Sopockie tango

Listopadowy wieczór nad zatoką Hillsborough. Młoda kobieta, Karolina właśnie pochowała matkę. Sprzątając należące do niej rzeczy, w pudełku po butach znajduje dwa bruliony, które okazują się być pamiętnikiem spisanym przez kobietę. To właśnie wraz z Karoliną zatapiamy się w historii Anny Jawor. Pierwszy wpis pochodzi z dnia 22 lipca 1967 roku, bo właśnie wtedy chcąc przetrwać ostatni tydzień pobytu w Sopocie, u sześćdziesięciodwuletniej ciotki Cecylii, Ania postanowiła pisać pamiętnik. Zazwyczaj wakacje u niej spędzała z mamą, gdyż ojciec zajęty był ministerialnymi obowiązkami, ale tym razem wyjazd mamy do Sopotu ze względu na zbliżający się termin porodu nie wchodził w grę. Wtedy też dziewczyna jeszcze nie spodziewała się, że dwa dni później pilnie będzie musiała wrócić do Warszawy, ponieważ jej rodzice ulegną tragicznemu w skutkach wypadkowi, następstwem którego w kolejnych dniach przyjdzie jej na zawsze rozstać się z rodzicami, i że jedynym światełkiem w czeluści rozpaczy będzie cudem ocalała siostrzyczka. Wpisy o trudnych, ale i radosnych momentach towarzyszących jej od tego czasu, o pierwszych sympatiach, marzeniach, pasjach, wychodzących na jaw rodzinnych tajemnicach, czy najważniejszych wspomnieniach z mijającego roku nierozerwalnie związanych z historycznymi w naszym poczuciu zdarzeniami oraz peerelowską kulturą, będzie prowadzić, a my śledzić aż do 1 stycznia 1971 roku. Wszystkie mają układ chronologiczny z zachowaniem dat prawdziwych wydarzeń, które wbrew metaforycznemu tytułowi nawiązującemu do tańca i muzyki, nie toczą się, powolnym tempem, lecz zaskakują gwałtownością i emocjonalnym przekazem. Forma pamiętnika natomiast pozwoliła autorowi w prosty, bardzo swobodny sposób połączyć fakty z literacką fikcją oraz wymyślonych bohaterów z autentycznymi postaciami. Całość tworzy więc obraz, na który każdy z nas, niczym konserwator zabytków pracujący z dziełami sztuki, ma okazję patrzeć na bardzo różne sposoby. Los przynosi młodziutkiej Annie dużo zmian, trudnych decyzji i wyborów, które zaważą na jej życiu. Duży wpływ na nie mają najważniejsze wydarzenia dekady, np. pierwszy w Polsce koncert Rolling Stones, wizyta de Gaulle'a, ponownie rodzący się antysemityzm, marzec'68, przemiany społeczne, narodziny nowych gwiazd piosenki i filmu, przeboje, które do dziś nuci cały kraj. Czytając zadawałam sobie pytania, czy to wszystko, w połączeniu z formą obraną przez autora ma na celu pozwolić lepiej zrozumieć i docenić współczesny świat młodemu odbiorcy? Uwidocznić zależności między naszym prywatnym życiem a wydarzeniami dziejącymi się wokół, niezależnie od nas? A może pokazać, że uczymy się historii, zamiast z niej? Czy też żeby nawiązać do problemów współczesnych młodych ludzi mierzących się z kryzysem emocjonalnym, związanym m.in. z krytycznymi momentami życia? Jak wspomniałam każdy z nas spojrzy na historię zapisaną na kartach książki w inny sposób, ale jestem przekonana, iż dla pokolenia utożsamiającego się z Anną Jawor książka będzie podróżą do czasów młodości, natomiast młody czytelnik z pewnością będzie mógł wyobrazić sobie, jak wyglądało życie jego rówieśników kilka dekad temu. Zakończenie zapowiada kolejną część, jednak nie do końca wiemy, czy będzie ona kontynuacją losów Anny, czy autor stworzy zupełnie inny obraz. Jak sam przyznaje, na pewno nie będzie powstawała dziesięć lat, jak część pierwsza i do rąk czytelników trafi najpewniej na początku przyszłego roku. Mnie lekkie pióro Pana Tomasza, ciekawi bohaterowie, połączenie wątków obyczajowych z historycznymi, a przede wszystkim umiejętność kreowania emocji zadowoliły na tyle, iż zgodziłam się objąć książkę patronatem medialnym i zachęcają do wyczekiwania kolejnego tomu dylogii. Mam nadzieję, że i ja zachęciłam Was do sięgnięcia po "Sopockie tango".