Smak dojrzałych jabłek

,, Jesień... - zadumała się. Jakaś ty piękna i smutna jednocześnie. Jak kobieta, która wie, że nie będzie młodsza, ale jeszcze wkłada najładniejszą sukienkę. I idzie w niej przez park, choć nikt już nie patrzy."

Ja nie wiem jaki dar posiada Wydawnictwo Literackie, ale każda ich książka trafia do serca. Autorka napisała niesamowitą opowieść, która w dużej mierze wiąże się z przemijaniem każdego tematu, który może dotyczyć człowieka. W pierwszej kolejności mamy zaznaczone jak postać zdaje sobie sprawę z tego, że czas przemija. Zauważa go po pierwszych siwych włosach, gorszym stanie ciała i myślach, że czas, kiedy była atrakcyjna już minął. Niby cieszy się życiem jakie wiedzie, bo ma rodzinę, ale każde z nich jest na tyle zajęte sobą, że czuje się samotna. Dla męża najważniejsi są pacjenci i ona to doskonałe rozumie i wspiera, tylko nic nie poradzi na to, że brakuje jej rozmowy. Idąc na spacer widzi jak młodzi ludzie nie przejmują się nieodpowiednim ubiorem, nieadekwatnym do pogody, jak z lekkością biegną przez życie nie myśląc o tym, że na wiele rzeczy trzeba uważać. Ona teraz to wie, bo młodość jest listem, którego nigdy nie dostanie, a swój nieuchronnie zgubiła. Wie, że ma wszystko o czym marzą inni, a pomimo tego gdzieś wewnątrz czuje się pusta.
W tej historii poznamy też inną rodzinę, gdzie sprawa będzie dotyczyła mężczyzny imieniem Witold. Też niby ma wspaniałą rodzinę, jednak to on zawsze ratuje małżonkę z opresji, kiedy nie ma kto zająć się dziećmi. Niby oboje mają dobrą pracę, jednak to on zawsze musi ulec. To są momenty, kiedy bardzo się denerwuje, bo czuje się jakby pominięty. Żeby odegnać od siebie cały hałas, który nie pozwala mu się skupić, jeździ w jedno miejsce zawsze, kiedy tylko może. To tam tak naprawdę może oddychać. I kiedy już całkowicie się rozluźnił, na jego drodze pojawiła się ona. Kobieta dużo starsza, ze spokojnym usposobieniem, jakby zalepiająca wszystkie ubytki, które czuł, że posiada. Ale co dalej? Czy dalsza droga już jest prosta?
Szczerze wam ją polecam. A dlaczego? To w niej już sami znajdziecie w niej odpowiedź:-)

„Smak dojrzałych jabłek” Karoliny Wilczyńskiej to powieść, która w subtelny, ale bardzo prawdziwy sposób opowiada o tym, że na zmiany w życiu nigdy nie jest za późno. To historia o odwadze, dojrzewaniu do decyzji i o tym, że czasem, by odnaleźć siebie, trzeba pozwolić sobie na odcięcie od tego, co znane, choć nie zawsze daje szczęście.
Główna bohaterka, Lidia, zbliżająca się do pięćdziesiątki, od lat żyje w cieniu innych – rodziny, obowiązków, codziennych schematów. Jej małżeństwo wydaje się puste, córka mieszka daleko, a ona sama coraz wyraźniej dostrzega, że nikt nie pyta jej o marzenia czy potrzeby. Decyzja o wyjeździe na wieś do Bogumiły – starszej kobiety, emerytowanej pianistki – staje się przełomem. To właśnie tam Lidia spotyka Witolda, mężczyznę, który podobnie jak ona próbuje odnaleźć spokój i odpowiedzieć sobie na pytanie, czego właściwie oczekuje od życia.
Autorka bardzo sprawnie łączy wątki dwóch osób w różnych etapach życia, pokazując, że zarówno kobieta, jak i mężczyzna mogą stanąć w obliczu podobnych dylematów: zmęczenia, niespełnienia, poczucia, że gdzieś po drodze zatracili samych siebie. Ich spotkanie nie jest gwałtowne ani dramatyczne – rodzi się z rozmów, wspólnych chwil, prostych gestów. To właśnie prostota i codzienność czynią tę historię tak prawdziwą i bliską czytelnikowi.
„Smak dojrzałych jabłek” nie jest typowym romansem, choć znajdziemy w nim wątek uczucia. To raczej opowieść o dojrzewaniu do zmiany, o potrzebie troski o własne życie emocjonalne, o odzyskiwaniu siebie w świecie, który przez lata każe nam grać cudze role.
Jeśli ktoś szuka historii, która nie tylko dostarczy emocji, ale także skłoni do zatrzymania się i zastanowienia nad własnym życiem – „Smak dojrzałych jabłek” zdecydowanie jest lekturą wartą uwagi.