej.
Skala zabójstw seryjnego mordercy o kryptonimie Apacz zaczęła się tak szybko rozwijać, że wrocławscy policjanci zmuszeni zostali do powołania specjalnej grupy, która ma im pomóc w rozwiązaniu problemu. Wątek ten ma bardzo istotne znaczenie, ponieważ sprawą zaczynają też interesować się media. Autor jeszcze bardziej przekonał mnie do tego, by nie wierzyć w to, co mówią zarówno dziennikarze, jak i policyjni rzecznicy prasowi. Czy ich kłamstwa są takie same od dekad? Sami to porównajcie, jeśli tylko możecie.
W całej opowieści zwróciłam też uwagę na bardzo trudną i niewdzięczną pracę patologów. Styczność ze zmasakrowanymi zwłokami na pewno nie należy do łatwych, sama nigdy nie chciałabym wykonywać takiej pracy, wręcz się jej boję. Jeśli zaś chodzi o zadania policjantów- w rzeczywistości z całą pewnością można odnaleźć mundurowych, dla których wykrywanie zabójców to nie praca od godziny ósmej do szesnastej, a z całą pewnością niebezpieczna, lecz satysfakcjonująca służba. Dla nich każdy szczegół w sprawie może być tym kluczowym.
Wielu czytelników uznało także, że autor przesadził z liczbą wulgaryzmów. Ja nie zgadzam się z tą opinią, ponieważ kryminał czy thriller rządzi się swoimi prawami. Nie sądzę, by policjanci rozmawiali ze sobą lub tym bardziej z podejrzanymi w sposób nader grzecznościowy. Powiem więcej- Piotr Kościelny zastosował współczesną formę decorum, czyli dopasował język do gatunku i stylu. Przesłuchania opisane przez autora także mają swój odpowiedni klimat, nie są, na szczęście, kalką telewizyjnych paradokumentów.
Warto też podkreślić, że w tak mocnej książkę, jaką niewątpliwie jest „Skóra”, autor znalazł też miejsce na opisy pasujące do obyczaju. Dowiódł on, że policjanci to nie tylko stróże prawa, ale normalni ludzie, którzy martwią się o swoich bliskich, a po pracy pragną nawiązać kontakt z najbliższymi.
Książkę ogólnie oceniam jako dobrą, ale wolałabym, gdyby była podzielona na dwie części. Sądzę, że nadmiar spraw w jednym tomie to nie do końca dobry pomysł. Liczyłam także na nieco inne zakończenie. Powieść mogę zatem polecić czytelnikom, którzy mają więcej czasu- pośpiech nie jest tu wskazany.