Ślepy zaułek - Stuart MacBride

""Nie będziesz naocznym świadkiem, jeśli wyłupię ci oczy...""Ktoś atakuje Polaków pracujących w Aberdeen, oślepia ich i zostawia okaleczonych na pustych placach budowy.Brutalne napady powtarzają się, listy przysyłane policji zapowiadają,że to nie koniec. Przerażone ofiary nie chcą zeznawać, jedyny świadek się ukrywa.A sierżant Logan McRae, który prowadzi śledztwo, ma własne kłopoty:oskarżenia o korupcję, groźby mafijnego bossa, złośliwość nowego szefa...Żeby schwytać zbrodniarza, musi naruszyć przepisy - nie po raz pierwszy.Ale po raz pierwszy musi szukać rozwiązania poza granicami Granitowego Miasta... Wywiad, jakiego Stuart MacBride udzielił ""Publishers Weekly"" 8 marca 2009 Na ile realistycznie opisał Pan w ""Ślepym zaułku"" konflikty pomiędzy mieszkańcami Aberdeen a emigrantami z Polski?Ludzie przyjeżdżali do Aberdeen od zawsze, czy to pracować w rafinerii, czy uczyć się na uniwersytetach, ale po raz pierwszy pojawiła się tu grupa z jednego miejsca, z Polski, na tyle liczna, by stworzyć odrębną społeczność. Ludzie narzekali, że w niektórych pubach nie da się kupić kufla piwa, bo właściciele Polacy nie chcą obsługiwać miejscowych. Gdy rozpocząłem przygotowania do pisania ""Ślepego zaułka"", rozmawiałem z polskimi sklepikarzami i właścicielami pubów, i wszystkie te historie okazały się wyssane z palca. Ci ludzie przyjechali tutaj z odległej Polski w poszukiwaniu lepszego życia - dlaczego mieliby świadomie rezygnować z zarobku? Po prostu kilku durniów usiłowało sprowokować kłopoty, przedstawiać sprawę jako ""my"" kontra ""oni"". W powieści starałem się pokazać tego typu niezbyt mądre podejście.Aberdeen z Pana książek jawi się jako wylęgarnia morderców.Jeśli policzyć mieszkańców Edynburga zamordowanych w książkach Iana Rankina, to Aberdeen musi nadrobić duże zaległości. Niemniej według publikowanych przez rząd Szkocji danych dotyczących przestępczości, w Aberdeen morduje się więcej ludzi (w przeliczeniu na jednego mieszkańca) niż w Anglii i Walii razem. A jeszcze bardziej przerażające jest to, że prób morderstw jest 26 razy więcej niż morderstw dokonanych.Czy fakt, że Szkoccy policjanci nie noszą broni palnej, wpływa na rodzaj przemocy, jaką Pan opisuje?W Szkocji noże są ulubioną bronią większości przestępców. Tutejsza policja traktuje przestępstwa z użyciem broni palnej w szczególny sposób, więc jeśli zagrozisz komuś pistoletem, potraktują twoją sprawę priorytetowo i dołożą wszelkich starań, aby cię schwytać. Gdy przyjeżdżają tu gangi z miejsc takich jak Manchester, gdzie broń palna jest bardziej powszechna, zdają sobie sprawę, że nie mogą sobie na wiele pozwolić, bo inaczej zostaną szybko złapani. Dlatego w moich powieściach jest tak niewiele strzelaniny.Pomimo przerażającej fabuły Pańskich powieści, zawsze zdoła Pan przemycić do nich trochę humoru. Jak udaje się Panu łączyć te dwie rzeczy?W przypadku policjantów, im bardziej scena jest przerażająca, tym bardziej prawdopodobne, że zaczną opowiadać dowcipy. To sposób na radzenie sobie w tego typu sytuacjach. Biorąc pod uwagę to, co im się przydarza w moich książkach, czarny humor jest nieunikniony. Pracowałem w zespołach przez całe dorosłe życie - jako projektant grafiki w międzynarodowej firmie IT - więc kiedy zacząłem pisać o policjantach, po prostu sprawiłem, że rozmawiają i zachowują się oni jak zespoły, w których pracowałem. Nie ma w tym nic specjalnie pomysłowego czy odkrywczego, po prostu ""zrzynam"" z rzeczywistości. I trochę ją przekręcam.