Nasze percepcje, uczucia i myśli tworzą tunele, z których składa się nasz labirynt rzeczywistości. Czy jest on czymś stałym i niezmiennym, czy wiecznie płynnym i podatnym na liczne przekształcenia? Jaki mamy wpływ na jego całokształt i w jaki sposób się po nim poruszamy? W jakim stopniu jest to „nasza” przestrzeń, a w jakiej mierze jest ona nam narzucona? Czy w ogóle można się z niej wydostać lub przynajmniej stać się jej architektem? Dokładnie tam, gdzie teraz siedzisz, tworzy się twój wszechświat. Robert Anton Wilson wywraca go do góry nogami. „Myślę o tej książce jak o maszynie, na wzór corbusierowskiej metafory domu jako ‘maszyny do zamieszkania’. Te ciągi słów i obrazów to mechanizm, zręczne narzędzie mające odłączyć użytkownika od wszelkich map i modeli. Tej maszyny nie obchodzi to, kim jesteś, ani co myślisz. Podłącz się, a wykona zadanie. Jej celem jest wprowadzenie cię w przestrzeń umysłu, gdzie tabliczka ouija przewiduje przyszłość; gdzie mieszkasz w obcym kraju i zaczyna to być dla ciebie normalne, przez co przybysz z twej ojczyzny zdaje ci się kimś dziwnym; gdzie nowa teoria naukowa nabiera sensu; gdzie dzieło sztuki, które wydawało się mistyfikacją lub barbarzyństwem, nagle staje się piękne i pełne znaczenia; gdzie budzisz się i nie wiesz, kim jesteś, ani gdzie się znajdujesz… Maszyna wykona zadanie. Wszystko jej jedno, czy lubisz ten odlot.” (fragment książki)

Kontynuacja „Dobrej Zmiany” zapoczątkowana w 2017 r. pierwszym zbiorem „Czytanek”. Odbycie dwuletniego kursu, potwierdzone zdanym egzaminem państwowym oraz zaświadczeniem od proboszcza, uprawnia absolwentów do zasiadania w zarządach spółek skarbu państwa oraz do ubiegania się o miejsca na listach w wyborach samorządowych i parlamentarnych. Absolwentom kursu nadawany jest tytuł Dyplomowanej Mordy Zdradzieckiej i Kanalii.

Marzenie i pysk to zbiór felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego wydanych w 1930 roku. Niektóre z nich pisane były na początku jego kariery literackiej, towarzyszą im utwory pisane współcześnie. Felietony w tym zbiorze dotyczą różnych kwestii, przede wszystkich społecznych i obyczajowych (m.in. relacje z Kościołem, problem seksualności czy traktowania kobiet). W tym zbiorze odnajdziemy to, z czego znany jest dzisiaj Tadeusz Boy-Żeleński.

Wraz z postępem choroby (stwardnienie zanikowe boczne – SLA) zmieniały się techniki pisania tej książki. Na początku pisałem standardowo – palce moich rąk uderzały w klawiaturę komputera. Później w klawiaturę uderzała pałeczka do jedzenia chińszczyzny trzymana przeze mnie w zębach. A na koniec, kiedy mogłem ruszać już jedynie głową, była to kropka naklejona na czole i kamerka, która śledziła ruch tej kropki, a potem sprytnie przelewała moje myśli na ekran komputera. Precyzyjnie, wiernie, otwarcie, odważnie, miejscami naturalistycznie autor opisuje to, co się dzieje z nim i wokół niego, z człowiekiem i wokół człowieka chorego na SLA.[…] W książce dominuje i uwodzi czytelnika lekki autoironiczny styl, pełen dystans do siebie, paskudnej choroby i świata – często nie mniej paskudnego. Są w tym dzienniku, pamiętniku właściwie, fragmenty, które przyprawiają o dreszcze – tyle w nich uczuć, pasji, cierpienia, głębi refleksji nad życiem, zdrowiem i chorobą czy człowiekiem. Anna Kot – dziennikarka z Poznania

Niniejsza książka stanowi zredagowany i uporządkowany zbiór artykułów pod wspólnym tytułem "Szkice polsko-rosyjskie". Teksty te ukazały się głównie w wydawnictwach elektronicznych Instytutu Studiów Podatkowych, lecz nie tylko. Książka stanowi już piąty tom tej serii. Poprzednie ukazały się w latach 2014, 2015, 2016 i 2017, przy czym tom I "Szkice polsko - rosyjskie" był już dwukrotnie wznawiany.

„Książka Krzysztofa Siwczyka jest, jestem o tym najgłębiej przekonany, istotnym projektem zmierzenia się z «metafizyką codzienności» (ze «sprawami – jak powiada Autor – bieżącej metafizyki»). Ale w jej wymiarze szczególnym – takim, który odnosi się do egzystencjalnych warunków «bycia-w-kulturze», do czytania i pisania, do życia (także) słowem i tekstem. Do zmagania się – na przykład – z «przemocą fabuł» i z «przemocą interpretacji siebie»,  ze «zjełczałą fantazją» albo z porzuconą (niedoczytaną, niedopisaną) książką, która domaga się powrotu do dzieła. Chodzi tu przede wszystkim, jak sugeruje tytułowy i programowy esej zbioru, o osaczenie przez zmienny i wszystkożerny jakby mikrokosmos, osaczenie przez najprostsze zdarzenia, rzeczy, impresje, o ich nachalność jakby czy magmatyczność, która potwornieje, staje się niczym monstra w dawnych obrazach przedstawiających kuszenie świętego Antoniego Pustelnika. Ta monstrualność w przepływie, w przemijaniu, w koszmarnym śnie rozgrywa się pośród skrupulatnie zarejestrowanych form i okruchów życia, złogów i  majaków dzieciństwa, ale i – w dialektycznym wiązaniu – rodzicielstwa. Starego więc i nowego – w palimpseście, w wężowym splocie. Czyny, maski, kostiumy oraz całe decorum egzystencji Krzysztof Siwczyk ukazuje tu w przejmujących spojrzeniach, eksponujących krnąbrną materialność, namacalność, sensualność i somatyczność przywoływanego przez siebie mikroświata, ale też jego kruchość, ułudność, fantazmatyczność, stałe nicowanie w nim komizmu przez trwogę i dramatu przez śmieszność. Towarzyszy temu gorączkowe, zadyszane poszukiwanie języka: aby dać odpowiednią materię słowu, a substancjom i wrażeniom – słowo. Ze świadomością przy tym możliwości ograniczonych, podanych nawet radykalnej redukcji: «Nie atakujesz jakichś większych tajemnic ducha, jedynie o nich czytasz». To zaś oznacza w sumie sceptyczne – ale budowane w granicach rozsądku – credo: «Zaufanie do języka, w którym jesteś pisany, zjawia się u ciebie na mocy akceptacji własnych ułomności»”. prof. Zbigniew Mikołejko

Janusz Drzewucki nie jest strażnikiem literackiego Parnasu ani Panteonu. W szkicach o polskiej prozie ostatnich dziesięcioleci porusza się według własnych upodobań, nie próbując przy tym walczyć z ustalonymi hierarchiami. Po prostu ma własne zdanie, ma pisarzy, których twórczość regularnie monitoruje. I właśnie ten spokój pozwala mu na zbliżenie do obrazu obiektywnego. Dlatego nie posługuje się zapożyczonymi etykietkami, ani nie tworzy własnych. Jego talent krytyczny sprawia, że omawiane przez krytyka teksty są przedstawiane rzetelnie. Powiedziałbym nawet, że daje nam wiedzę o nich na takim poziomie, jak wymaga tego historia literatury. Drzewucki nie bawi się w aluzje, które odczytać potrafi niewielu i tylko dziś, nie puszcza oka. A ponieważ interesuje go mimetyczność prozy, wysiłek włożony przez autorów w trud przedstawiania świata, otrzymujemy obraz literatury nie zajętej (używając terminu Stempowskiego) własnym pępkiem, tylko rzeczywistością, która nas ukształtowała i w której żyjemy. Autor Obrony przypadku interesuje się nie tylko tematem, ale też możliwością jego uchwycenia, czyli strategią narracji pisarskich. Zachowuje jednak równowagę, nie przesadza ani w rozważaniach o społeczeństwie przedstawionym, ani analizach formalnych. Jeśli dołączymy do tych walorów klarowność stylu Drzewuckiego, jego nie hermetyczność (częstą niestety w literaturoznawstwie), trzeba stwierdzić, że jest to, w najlepszym tego słowa znaczeniu, książka popularyzatorska, którą można bez wahania polecić uczniom i studentom, którzy praktykują jeszcze sztukę czytania. Piotr Mitzner

Zabierając nas na włóczęgę w ciemne uliczki i podejrzane zaułki, Wojciech Grabowski snuje gawędę o Śląsku, jakiego nie znamy: przestrzeni dorastania, ulotnych wrażeń, mglistych wspomnień i sztuki. Bo to właśnie przeszłość, przestrzeń i sztuka są bohaterami jego opowieści. „Śląsk jest dla mnie jedną wielką instalacją artystyczną, choć nie stworzyli jej artyści. Obcowanie z tą przestrzenią decyduje o moim życiu, o moich wyborach. Dosłownie. Co kazało mi skręcić w jakiś zaułek albo zatrzymać się przed tą, a nie inną kamienicą. Jeżeli coś zmusiło mnie do zmiany planów w trakcie wędrówki, to znaczy, że niewątpliwie jest ważne. To zatrzymanie, spojrzenie, zawrócenie pociąga za sobą zdarzenia. I z tego tworzy się opowieść.”

Wznowienie zbioru reportaży z Bliskiego Wschodu, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Ich bohaterami są Palestyńczycy, Syryjczycy, Libańczycy, Jordańczycy i Żydzi, partyzanci Mozambiku i Salwadoru, zamieszkujący jedną wyspę obywatele dwu państw Dominikany oraz Haiti, zmieniające się rządy Boliwii, porwany przez terrorystów ambasador RFN w Gwatemali Karl von Spreti, wreszcie prezydent Salvadore Allende i rewolucjonista Che Guevara, którego Dziennik z Boliwii Kapuściński opublikował w swoim tłumaczeniu w roku 1969. Jak autor Buszu po polsku wspominał po latach: „To jest książka o ruchach partyzanckich, działających w końcu lat 60., z którymi miałem możność się zetknąć i które miałem możność obserwować. Tytuł książki jest związany z postacią kolumbijskiego księdza, żyjącego wśród biednych latynoamerykańskiego chłopstwa, który w sutannie, z karabinem poszedł walczyć do oddziału partyzanckiego w Kolumbii i zginął”. Książka po raz pierwszy ukazała się w Polsce w 1975 roku.

Kirgiz schodzi z konia to jedna z pierwszych książek Ryszarda Kapuścińskiego, która ukazała się w 1968 roku. Jest to zbiór reportaży powstałych w wyniku podróży po południowych republikach Związku Radzieckiego. Autor pokazuje życie codzienne w takich krajach, jak: Armenia, Azerbejdżan, Gruzja, Tadżykistan, Turkmenia, Uzbekistan, pokazuje jak przemysłowo techniczna nowoczesność miesza się w tych regionach z tradycją religijną i kulturową, jaki ma to wpływ na obyczajowość społeczną, na mentalność społeczeństw i jednostek. Część zawartych w tych reportażach spostrzeżeń i obserwacji Kapuściński wykorzystał, pisząc po latach głośne Imperium, czyli rzecz o rozpadzie ZSRR.

Niemiecki antysemityzm, którego zwieńczeniem był holokaust Żydów, nie powstał z dnia na dzień. Jego fundamenty były stawiane przez całą II poł. XIX wieku i na początku wieku XX. W procesie tym brali udział znani i wpływowi uczeni, a także dziennikarze i wydawcy. Skąd się wziął niemiecki rasizm? Czy asymilacja była, wg Niemców, rozwiązaniem „problemu żydowskiego”, czy zagrożeniem? Jaka jest różnica między antyjudaizmem a antysemityzmem? Rasa czy religia? Rozróżnienie na Żyda niemieckiego i orientalnego itp. „złote myśli” niemieckiej ksenofobii można znaleźć w książce, którą autor napisał „z kunsztem i niesamowitą drobiazgowością, które to cechy nieczęsto spotykamy wśród innych autorów” (dr hab. Tomasz Tulejski). Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Kaftan okrucieństwa to arcydzieło równie trudne i wieloznaczne, jak sensacyjne i makabryczne, nie dla pierwszego lepszego czytelnika. Jack London właściwie John Griffith Chaney (1876-1916). Niezwykły, chyba największy amerykański pisarz, niezwykły życiorys. Podbił świat i umarł w wieku 40 lat. Czy wiesz, że to pierwszy i ostatni jak dotąd pisarz, którego książkę wyniesiono na Księżyc? W lodowatej ziemiance na północy Ameryki, walcząc ze szkorbutem, niespełna dwudziestodwuletni John London, zwany Jackiem, podjął postanowienie swego życia: zostanie pisarzem. I na belce nad swym legowiskiem wyrył: JACK LODNON POSZUKIWACZ ZŁOTA AUTOR 27 STYCZ. 1898.

Bogato ilustrowana książka jest drugim tomem książki Mit Piłsudskiego. Opisuje ona postać Romana Dmowskiego polityka, który uratował Polskę przed kolejnym niszczącym powstaniem i doprowadził do uwolnienia z jarzma zaborców. Jego międzynarodowa polityka przyczyniła się do stworzenia państwa polskiego w powersalskiej europie. Dmowski otaczał się ludźmi inteligentnymi, myślącymi samodzielnie i umiejącymi podejmować trudne decyzje. To ci ludzie zaprowadzili ład w nowej rzeczywistości polskiej oraz uruchomili reformy gospodarcze, które stworzyły silną Polskę.

W OBRONIE KONSTYTUCJI to wybór najlepszych felietonów politycznych Romana Giertycha napisanych na przestrzeni ostatniego roku. Ostry komentarz do bieżących wydarzeń od momentu rekonstrukcji rządu aż do wyników wyborów samorządowych i afery KNF. Autor nie ucieka od tematów trudnych, jak model relacji państwo-Kościół czy stosunki polsko-żydowskie. Jednocześnie jednak z olbrzymim poczuciem humoru wytyka śmiesznostki i słabości obecnej ekipy rządzącej.

Chrześcijanie w Iraku i Syrii nieustannie zmagają się ze śmiertelnym zagrożeniem. W tamtejszych kościołach eksplodują bomby, giną kapłani i pastorzy, a chrześcijańskie dzieci porywane są dla okupu. Rodzinom, których przodkowie przetrwali dwa tysiące lat w regionie przemierzanym niegdyś przez Chrystusa, grozi teraz śmierć z rąk islamskich terrorystów. Dziennikarka Mindy Belz już od wielu lat zajmuje się tematem prześladowań chrześcijan na Bliskim Wschodzie. Jej książka zawiera poruszającą relację o tym, co znaczy być uczniem Jezusa w tamtym rejonie świata. To wstrząsająca, lecz również inspirująca opowieść o ludziach niezachwianej wiary.

Szósty, dotąd nieopublikowany tom serii „Jak bajeczne żurawie” (wcześniejsze tytuły to, m.in. „Żmut”, „Baket”), poświęconej życiu i twórczości Adama Mickiewicza. Rymkiewicz, we właściwy sobie sposób, wybiera tematy nieoczywiste, wydawałoby się błahe, żeby swą opowieścią poprowadzić czytelnika do rzeczy najważniejszych, nierzadko ostatecznych. Razem z nim zaglądamy do paryskich mieszkań, chodzimy po paryskich ulicach i cmentarzach pierwszej połowy XIX wieku, śledzimy Mickiewicza w jego podróżach, podglądamy przy pracy i przez drzwi szpitala dla obłąkanych... Mickiewicz, któremu poeta zadaje wiele pytań, pozostaje tajemnicą, chociaż dzięki Rymkiewiczowi, wiemy o nim znacznie więcej. Jarosław Marek Rymkiewicz – wielokrotnie nagradzany poeta, eseista, dramaturg, historyk literatury, profesor nauk humanistycznych.

Umberto Eco was an international cultural superstar. A celebrated essayist as well as novelist, in this, his last collection, he explores many aspects of the modern world with irrepressible curiosity and wisdom written in his uniquely ironic voice. Written by Eco as articles for his regular column in l’Espresso magazine, he brings his dazzling erudition, incisiveness and keen sense of the everyday to bear on topics such as popular culture and politics, unbridled individualism, conspiracies, the old and the young, mobile phones, mass media, racism, good manners and the crisis in ideological values. It is a final gift to his readers – astute, witty and illuminating.

Od zawsze łodzianin. Przedsiębiorca, podróżnik, pasjonat sztuki. Członek stowarzyszeń: Rotary Club, Klubu 500, Society Jazz Melomani. Wspiera inicjatywy dobroczynne. Jako nauczyciel i wykładowca uniwersytecki przez wiele lat związany był z Klubem Literackim Nauczycieli ""Klin"" w Łodzi. Obecnie członek Nieformalnej Grupy Literackiej przy Klubie Lekarza w Łodzi. W jego dorobku literackim znajdują się trzy tomiki wierszy: Z jawy, Bez adresu, Wiersze w cieniu. Jest autorem powieści Fascynacje wydanej w 2016 roku, którą docenili recenzenci, wystawiając powieści wysokie noty. Nagrodzone opowiadania i wiersze były publikowane w wydawnictwach okazjonalnych, a także na antenie Polskiego Radia w Łodzi.

Chcesz zobaczyć jak dawna elektrownia w Londynie została zmieniona w nowoczesną galerię? Potrafisz porównać kopuły bazyliki św. Piotra i Tadż Mahal? Chcesz wiedzieć, po co powstał łuk triumfalny w Paryżu, a czemu służy łuk w St. Louis? Czy wiesz co łączy operę w Sydney z Koloseum? ARCHISTORIA to ARCYCIEKAWA opowieść o architekturze. Jeśli chcesz wiedzieć więcej, przeczytaj!

W kraju, w którym rzekomo nikt nie czyta, jego książki rozchodzą się w milionach egzemplarzy.   W wieku trzydziestu lat został najpopularniejszym współczesnym polskim pisarzem.   Kim jest?   Jak tworzy?   W tej książce Remigiusz Mróz daje się poznać od dotychczas skrzętnie skrywanej strony. Opisuje swoją pisarską drogę i trzyma czytelnika w napięciu, niczym w jednym ze swoich najlepszych kryminałów. Odkrywa kulisy własnego warsztatu, a ostatecznie udowadnia, że każdy z nas nosi w sobie przynajmniej jedną nienapisaną książkę.   Wszystko to robi na chłodno, ale także z przymrużeniem oka – dzięki czemu pozycja ta to nie tylko wyczerpujące kompendium pisarskie dla wszystkich, którzy myślą o stworzeniu własnej powieści, lecz porywająca, zabawna i momentami poruszająca lektura.