Smak dubajskiej czekolady

Ja to już nie wiem, czy istnieją jeszcze jakieś słowa opisujące coś wspaniałego, czego nie zdążyłam jeszcze użyć opisując książki autorki. No po prostu kocham je jak Dubajską czekoladę, która rozpływa się w ustach pozostawiając uśmiech na twarzy przynajmniej na kilka dni. Tylko ona potrafi nadać postaciom cechy, które sami byśmy chcieli u kogoś zobaczyć, albo nawet je posiadać. Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam szczerość. Ubóstwiam ludzi, którzy potrafią szczerze mówić i nie myślą o konsekwencjach, bo zawsze kieruje nimi dobre serduszko. Oni nigdy nikogo nie skrzywdzą, bo nie mają takiej natury. Autorka opisała tutaj dwoje ludzi, którzy od młodych lat byli wręcz idealną parą. Uzupełniali się na każdym kroku zapewniając sobie najwyższy rodzaj czułości. Nie wiedzieć czemu cały ten czar zaczął się wypalać. Wspólne rozmowy zapełniła cisza i wszystko co dotychczas było kolorowe i piękne zwyczajnie porwała nicość. Rozstali się i tu z jego perspektywy wiemy, że nie miał już nikogo. Dał się porwać pasji i rozpoczął sprzedawać domy. Znał się już na rynku i wiedział kto czego może potrzebować. Sławę zbiłby już dawno, gdyby nie jego szczerość. Nie był bowiem w stanie sprzedać domów, które miały ciężkie ubytki. Zawsze informował o tym potencjalnych zainteresowanych, co dla nich było szczęściem, a dla siebie nieudaną transakcją. Pewnego jednak dnia ujrzeli siebie po kilku latach rozłąki. Jego była żona jaśniała jak dawniej. Z wielkimi bagażami traum i porażek ujrzeli siebie na nowo. Ale żeby nie było też tak przewidywalnie, ujrzymy też początek znajomości innych ludzi, którzy również z przypadku rozpalą to, co kiedyś zgasło w parze pierwszej. Taki prawdziwy poryw serca, gdzie widzimy jak jedno zaczęło oddziaływać na drugie. Takie zauroczenie, które przyćmiewa zwyczajne funkcjonowanie, a myśli buszują do jej wyglądu, serce przyspiesza swoje bicie i nagle pojawia się stres i wyczekiwanie, by jak najszybciej siebie zobaczyć ponownie. No totalnie cudowna książka, która pokazuje, że warto dawać sobie drugie szanse. Do tego wydana większym drukiem i sygnałem, że podczas jedzenia Dubajskiej czekolady możemy ujrzeć miłość swojego życia:-) Oj można się przy niej rozmarzyć:-) Gorąco ją polecam!

Krystyna Mirek po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać o relacjach międzyludzkich w sposób ciepły, a jednocześnie pełen emocjonalnej prawdy. „Smak dubajskiej czekolady” to powieść, która wciąga od pierwszych stron i prowadzi czytelnika w świat uczuć, tęsknot, ale też nadziei i drugich szans.
Historia Hani i Radka pokazuje, jak skomplikowane bywają ludzkie losy. Rozwiedzeni, od lat żyjący osobno, spotykają się przypadkiem w pociągu. To spotkanie staje się pretekstem do powrotu wspomnień i niewypowiedzianych słów, które przez lata zalegały gdzieś w ciszy. Autorka bardzo subtelnie ukazuje, że miłość, choć zraniona, może wciąż tlić się pod warstwą żalu i milczenia.
Drugoplanowa para – Oliwia i Oskar – wnosi do powieści lekkość i świeżość. Ich znajomość zaczyna się od przypadku, a różnice charakterów sprawiają, że relacja nabiera dynamiki. Ich historia to dowód na to, że miłość przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie.
„Smak dubajskiej czekolady” to książka o tym, że nigdy nie jest za późno, by spróbować jeszcze raz. Powieść jest napisana lekkim stylem, pełnym ciepła, ale niepozbawionym refleksji nad stratą, tęsknotą i możliwością zaczęcia od nowa.
To idealna lektura dla tych, którzy lubią historie obyczajowe o miłości, drugich szansach i sile codziennych spotkań. Nie znajdziemy tu dramatycznych zwrotów akcji czy gwałtownych wydarzeń – zamiast tego otrzymujemy coś znacznie cenniejszego: opowieść o prawdziwych emocjach i o tym, że życie potrafi zaskoczyć, jeśli tylko damy mu szansę.