Skrywane nadzieje

Do samego końca autorka trzyma nas w niepewności- kto jest wtyczką. Starałam się zbytnio tego nie analizować, aby nie odbierać sobie frajdy z czytania. Czy finalnie zgadłam? Nie. Ponadto było kilka sekretów, które nadawały całej tej historii tajemniczości i sprawiały, że nie chciałam się od niej odrywać. Dzięki temu postać Alessandro stawała się jeszcze bardziej tajemnicza i mroczna.

„Możesz mi jeszcze coś obiecać?
- Co tylko zechcesz.
- Nie złam mi serca, proszę”.

Ale, ale! Żeby nie było tak pięknie. To muszę się przyczepić do tego, do czego w większości się doczepiam chwytając książkę o tematyce mafijnej. Mało mafii w mafii. Wiecie, chciałam poczytać jakieś straszne historie, co to Alessandro nie zrobił, jak się znęcał nad donosicielami, po prostu wczuć się w to wszystko, a nie czytać tylko jaki jest „zły i straszny i jakie legendy o nim ludzie sobie opowiadają”- właśnie chciałam też je poznać. Zabrakło mi jakichś opisów które faktycznie sprawią że będziemy go tak odbierać. Bo finalnie dla mnie był bardzo miłą i empatyczną osobą.

Z kolei Gabriella. Sama nie wiem… nie zrobiła na mnie jakoś większego wrażenia. Mogła być bardziej stanowcza, a tak to wyszło klasycznie: on zły, ona szara myszka, która mu się podporządkowuje bez mrugnięcia okiem.

Bardzo szybko ją przeczytałam. Idealna na oderwanie się od rzeczywistości. Tak jak wspomniałam jest lekko przewidywalna, ale są pewne plot twisty, które Was zaskoczą. Chętnie przeczytam kolejne książki autorki. Podobała mi się!

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.