Słowo się rzekło, Madame

,,Bez niego to trochę tak, jakbym umarła za życia- dręczyła się Klara".

Oprócz miłej lektury znajdziecie tutaj też nieco przesądów, wierzeń w duchowe życie po śmierci oraz przekonań silniejszych niż jakiekolwiek mapa na której ktoś naniósł całe nasze życie i za nic nie można go zmienić. Tutaj postacie mają pewność o swojej słuszności i to waży na ich wszystkich decyzjach. Zwłaszcza na pensjonacie, który prowadzi pewne małżeństwo od bardzo dawna. To tam były ich początki, każdy upadek oraz świętowanie miłych wydarzeń. Kojarzy im się z własnym domem, jednak zdają sprawę, że nadszedł czas, aby ktoś inny zajął ich miejsce. Pomimo tego, że nie są jeszcze tak mocno starzy, to jednak chcą mieć starannie wszystko zaplanowane, tak jak przez te wszystkie wspólne lata. Postanawiają zatem odszukać osobę z sercem, pasją i obietnicą, że to miejsce jedynie rozkwitnie, a nie upadnie. Po takich wstępnych przemyśleniach, gdzie mają gotowy plan, nagle pojawia się ktoś, kto totalnie tam nie pasuje, ale jednocześnie jest idealną kandydatką jakiej poszukiwali. Pojawia się tutaj ta wiara, że kiedy jest się na dnie, to powstanie będzie już tylko w korzystną stronę. Dziewczyna boryka się ze swoimi demonami, ale jednocześnie robi rzeczy, które jakby same ukazują jej drogę. To taka typowa manifestacja, gdzie kiedy czegoś pragniemy, to los sam układa nam do tego drogę. Gdziekolwiek nie podąża, to wszędzie maszerują za nią myśli o jej byłym, jak bardzo mu wszystko w niej przeszkadzało. My te urywki o jej przeszłości poznajemy z przypadkowych okoliczności, gdzie dana rzecz, miejsce czy osoba, nagle jej przypominają bolesne sytuacje. Dodatkowo i później, kiedy zacznie być idealną kandydatką, znajdą się osoby, które będą chciały po swojemu wybić cały ten plan. To będą sceny jak z Rancza, kiedy na Wilkowyje napadła mafia, ale w innym okiełznaniu ułożenia wydarzeń. I aby nie brać wszystkiego na śmiertelnie poważnie, treść będzie nieco w zabawnej wersji.
Autorka kocha się w zdrobnieniach imion czy ksywkach przeuroczych opisujących twardych ludzi. Bo w tym wszystkim chodzi przede wszystkim o dobrą zabawę podczas czytania i pokazanie, że szans na rozpoczęcie nowego życia jest nieskończenie wiele, tylko sami ograniczamy swoje możliwości:-) Pomimo ciepła w treści, każdy czas jest idealny do sięgnięcia po nią. Zwłaszcza, kiedy nam się wydaje, że z jakichś powodów utknęliśmy w ,,twardym" punkcie:-) Serdecznie polecam:-)

„Słowo się rzekło, Madame” to historia o przemijaniu, drugich szansach i o tym, że czasem los sam podsuwa nam właściwe miejsce, by zacząć od nowa.
W centrum opowieści znajduje się pensjonat „Eden” – dom z duszą, pełen wspomnień i rodzinnego ciepła, prowadzony od lat przez Klarę i Wacława. To nie tylko ich miejsce pracy, lecz także symbol wspólnego życia, miłości i marzeń. Kiedy nadchodzi moment, w którym myślą o sprzedaży pensjonatu i przeprowadzce do słonecznej Hiszpanii, los stawia na ich progu Emilkę – młodą kobietę, której świat właśnie runął w gruzach.
Emilka przyjeżdża do „Edenu”, by uleczyć złamane serce, a odnajduje coś znacznie więcej – ludzi, którzy wierzą w nią bardziej niż ona sama, spokój duszy i… być może nową miłość. W jej życiu pojawia się Krzysztof, mężczyzna o złotym sercu, który pomaga w pensjonacie.
Powieść ma w sobie wszystko, co charakterystyczne dla stylu Magdaleny Kordel – ciepło, empatię i mądrość życiową. Autorka z niezwykłą lekkością łączy codzienność z poetyckim nastrojem nadmorskiego miasteczka. Morze, wiatr i pensjonat stają się tu nie tylko tłem, ale też symbolem odrodzenia i nadziei.
„Słowo się rzekło, Madame” to historia o tym, że koniec jednego etapu może być początkiem czegoś piękniejszego. O ludziach, którzy mimo rozczarowań i strat, wciąż potrafią wierzyć w dobro. O domach, które nie zawsze mają cztery ściany – czasem to ludzie stają się naszym azylem.