mogę przysiąc Oni żyli ten łysiejący blondyn nie był złym człowiekiem ten ciemnowłosy pił i kochał ludzi bał się ich I im nie wierzył przysięgam Ich oczy miały kolor śmiali się jasno mówili dość lekko o piekle i niebie i jeszcze wczoraj Po południu wierzyli w siebie

Narkotyki to zbiór esejów autorstwa Stanisława Ignacego Witkacego, wydany po raz pierwszy w 1932 roku. Poszczególne eseje dotyczą nikotyny, alkoholu, kokainy, peyotlu, morfiny i eteru i takie tytuły noszą kolejne rozdziały.W każdym z esejów Witkacy opisuje własne doświadczenia ze wskazanymi substancjami opowiada zarówno przeżycia i wizje po zastosowaniu tychże używek, swoje pozytywne i negatywne wrażenia, jak i komentuje wpływ na społeczeństwo. Zbiór zawiera również appendix, w którym Witkacy zabiera głos w sprawach higieny i zdrowia, a także udziela porad i podaje przepisy.

Polski kapucyn, kandydat na ołtarze podejmuje kwestię patriotyzmu Polaków. Książka, która składa się z niepublikowanych nigdy tekstów, które – przygotowane przez autora do druku – powędrowały do szuflady na ponad 140 lat. Komentarze pisane w wieku „pary i elektryczności” zadziwiająco celnie przewidziały rzeczywistość XXI wieku. Niepokoje w Europie, afery gospodarcze, upadek obyczajów, wielka wojna, która wisi na włosku i o której nikt woli nie mówić. Jakie zadanie błogosławiony widzi dla Polaków, on, który nie miał szansy usłyszeć o obietnicy danej Faustynie przez Zbawiciela, że „Iskra wyjdzie z Polski”. Czy patriotyzm to tylko kwestia ciepłej wody w kranie i terminowego płacenia podatków?

Wilde's works are suffused with his aestheticism, brilliant craftsmanship, legendary wit and, ultimately, his tragic muse. He wrote tender fairy stories for children employing all his grace, artistry and wit, of which the best-known is The Happy Prince. Counterpoints to this were his novel The Picture of Dorian Gray, which shocked and outraged many readers of his day, and his stories for adults which exhibited his fascination with the relations between serene art and decadent life. Wilde took London by storm with his plays, particularly his masterpiece The Importance of Being Earnest. His essays - in particular De Profundis- and his Ballad of Reading Gaol, both written after his release from prison, strikingly break the bounds of his usual expressive range. His other essays and poems are all included in this comprehensive collection of the works of one of the most exciting writers of the late nineteenth century.

Od wydawcy:"Zofia Paśniewska-Kuć sięga do tych źródeł prawdy o człowieku, które - z racji swej złożoności i głębi - są niedostępne konwencjonalnym metodom psychologicznego poznania. Dzięki oryginalnej literackiej formie, ukazuje nie tylko subtelne odcienie przeżyć ale w lapidarny sposób przedstawia również własne dojrzałe przemyślenia dotyczące zagadnień ważnych z punktu widzenia rozwoju człowieka, psychologii klinicznej czy psychoterapii. Zwraca także uwagę na potrzebę kształtowania "prawdziwie humanistycznego" etosu zawodu psychologa"

Lubię ludzi zarówno z całym ich bogactwem charakterów, osobowości, jak też z całym ich balastem. Kocham zwierzęta z całą ich niewinnością, bezinteresownością, miłością i swoistą psychiką, w którą absolutnie wierzę. Od zarania towarzyszą mi psy, świnki morskie, a teraz filmowa para kotów: Moritz i Lili. Uwielbiam przyrodę, która może ma coś z kobiety, bo także „zmienną jest”. Cenię sobie przyjaźń i przyjaciół (podobno jestem wierna im jak pies), kocham miłość, a więc tych, których kocham. A jest tyle do kochania… I tyle samo, w dzisiejszych czasach, do nienawidzenia, ale to już nie moja działka. Inspiracją do moich refleksji wyrażonych na piśmie jest samo życie: moje, a także wiedza o człowieku, z którym od niepamiętnych czasów „współpracuję”, będąc mu pomocną z racji mego zawodu. Jestem absolwentką psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a obecnie psychoterapeutką w Austrii, gdzie mieszkam w malutkim bajecznym miasteczku Melk nad Dunajem.

Znakomita książka ks. prof. Andrzeja Zwolińskiego o duchowych oraz intelektualnych źródłach wielkiej moralnej i cywilizacyjnej destrukcji, jakiej uległ świat w XX i XXI wieku. Autor przytacza opisy i przyczyny tego upadku odwołując się do najwybitniejszych myślicieli ostatnich stuleci takich jak Jan Paweł II, Edmund Husserl, Max Scheler, Dietrich von Hildebrand, Hannah Arendt, Leszek Kołakowski, Cyprian Kamil Norwid i wielu innych. Ks. Zwoliński demaskuje podstępne oszustwa i manipulacje towarzyszące tak wpływowym i zarazem toksycznym ideologiom jak komunizm, poprawność polityczna oraz inne aberracje dominujące w epoce postprawdy. Wskazuje również, jak w rozchwianym, pozbawionym wartości świecie można dotrzeć do prawdy i ocalić ją. Książka, którą bezwzględnie warto przeczytać!

Dużym walorem tekstów zawartych w książce jest sposób pisania. Wyraźnie ujawnia się autorski podmiot: niejednokrotnie refleksja nad utworami łączy się z dygresjami autobiograficznymi, które wyjaśniają tryb lektury. To bardzo uczciwe postawienie sprawy. Autorka nie skrywa się za swoimi tekstami, pisze całą sobą, swoją osobowością, emocjami, doświadczeniem. Mamy tu różne gatunki: esej, szkic krytycznoliteracki, analizę porównawcza, polemikę, wywiad, a nawet… autokrytykę. Dzięki temu książka jest urozmaicona, nie tylko poznajemy dzieła poszczególnych twórców, ale śledzimy też rozwój myśli autorki, jej zmagania z czytanymi tekstami, wnikanie w słowa, poszukiwanie śladów światopoglądowych zmagań poetów i prozaików.

Książka Lektury z biblioteki osiedlowej została pomyślana jako swego rodzaju diariusz lektury. Dominuje tutaj przede wszystkim tryb lektury osobistej, intymny kontakt z czytaną książką. Ale również ekspresywny, nie bojący się czasem ryzykownych metafor i emocjonalnej gwałtowności. Chciałem w niej dać wyraz swoim lekturowym fascynacjom, ale również temu, czego nauczyłem się podczas wieloletnich studiów literaturoznawczych; znajomości odpowiednich narzędzi, przy pomocy których mogę, mniej lub bardziej użytecznie i owocnie, otwierać dane dzieła. Książka prezentuje fascynacje głównie z obszaru XX-wiecznej literatury polskiej. Nie znaczy to, że jest jakąkolwiek krytycznoliteracką syntezą. Jak napisałem już: autor zastrzega, że pisze o tym, co jemu podoba się najbardziej i dzieli się z czytelnikiem swoimi fascynacjami, podróżuje, peregrynuje przez światy swoich ulubionych twórców literatury pięknej. Ale jako, że jest to również dokument literatury intymnej, mamy tutaj do czynienia ze specyficznie pojętą introspekcją, czy podróżą wewnętrzną. Autor odkrywa przy okazji, a może przede wszystkim, w sobie, we własnym wnętrzu, twórców, którzy szczególnie zapadli mu w pamięć, odcisnęli w niej swój ślad, pozostawili autorską sygnaturę. Są dla niego szczególnie ważni poprzez na przykład wskrzeszanie mitu magicznej prowincji, podróży pamięci do miejsc utraconych, swoiste zmaganie się z żywiołem czasu, przemijania i śmierci. Zatem jest to, bądź tylko próbuje być, książka o rzeczach ważnych, czy najważniejszych, nie tylko w literaturze, ale również w doświadczeniu egzystencjalnym, które dotyczy każdego. Książka jest nade wszystko zapisem doświadczenia intelektualnego, szukaniem odpowiedzi, pytaniem, ale przede wszystkim podróżą poprzez wewnętrzną czasoprzestrzeń dzieła literackiego, próbując pośrednio (bo inaczej się chyba nie da), odpowiedzieć na pytanie, które pojawia się dość często u ludzi myślących: kim jestem? Dokąd zmierzam? Po co żyję? Autor wierzy gorąco, żarliwie, może nieco naiwnie, w telos swoich literaturoznawczych poszukiwań i wędrówek, i zaprasza do wspólnej podróży przez świat, który już został stworzony, a który, w co autor wierzy istotnie i głęboko, poprzez dotknięcie krytycznoliterackiego komentarza czy eseju, ożywa raz jeszcze. Przygoda literatury zatem niczym innym jest jak również przygodą życia.

Geografia fizyczna podaje przegląd warunków danych pewnemu krajowi od przyrody, a historyczna poucza, jak sobie człowiek wśród tych warunków radził i jakie piętno wycisnął na ziemi swą działalnością historyczną. Trwała i wydatna praca pokoleń pozostawia po sobie pewne ślady, które dla potomnych stają się pomnikami historycznymi, stanowiąc zarazem nader ważne źródło do poznania dziejów, na równi z kronikami, aktami i dokumentami. Brak t. zw. monumentalnych zabytków dziejowych jest ciężkim aktem oskarżenia wobec historii dla narodu, który ich po sobie nie pozostawił. Dzikie hordy nie utrwalają śladów swego pochodu żadnymi zabytkami historycznymi. Czym wyższa cywilizacja, tym więcej pozostanie po niej trwałych pomników, gdyż społeczność taka ma wiele potrzeb, a wśród nich przede wszystkim owe potrzeby idealne, które zaspakaja dziełami sztuki; górują więc nad jej miastami wspaniałe świątynie, a świadectwem ładu społecznego są stare gmachy publiczne. Dobre to świadectwo, jeżeli one przewyższają starannością i wspaniałością budownictwa prywatne mieszkania obywateli, a źle się dzieje, gdzie nastaje stosunek odwrotny. Wielkie są pod tym względem różnice nie tylko pomiędzy narodem a narodem, ale też pomiędzy różnymi pokoleniami jednego i tego samego narodu; jedno pokolenie dodaje więcej, a drugie mniej do tego skarbca pamiątek. Nie wystarcza obliczyć ilość i uwzględnić jakość owych pomników. Sprawiedliwość wymaga, żeby żądać od każdego w miarę jego możności, i wypadnie nieraz więcej chwały dla tych, którzy mniej wprawdzie dali, lecz sumiennie według swych sił, aniżeli dla takich, którzy dali wprawdzie wiele, lecz znalazłszy się w szczęśliwych warunkach, mogli byli dać jeszcze więcej. Fragment eseju

Autor w ośmiu tekstach porusza temat „nihilizmu reakcyjnego”, tak bardzo różnego od nihilizmu niemieckiego czy rosyjskiego, wyrastającego z katolicyzmu, osadzonego na cywilizacji łacińskiej i pilnującego tradycji. Porusza ten problem w znakomitej formie eseju literacko-filozoficznego. O książce Krzysztof Tyszka-Drozdowski pisze: „Śródziemnomorski nihilizm, reakcyjny nihilizm, który tu opisuję, to stan duszy narodów łacińskich. Stan duszy tych, którym tradycja wydaje się nieskończenie droga, choć wiedzą, że jest zniszczalna i kruchsza, niż się wydawało, tych, którzy pilnują jej, bo wiedzą, że Bóg przestał jej pilnować. Chwilowo, na jakiś czas… Ten czas musimy przeczekać, jako narody i jako jednostki. Starałem się poukładać wiedzę o tym, jak tę noc przetrwać”. Cóż za ciekawa, pasjonująca książka! Żuawi nicości zabierają czytelnika w niezwykłą duchową podróż do Hiszpanii i Francji, a tak naprawdę do źródeł łacińskiej cywilizacji Południa – naszej cywilizacji. Przewodnikami w tej podróży są wyklęci pisarze francuscy, jak Maurice Barres, Henry de Montherlant czy Charles Maurras. Subtelna i empatyczna lektura ich dzieł pozwala Krzysztofowi Tyszce-Drozdowskiemu stawiać pytania zasadnicze, najważniejsze: o istotę kultury Zachodu, zaangażowanie polityczne, sens historii, wartość tradycji i o stan naszej współczesności. Autor broni klasycyzmu, odkrywa piękno katolicyzmu, opisuje fenomeny śródziemnomorskiego nihilizmu i reakcyjnego dandyzmu. Świetne, błyskotliwe, kunsztowne eseje Krzysztofa Tyszki-Drozdowskiego imponują rozległą i nieoczywistą erudycją, pięknym stylem, odwagą sądów, dojrzałością rozpoznań. Autor wydobywa z zapomnienia inną Francję, a poniekąd też inną Polskę. Marzyłem o takiej książce od dawna! - prof. Maciej Urbanowski

"Wydaje się, że Julian Barnes zrobił dla brytyjsko-francuskich stosunków więcej niż ktokolwiek od czasów Edwarda VII" - Daily Telegraph "Ktoś, kto pisze tak dobrze o literaturze francuskiej, o Flaubercie i o Francji, naprawdę zasługuje na Legię Honorową" - Bernard Pivot, Apostrophes "Francuzi wprost czczą Juliana Barnesa, a my, niewystarczająco jak sądzę, tylko go podziwiamy" - Joanna Trollope Długi i pełen namiętności związek Juliana Barnesa z Francją zaczął się ponad czterdzieści lat temu. Sceptyczny obserwator podczas rodzinnych wypraw samochodowych, nauczyciel w szkole w Bretanii, student języków i literatury, przemierzył wzdłuż i wszerz Francję i doskonale poznał jej kulturę. Zebrane tu eseje, pisane w ciągu ponad dwudziestu lat, świadczą o jego pełnym przenikliwości uwielbieniu, jakie żywi wobec "kraju bez brukselki". Zakres jego obserwacji jest szeroki. Z łatwością przechodzi od krajobrazu do literatury, od kuchni do Flauberta, od filmu i piosenki do Tour de France. Humor, wyczucie chwili i inteligencja nigdy go nie zawodzą. Coś do oclenia to wspaniała literacka uczta.

Własny pokój, Virginia Woolf, tłumaczenie Agnieszka Graff, O stawaniu się kobietą mówią: Edyta Bartosiewicz, Joanna Bator, Magdalena Cielecka, Katarzyna Kozyra, Martyna Wojciechowska, Ewa Woydyłło. Piszą: Sylwia Chutnik, Karolina Sulej Legendarny esej Virginii Woolf "Własny pokój" obchodzi w tym roku dziewięćdziesiątą rocznicę. Czytając go po latach w tłumaczeniu Agnieszki Graff dowiadujemy się, jak wiele postulatów zapisanych przez brytyjską pisarkę nadal jest aktualnych. O własnej drodze do niezależności opowiadają też sławne Polki: Edyta Bartosiewicz, Joanna Bator, Magda Cielecka, Katarzyna Kozyra, Martyna Wojciechowska, Ewa Woydyłło. Virginia Woolf żyła w innym świecie, ale jej esej nadal pozostaje perłą. Udowadniają to także rozmowy o nim sławnych i przebojowych kobiet.

To fascynująca lektura dla każdego, kto interesuje się pracą dyplomaty i funkcjonowaniem służby zagranicznej naszego kraju, a w szczególności jego interesami na Bliskim Wschodzie. Autor trwale związał się z tym regionem od czasu specjalistycznych studiów w moskiewskim Instytucie Stosunków Międzynarodowych (MGIMO). W służbie zagranicznej przeszedł wszystkie urzędnicze szczeble - na placówkach w Libii, Jordanii, Iraku i Arabii Saudyjskiej oraz w MSZ – od referenta do ambasadora w Bagdadzie i Rijadzie oraz dyrektora Departamentu Afryki i Bliskiego Wschodu. Raport prezentuje drogę Autora do dyplomacji, realia pracy na placówkach i w centrali Ministerstwa oraz osobiste doświadczenia i przeżycia, niekiedy dramatyczne. Opisywane sprawy, okraszone ciekawostkami i anegdotami, dotyczą takich tematów jak wielotysięczna obecność Polaków w krajach arabskich w okresie PRL, odbudowa stosunków z Izraelem na przełomie transformacji, brawurowa i wysoce korzystna dla interesów państwa akcja wywiadu w Iraku, ewakuacja polskich obywateli i personelu ambasady RP z tego kraju oraz przejęcie tam odpowiedzialności za interesy USA, budowa od zera relacji III RP z naftowymi państwami obszaru Zatoki, w tym z Arabią Saudyjską, gdzie Autor był pierwszym polskim ambasadorem, kwestie personalne i kadrowe. Wiele zarówno pozytywnych jak gorzkich odniesień dotyczy konkretnych spraw gospodarczych, biznesowych i często wielomilionowych interesów, realizowanych w odmiennym kulturowo środowisku. Przedstawionym w książce bieżącym wydarzeniom i faktom towarzyszą refleksje historyczne i przemyślenia na temat uwarunkowań bezpieczeństwa regionalnego, konfliktów, terroryzmu, migracji i polityki Zachodu. Unikatowy charakter ma rozdział Arabia Incognita, zawierający uwagi Autora na temat historii Półwyspu Arabskiego od czasów najdawniejszych, gdy był to obszar zielony, a dzisiejsza Zatoka Perska stanowiła dolinę wielkich rzek i miejsce opisanego w Starym Testamencie sumeryjskiego raju, poprzez epokę Szlaku Mirry i Kadzidła, wieki rywalizacji judaizmu, chrześcijaństwa i religii pogańskich poprzedzające pojawienie się islamu oraz uwarunkowania misji Proroka Mohammeda, w tym ekonomiczne, kończąc na czasach najnowszych, w których ukształtowało się państwo saudyjskie.

Człowieczeństwo to piękna rzecz, zdolność do emocji, słabości, uniesień i większych celów. W jednej osobie kumuluje się wir emocji lepszych i gorszych tworzących kształt człowieka, tak jak możność wyboru, świadomość, umiejętność godzenia się z porażką czy próba walki. Zaprogramowana maszyna jest niczym wobec tego, czym jest dusza i psychika, a do tego zmierzam. Nieważne, czy nam „wychodzi” czy nie, warto spróbować przeskoczyć swoją ludzką część, stać się silniejszym pod każdym względem, silniejszym od siebie w świecie, który oferuje zbyt wiele.

Co powiedziałaby Polska, gdyby położyła się na kozetce u psychoanalityka? Czy opis jej dzieciństwa i młodości pomógłby nam zrozumieć naturę jej współczesnych problemów? Czy pozwoliłby nam odpowiedzieć na pytanie o to, w jaki sposób wewnętrzne konflikty i motywacje wpływają na aktualną sytuację Polski? Eseje, które składają się na tę publikację, podejmują temat roli historii w kształtowaniu tożsamości politycznej Polaków. Stawiane w nich pytania dotyczą emocjonalnego i intelektualnego wymiaru historii oraz jej obecności w aktualnym życiu politycznym Polski. Konstytucje bywały w przeszłości przedmiotem krwawych starć toczonych na polach bitewnych. Dziś teatrem starć o konstytucje są sądy. Te, chociaż nie kierują się względami politycznymi, podejmują rozstrzygnięcia, które mają często polityczne konsekwencje. W tych esejach staram się pokazać, w jaki sposób te rozstrzygnięcia pomagają kształtować tożsamość Polaków jako narodu politycznego, z jednej strony uwikłanego w swoją przeszłość, a z drugiej starającego się stawić czoła wyzwaniom przyszłości.

Czy głoszone przez Rousseau tezy przyczyniły się do wybuchu rewolucji francuskiej? Dlaczego Lenin cenił Machiavellego? Czy Darwin był „ojcem” eugeniki? W jaki sposób badania Kinseya wpłynęły na rewolucję seksualną w XX wieku? Beniamin Wiker przekonuje nas, że niebezpieczne idee zawarte w książkach mają poważne konsekwencje. Bowiem raz wypuszczona do społecznego krwiobiegu trucizna infekuje kolejne pokolenia. Autor w pasjonujący sposób przedstawia historię choroby, która dotknęła zachodnią cywilizację, kumulując swe destrukcyjne skutki w minionym wieku. Choroby, która bynajmniej nie minęła.

„Natura. Nie chcę natury, dla mnie naturą są ludzie”. „Po takim wyznaniu autora Ferdydurke mogłoby się wydawać, że nie istnieje literackie bestiarium Gombrowicza. Tym bardziej że w żadnej ze swych wielu interpretacji własnych tekstów pisarz nigdy nie wspominał o zwierzętach. A jednak wczytując się w jego utwory, można zauważyć zdumiewające nagromadzenie nazw zwierząt – jest ich około stu czterdziestu. Ta ilość i różnorodność nazw budzi podziw, ale też zastanawia. Miłośnikom bestiariuszy i czytelnikom Gombrowicza, zarówno początkującym, jak i zaawansowanym, książeczka ta wskazuje istnienie w dziełach pisarza niezauważanego dotąd obszaru «ja i zwierzęta»”. (ze wstępu W. Boleckiego) „Spacerowałem po alei eukaliptusowej, gdy wtem zza drzewa wylazła krowa. Przystanąłem i spojrzeliśmy sobie oko w oko. Jej krowiość zaskoczyła do tego stopnia mą ludzkość – ten moment, w którym spojrzenia nasze się spotkały, był tak napięty – że stropiłem się jako człowiek, to jest w moim, ludzkim, gatunku. Uczucie dziwne i bodaj po raz pierwszy przeze mnie doznane – ten wstyd człowieczy wobec zwierzęcia”. (Dziennik 1957–1961)

Jeżeli chodzi o prawo, to mogę doczytać nie jest książką, która traktuje wprost o prawie. Nie jest to także kolejny komentarz do Kodeksu etyki adwokackiej ani wykładnia regulaminu wykonywania zawodu w kancelarii adwokackiej lub spółce. Nie jest to również poradnik na temat tego, jak zostać superprawnikiem. Jest to książka o tym, jak żyć w czasach, w których prawników są dziesiątki tysięcy i wszyscy są dla siebie częściej konkurencja? niż kolegami, i czerpać niezaprzeczalna? radość z wykonywania zawodu, za sprawa? którego pomaga się innym ludziom. Joanna Parafianowicz jest adwokatem, publicystką Rzeczpospolitej, blogerką (autorka stron Pokój Adwokacki, Prawnicy Kochają Inaczej i Adwokatura jest także kobietą) oraz współautorką scenariusza animacji, przybliżającej dzieciom podstawy prawa. 

Tomasz Dostatni OP –dominikanin od trzydziestu pięciu lat. Poznaniak od dawna mieszkający w Lublinie. Prowadzi Fundację „Ponad Granicami”. Publicysta, tłumacz z języka czeskiego, kaznodzieja i rekolekcjonista. Aktywny w dialogu ekumenicznym, z innymi religiami i w dialogu społecznym, także z sąsiadami Polski. Odważnie zabierający głos w debacie publicznej, krytyczny także pod adresem swojego Kościoła, szczególnie gdy wartości ewangeliczne są zastępowane przez wystąpienia polityczne lub gdy dzieje się komuś krzywda. Autor licznych książek, m.in.: Złota 9, Zza bramy klasztoru, Przekraczać mury, rozmów z abp. Henrykiem Muszyńskim, kardynałem Dominikiem Duką, Tomaszem Halikiem, Szewachem Weissem. Uhonorowany lubelską nagrodą „Angelus” jako człowiek kultury medialnej, czeską nagrodą „Gratias Agit” i medalem „Powstanie w Getcie Warszawskim” przyznanym za zasługi w dziele pojednania między Polakami a Żydami. Prowadzi na YouTube własny kanał – Otwarta Brama.