Książka koncentruje się na wszechstronnym zbadaniu i przedstawieniu sposobów wykorzystania analizy porównawczej treści interpretowanego przepisu w poszczególnych językach UE w procesie prawa. Przeprowadzone badania orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości zmierzają do wykazania, w jaki sposób komparatystyka językowa jest wykorzystywana przez Trybunał oraz czy może stanowić narzędzie pomocne w rozwiązywaniu sporów na tle rozumienia przepisów prawa unijnego.

Czym jest Russkij Mir oraz idea Trzeciego Rzymu? Jakie relacje łączą rosyjską Cerkiew i władze państwowe? Jaki błąd w relacjach z Rosją popełnia świat Zachodu i jakie stanowisko powinien zająć wobec aneksji Krymu czy wojny na Ukrainie?Na te i podobne pytania w poruszającej rozmowie z Maciejem Grabysą i Jarosławem Mańką odpowiada Siergiej Kowalow (ur. 1930) rosyjski dysydent, więzień gułagu i deputowany Dumy Państwowej, obrońca praw człowieka i współzałożyciel Stowarzyszenia Memoriał, krytyk rządów Władimira Putina. Kowalow publicznie sprzeciwiał się działaniom Rosji w Czeczenii, a w 2014 r. w liście otwartym zaapelował do społeczności międzynarodowej o powstrzymanie rosyjskiej ekspansji na Krym.Jak zrozumieć współczesną Rosję? Jej imperialne dążenia i chęć dominacji? Czy przywoływana tu idea Moskwy jako Trzeciego Rzymu co nieco wyjaśnia?

Alexis de Tocqueville (1805–1859) to kluczowa postać dla głównej fazy kształtowania się myśli socjopolitycznej w Europie. Jego wczesne dzieło O demokracji w Ameryce (1835–1840) zabiera głos w dyskusji nad optymalnym kształtem społeczeństwa, „dyskusji” na śmierć i życie, jaka wówczas przetaczała się burzliwie przez Francję i w gabinetach, i na barykadach. Autor, arystokrata z prastarego rodu, wieloletni deputowany w czasie monarchii lipcowej, minister spraw zagranicznych Napoleona III (1849), na przykładzie Stanów Zjednoczonych Ameryki rozważa za-i-przeciw demokracji w stosunku do ustroju arystokratycznego, zakładając przy tym z góry, że demokratyzacja jest procesem nieuchronnym dla wszystkich państw. W nadzwyczaj wnikliwej, czasem proroczej („Rosja i Ameryka podzielą w przyszłości świat między siebie”) analizie Tocqueville opisuje naturę amerykańskiej demokracji jako zjawiska dla jego czasów i jego środowiska spornego, ale zarazem determinującego przyszłość. Generalna teza tego arystokraty-demokraty głosi, że demokracja niesie z sobą fundamentalne zagrożenia, ale że są to zagrożenia możliwe do pokonania, a sama demokracja zapewnia lepsze wykorzystanie energii społecznych niż tradycyjny ustrój klasowy. Traktat ten, po części relacja z podróży, po części psychospołeczne spekulacje wokół nowego, nierozpoznanego jeszcze systemu, stanowi obowiązkową lekturę wszystkich zainteresowanych historią (jakże krótką) demokracji w jej obecnym kształcie.

Autor podejmuje problem skali militaryzacji i dynamiki wzrostu wydatków wojskowych w subregionie Zatoki Perskiej. Przyczyny intensywnej rozbudowy potencjałów wojskowych przez poszczególne państwa, prowadzącej do nakręcania spirali zbrojeń, analizuje z perspektywy teorii regionalnych kompleksów bezpieczeństwa. Przyjęta hipoteza badawcza zakłada, że skala militaryzacji subregionu Zatoki Perskiej determinowana jest przez zespół trzech powiązanych ze sobą czynników: znaczną skalę napięć, konfliktów i obiektywnie istniejących zagrożeń dla bezpieczeństwa państw subregionu, subiektywną percepcję tych zagrożeń przez poszczególnych aktorów sekurytyzujących oraz czasową dostępność zasobów finansowych. Państwa subregionu Zatoki Perskiej zwiększają zatem swój potencjał militarny, ponieważ subiektywnie czują się zagrożone, a także dlatego, że dysponują niezbędnymi do tego zasobami.

Książka dotyczy sekurytyzacji polityki zagranicznej Izraela – od układów w Oslo do czasów współczesnych. Kontekstualizacji problemu badawczego służy teoria regionalnych kompleksów bezpieczeństwa. Dała ona możliwość zaprezentowania problemów bezpieczeństwa Izraela w czterech podstawowych wymiarach: globalnym, międzyregionalnym, regionalnym i wewnętrznym. Autor kieruje się przekonaniem, że Izrael sekurytyzuje przede wszystkim zagrożenia w regionie i jest gotowy do użycia środków nadzwyczajnych, starając się przekonać do nich własne społeczeństwo oraz szeroko rozumianą społeczność międzynarodową. Analizuje oficjalne wystąpienia izraelskich polityków i dyplomatów, wywiady oraz informacje prasowe z ich spotkań z politykami innych krajów. W badaniach wykorzystuje dorobek szkoły kopenhaskiej. ****** Securitization as a tool of foreign policy of Israel in light of regional security complexes theory The book is concerned with the securitization of the foreign policy of Israel. The regional security complexes theory serves to contextualize the problem, it allows the author to present the discussed issue in four basic dimensions: global, interregional, regional and internal. The author analyses official statements of Israeli politicians and diplomats, interviews and press information emerging after their meetings with politicians of other countries. He makes use of the theoretical findings of the Copenhagen school.

Autor bada, jak wzbudzająca wiele kontrowersji zasada równych szans (par condicio), wyniesiona do rangi normy prawnej i usankcjonowana orzecznictwem Sądu Konstytucyjnego, wpłynęła na mediatyzację kampanii parlamentarnej we Włoszech w 2018 roku. Wybory te przyniosły bowiem poważną zmianę na scenie politycznej – wówczas doszły do władzy ugrupowania uznawane za formacje protestu, o wyraźnie antysystemowym profilu. Niniejsze studium bardzo dobrze i jednocześnie spójnie łączy atrakcyjność badawczą tematu z jego doniosłością polityczną. Umiejętnością powiązania tych kwestii powinna się odznaczać dojrzała rozprawa medioznawcza, podejmująca aktualną problematykę polityczną jako kontekst prowadzonych rozważań o roli i znaczeniu mediów. I właśnie z taką książką ponad wszelką wątpliwość mamy do czynienia w tym wypadku. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Marka Bankowicza Dr Maciej Miżejewski – adiunkt w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stypendysta Universita di Pavia. Od 2014 roku uczestniczy w pracach Komitetu Naukowego (Comitato Scientifico) Comunicazionepuntodoc w Rzymie. W 2018 roku był recenzentem zagranicznym (valutatore straniero) w przewodzie doktorskim (Doctor Europaeus) PhD School Mediatrends, Sapienza Universita di Roma. Prowadzi badania naukowe dotyczące mediatyzacji polityki we Włoszech. Analizuje m.in. tryb kontroli parlamentarnej nadawcy publicznego RAI (Radiotelevisione Italiana) oraz orzecznictwo Sądu Konstytucyjnego (Corte costituzionale) jako gwaranta pluralistycznej debaty publicznej. Jest autorem m.in. cyklu publikacji dotyczących mediatyzacji włoskiej polityki – monografii Ochrona pluralizmu w polityce medialnej Włoch, Kraków 2013, oraz artykułów: Kryzys pluralizmu mediów we Włoszech w XXI w., [w:] A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Pluralizm mediów, pluralizm w mediach, seria Media Początku XXI w., t. 33, Warszawa 2017; Kryzys modelu zarządzania RAI i jego polityczne uwarunkowania, „Politeja”, nr 49, 2017; Media i polityka we Włoszech, „Politeja”, nr 25, 2013. Opublikował też we Włoszech artykuły naukowe analizujące m.in. funkcję mediów publicznych w systemie politycznym Polski po jej przystąpieniu do Unii Europejskiej: La crisi della democrazia in Polonia, „Federalismi.it”, nr 22, 2018; Il giornalismo televisivo al tempo della crisi del pluralismo in Polonia, „Comunicazionepuntodoc”, nr 19, 2018; La crisi dell’ordine costituzionale in Polonia negli anni 2015 e 2016 con le sue conseguenze politiche, „Nomos”, nr 1, 2017; Politicization of the media in the first decade of Polish membership in the European Union, „Nomos”, nr 1, 2015; Il sistema radiotelevisivo polacco sullo sfondo delle trasformazioni politiche, „Nomos”, nr 2, 2004.

Materiały z konferencji zorganizowanej przez Amerykańską Akademię Sztuk i Nauk w marcu 1953 roku. W marcu 1953 roku świat był ogarnięty zimną wojną, a w Korei wciąż trwał konflikt między siłami komunistów a wojskami ONZ. W tym czasie kilkudziesięciu uczonych zgromadziło się w Bostonie, by podjąć próbę analizy zjawiska totalitaryzmu, pozostającego wtedy zagrożeniem dla całej ludzkości. Do rangi symbolu może urastać fakt, że rozpoczęcie konferencji przypadło na dzień po śmierci Józefa Stalina. W interdyscyplinarnym przedsięwzięciu wzięli udział specjaliści z zakresu historii, politologii, socjologii, psychologii, filozofii czy teologii. Wśród autorów referatów oraz osób uczestniczących w dyskusji znaleźli się między innymi Harold Lasswell, Alex Inkeles czy David Riesman, jak również urodzeni w Polsce Jerzy Gliksman i Adam Ulam. Głos zabrała także Hannah Arendt. Tom stanowi pierwsze polskie wydanie pracy będącej pokłosiem tego spotkania. W roku, w którym wypada 80. rocznica rozpoczęcia II wojny światowej, publikacja ta powinna stanowić punkt wyjścia do szerokiej dyskusji nie tylko na temat historii XX wieku, ale także współczesnych zagrożeń. Prezentowana polskiemu czytelnikowi książka stanowi ważny zapis pierwszego etapu powojennej refleksji nad totalitaryzmem. Studiowanie pracy pozwala zapoznać się z wieloma zagadnieniami szczegółowymi w zakresie ideologii i praktyki ustrojów totalitarnych, jak również pojąć ogrom wyzwań intelektualnych, etycznych i metodologicznych wyrastających przed tymi, którzy zmagają się z tą problematyką. Z wprowadzenia dr. Arkadiusza Górnisiewicza

Książka jest próbą identyfikacji wielu, kluczowych i fundamentalnych czynników generujących powszechnie występującą przemoc w Kolumbii. Powszechność przemocy wydaje się dla mieszkańców tamtego kraju, czymś normalnym, zgoła oczywistym, towarzyszącym niemal od zawsze społeczeństwu kolumbijskiemu. Publikacja oparta została na schemacie: (1) wprowadzenie teoretyczne, (2) dane pochodzące z terenu – wywiady, (3) próba syntezy – analiza informacji pozyskanych podczas wywiadów, (4) podsumowanie, będące esencjonalnym przedstawieniem złożoności problemu, de facto umykającego licznym racjonalnym wytłumaczeniom, (5) bibliografia, zawierająca kluczowe pozycje z literatury przedmiotu. Książka stanowi cenny głos w prowadzonej debacie dotyczącej przemocy, jej trwaniu i dziedziczeniu. Należy podkreślić wartość merytoryczną wniosków kończących pracę. Autor w syntetyczny sposób prezentuje badaną przez siebie materię, dostarczając czytelnikowi powodów do stawiania dalszych pytań i poszukiwania na nie odpowiedzi. Stymulacją do tego jest nota osobista kończąca dyskurs, w której Autor przytacza fragment wypowiedzi jednego z kolumbijskich jezuitów: Tu jest się i tak martwym: albo przez to, że się narażasz i możesz zginąć, albo martwym wewnętrznie, jeśli siedzisz cicho. Dr hab. Monika Banaś, prof. UJ Autor zgromadził w książce wywiady – jak to sam określa – z ekspertami, którzy jako naukowcy, działacze organizacji, duchowni są świadkami przemocy i próbują znaleźć narzędzia czy to poznawcze, czy strategiczne, czy terapeutyczne, by się zmierzyć z przemocą. A ta, jak pokazuje Autor, współtworzy pejzaż społeczny i polityczny Kolumbii, co przekłada się na życie codzienne, budowanie tożsamości, reguły zamieszkiwania i mechanizmy pamięci. Wywiady te są zapisem rozmowy – skupionej, treściwej, wydobywającej i emocje, i dziedzictwo kulturowe sprzęgnięte z mechanizmami przemocy, i polityczne uwikłanie w konflikty, które się w Kolumbii piętrzą i są nie do rozwiązania. Rozmówcy odsłaniają nie tylko emocje, ale doświadczenia osobiste, doświadczenia bliskich, doświadczenia miast i wsi, regionów, by pokazać jak gęsta jest sieć przemocy. Autor jest uważny, pozwala Rozmówcom na rozwinięcie własnej opowieści, sam będąc przy tym dobrze przygotowany merytorycznie od strony znajomości faktów życia kolumbijskiego. Autor próbuje wypełnić lukę humanistyczną, by znaleźć rozumiejące bycie ze świadkami przemocy. Pokazuje własne zaangażowanie, ale też odsłania podejście integralne, które nie da się zaszeregować jednoznacznie do którejś z dyscyplin naukowych. Dr hab. Aleksandra Kunce

Franklin D. Roosevelt często określany jest jako jeden z największych prezydentów w historii Stanów Zjednoczonych. Pamiętany zwłaszcza jako wybitny przywódca amerykański w czasie Wielkiej Depresji i okresie II wojny światowej. Antony Sutton rzuca wyzwanie temu stereotypowi, przedstawiając swoją, dla niektórych być może kontrowersyjną, ale niewątpliwie dobrze przygotowaną, analizę. Analizując liczne materiały źródłowe, dochodzi do wniosku, że Roosevelt był człowiekiem realizującym interesy nie tyle własnego państwa, ile raczej ukrytych elit, jak również swoje prywatne. Obraz tego prezydenta i jego kompanów z Wall Street, jaki wyłania się z książki, to wizja bandy „korporacyjnych socjalistów”, których łączyła wiara w społeczną utopię. Przy czym była to wiara nieszczera, gdyż ekipa ta wykorzystywała ją do działań, które w ostatecznym rachunku korzyści przynieść miały głównie wielkim monopolom. Sutton ukazuje genezę socjalizmu korporacyjnego – tworzenia monopoli za pomocą wpływów politycznych – jako „przymus umożliwiający kilku jednostkom – tym, którzy utrzymują i czerpią zyski z monopolu – żyć w społeczeństwie na koszt pozostałych”. Śledzi historyczne powiązania rodzin Delano i Rooseveltów z Wall Street, a także te, które Franklin Delano rozwijał dzięki osobistemu zaangażowaniu w swojej wczesnej karierze spekulanta finansowego i dealera obligacji. Nowy Ład prawie zniszczył wolną przedsiębiorczość w Ameryce, nie wpłynął jednak ujemnie na interesy starych przyjaciół FDR, osadzonych w wybranych korporacjach, instytucjach finansowych i federalnych agencjach regulacyjnych. Ta elitarna grupa, wraz ze swoimi sojusznikami, skorzystała z dekretów i programów wygenerowanych przez ich starego dobrego znajomego urzędującego w Białym Domu, podczas gdy tysiące małych przedsiębiorstw ucierpiało, a miliony były bezrobotne. Roosevelt – człowiek Wall Street to znacznie więcej niż fascynujące studium historyczne i polityczne. W przygniatającej swoim ciężarem pracy Suttona można doszukać się wielu współczesnych analogii. Wystarczy przez ten pryzmat przyjrzeć się ostatnim kryzysom bankowym i umocnieniu prywatnych instytucji finansowych za pomocą środków publicznych. Klasyczne już dzisiaj studium korupcji amerykańskich elit Suttona opublikowane zostało po raz pierwszy w 1975 r. *** Antony C. Sutton (1925-2002), angielski ekonomista, historyk i pisarz. Badacz Związku Sowieckiego i uznany autorytet w dziedzinie sowietologii. Autor kilkudziesięciu książek i artykułów, wśród których do najgłośniejszych należy Wall Street i rewolucja bolszewicka, będąca częścią trylogii, na którą składają się ponadto prace Wall Street and the Rise of Hitler oraz Wall Street and Franklin Delano Roosevelt.

Monografia jest wartościowym dziełem naukowym, dobrze osadzonym w teorii ekonomicznej oraz uwzględniającym, zakrojone na szeroką skalę badania empiryczne dotyczące analiz i porównań międzynarodowych. Badania takie mają duże znaczenie praktyczne i są najbardziej aktualne, zarówno w odniesieniu do gospodarek poszczególnych krajów, jak i różnych ugrupowań (wspólnot) gospodarczych, np. całej Unii Europejskiej. Z recenzji dr hab. Anny Maliny, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Zbiór trzydziestu pięciu historii, które tworzą ścieżkę dźwiękową filmowego projektu Anny Konik W tym samym mieście, pod tym samym niebem..., nagranych w reakcji na rosnącą niechęć wobec imigrantów oraz na tragedie, jakie towarzyszą ich drodze do Europy. Zebrane w książce opowieści imigrantek z Afganistanu, Syrii, Iraku, Birmy, Palestyny, Turcji, Kurdystanu, Kongo, Rumunii, Czeczenii, Inguszetii, Somalii, Nigerii, Kamerunu, Ekwadoru oraz kobiet romskich dokumentują ich losy. Książka składa się z pięciu części, a każda z nich z siedmiu historii. Wszystkie historie to autentyczne relacje kobiet poszukujących domu i warunków do życia z dala od wojny, terroryzmu, biedy, seksualnej opresji i przemocy jednego człowieka wobec drugiego. Mało która z nich ma szczęśliwe zakończenie, wiele z tych kobiet wciąż jest na etapie poszukiwania normalizacji i budowania nowego życia. Zarejestrowane świadectwa niosą słowa rozpaczy, lęku, zwątpienia, a zarazem oburzenia, upominania się o sprawiedliwość i zrozumienie.

Częścią tej książki jest pierwsza w historii „Konstytucja dla Europy”. Napisana blisko 200 lat temu przez Jastrzębowskiego, a przypomniana przed wyborami do parlamentu europejskiego oraz w 15. rocznicę przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. „Azymut wspólna Europa. Jastrzębowski” to publicystyczno–literacki portret Wojciecha Bogumiła Jastrzębowskiego – wybitnego botanika, wynalazcy, meteorologa, leśnika, klimatologa, ojca ergonomii, krajoznawcy i pedagoga. Ten polski pozytywista był też wielkim wizjonerem. Podczas powstania listopadowego 1830 r. napisał pierwszą w historii „Konstytucję dla Europy”. Dokument ten można i należy traktować jako polski wkład w rozwój myśli zjednoczeniowej w Europie. Recenzja książki napisana przez Tomasza Miłkowskiego ukazała się na stronie Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Zachęcamy do przeczytania. http://www.dziennikarzerp.pl/2019/04/prawdziwy-gigant/

Przekazywany Czytelnikowi tom studiów to jeden z efektów trzyletniej pracy zespołu, który zajmował się listami „zwyczajnych obywateli” do władz jako źródłem do badań historii społecznej. Jego członkowie próbowali ustalić metodologiczne reguły wykorzystywania tych listów oraz dokonać analizy ich treści. Przedmiotem zainteresowania zespołu była korespondencja, która napływała do czterech wybranych instytucji państwowych: Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, Urzędu Rady Ministrów, Kancelarii Rady Państwa oraz Polskiego Radia i Telewizji. Podjęcie tego przedsięwzięcia wynikało z przekonania, że posługiwanie się tego typu materiałami źródłowymi do badań przeszłości, choć coraz częstsze, jest nadal niezadowalające i nie wykorzystuje w pełni możliwości, jakie w nich tkwią. W tej sytuacji szersza niż dotychczas, interdyscyplinarna i wieloaspektowa analiza tej korespondencji, uzupełniona o znajomość funkcjonowania instytucji, które się nią zajmowały, wydaje się szczególnie istotna z wielu punktów widzenia, w tym dla ustalenia procedur posługiwania się nią w warsztacie badawczym przedstawicieli nauk humanistycznych i społecznych. Żywimy nadzieję, że dzięki badaniom, których wyniki publikujemy, listy do władz staną się źródłem lepiej poznanym i częściej obecnym w pracach specjalistów reprezentujących różne dziedziny wiedzy. Dariusz Jarosz, współautor tomu

Arnolda Schwarzeneggera nie trzeba nikomu przedstawiać. Kulturysta, aktor, polityk, ale również przedsiębiorca, inwestor i działacz społeczny. Zasłynął jako wielki propagator sportu wśród młodzieży i przyczynił się do tego, że kulturystyka stała się sportem uprawianym przez miliony ludzi na całym świecie. Każde jego marzenie się spełniło, a jego kreacje filmowe zapewniły mu nieśmiertelność. Choć osiągnął tak wiele, to warto pamiętać, że jego życie nie było usłane różami. Urodził się niedługo po wojnie, która położyła się cieniem na Austrii. Jego rodzina zmagała się z problemami finansowymi. Ojciec często go krytykował i faworyzował starszego syna, Meinharda. Późniejszy gubernator Kalifornii, stanu o produkcie krajowym brutto Francji, w dzieciństwie nie miał do dyspozycji toalety, a po wodę chodził do studni. Wszystko osiągnął sam, ciężką pracą. Jako imigrant słabo władający językiem angielskim i mówiący z wyraźnym, twardym akcentem, nie miał łatwego życia stawiając pierwsze kroki w Hollywood i w świecie polityki. Do Ameryki przybywał nie mając nic poza swoim umięśnionym ciałem i charyzmą. Kilkanaście lat później był już pośrednio członkiem klanu Kennedych. W jaki sposób pomimo licznych przeciwności Schwarzenegger odniósł spektakularny sukces i stał się idolem dla kilku pokoleń fanów? Z tego audiobooka dowiesz się między innymi: – jak rozpoczęła się przygoda Schwarzeneggera z kulturystyką i branżą filmową, – czy pozowanie podczas zawodów kulturystycznych pomogło mu rozwinąć umiejętności aktorskie, – dlaczego samowolnie opuścił koszary wojskowe podczas pełnienia służby zasadniczej, – w jaki sposób Arnold przygotowywał się do swoich niezapomnianych ról jak Conan i Terminator, – jak powstała kultowa fraza „I’ll be back” i dlaczego Schwarzenegger toczył o nią spór z Jamesem Cameronem, – czy dźwięk rozdeptywania czaszki to w rzeczywistości odgłos rozgniatanego fistaszka, – kto miał pierwotnie zagrać cyborga-zabójcę zamiast Schwarzeneggera i dlaczego ostatecznie to Arnold otrzymał rolę Terminatora, – dlaczego wg pierwotnych założeń to Schwarzenegger miał wcielić się w postać Kayla Riessa, – dlaczego nauka oddawania strzałów przy jednoczesnej jeździe na motocyklu była dla niego bolesna, – czy zabawne riposty Schwarzeneggera takie jak hasta la Vista baby, to wynik wytężonej pracy i powtarzanych wielokrotnie prób czy wyraz spontanicznej zabawy na planie filmowym, – z jakimi trudnościami zmagała się ekipa filmowa podczas prac nad Predatorem, – czy Arnold rzeczywiście pędził na koniu w filmie „Prawdziwe kłamstwa”, – dlaczego bardzo zależało mu na występowaniu w komediach i ile zarabiał jako aktor, – czy Schwarzenegger był nominowany do Oskara i zdobył złotą statuetkę, – jaki był najbardziej dochodowy film w jego karierze i czemu postanowił zostać politykiem, – dlaczego planowanie i spisywanie celów jest wg Schwarzeneggera kluczem do sukcesu?

W czerwcu 1976 r. w Radomiu doszło do demonstracji, zakończonych starciami z MO i dramatycznymi walkami ulicznymi. Wszystko zaczęło się od ogłoszenia podwyżek cen żywności przez premiera Piotra Jaroszewicza 24 czerwca 1976 r. Na drugi dzień rozpoczęły się strajki w wielu zakładach przemysłowych na terenie całego kraju. W Radomiu strajk zaczął się w Zakładach Metalowych im. Waltera na wydziale P-6. Około ósmej rano robotnicy opuścili miejsca pracy, przez mniej więcej 40 minut naradzali się na dziedzińcu, a następnie ruszyli do innych fabryk, nawołując ich załogi do marszu pod Komitet Wojewódzki PZPR. W książce dziewięciu uczestników tych wydarzeń dzieli się swoimi wspomnieniami. Historię nieżyjących już Stanisława Nowakowskiego, Marka Wołowca i Jana Sadowskiego przedstawiają ich bliscy. W relacjach to, co osobiste, miesza się z tym, co należy do przestrzeni publicznej. Przeszłość łączy się z teraźniejszością, a historia bawi się z ludźmi jak marionetkami, nie tylko w momencie „dziania się” znaczących wydarzeń, lecz także po upływie wielu lat. Ciężar pamięci jest nieznośny, pragnienie by zapomnieć – niemożliwe do spełnienia.

Postać i poglądy prezesa Kurtyki były przedstawiane w publikacjach wspomnieniowych . Wydany został również zbiór jego najważniejszych tekstów oraz wybór wywiadów, artykułów i oświadczeń . Nieznane szerzej pozostawały jego wystąpienia w Sejmie i Senacie RP. Ich lektura stanowi nie tylko istotne uzupełnienie wcześniejszych publikacji poświęconych Januszowi Kurtyce, potwierdza informacje w nich zawarte, ale też pozwala odczytać na nowo jego najważniejsze myśli, jasne poglądy, a przede wszystkim misję IPN. Wyłania się z nich też obraz doskonałego mówcy, precyzyjnie, bez zbędnych słów formułującego myśli, szefa biorącego odpowiedzialność za każdego pracownika i każde powierzone mu zadanie, broniącego swoich racji i przekonań zawsze merytorycznie, bez emocji, stojącego na straży prawdy i działającego zgodnie z ustanowionym prawem, szanującego oponentów. Podziwiać można również jego niezwykłą kulturę polityczną, jakże rzadką w dzisiejszym świecie. Instytut pod kierownictwem Kurtyki stał się jedną z najważniejszych instytucji polskiego życia publicznego, zabierającą głos w sprawach polskiej historii najnowszej, co niejednokrotnie wzbudzało niechęć ze strony niektórych polityków. Potwierdzają to również wystąpienia prezesa w Sejmie i Senacie RP. Janusz Kurtyka był przeświadczony, że IPN ma do odegrania ważną rolę w procesie wychodzenia Polaków z totalitarnej przeszłości i jest jedną z niewielu instytucji, która – pozbawiona tradycji peerelowskiej – przysłuży się budowie wolnego społeczeństwa.

Przekazywany Czytelnikowi tom studiów to jeden z efektów trzyletniej pracy zespołu, który zajmował się listami „zwyczajnych obywateli” do władz jako źródłem do badań historii społecznej. Jego członkowie próbowali ustalić metodologiczne reguły wykorzystywania tych listów oraz dokonać analizy ich treści. Przedmiotem zainteresowania zespołu była korespondencja, która napływała do czterech wybranych instytucji państwowych: Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, Urzędu Rady Ministrów, Kancelarii Rady Państwa oraz Polskiego Radia i Telewizji. Podjęcie tego przedsięwzięcia wynikało z przekonania, że posługiwanie się tego typu materiałami źródłowymi do badań przeszłości, choć coraz częstsze, jest nadal niezadowalające i nie wykorzystuje w pełni możliwości, jakie w nich tkwią. W tej sytuacji szersza niż dotychczas, interdyscyplinarna i wieloaspektowa analiza tej korespondencji, uzupełniona o znajomość funkcjonowania instytucji, które się nią zajmowały, wydaje się szczególnie istotna z wielu punktów widzenia, w tym dla ustalenia procedur posługiwania się nią w warsztacie badawczym przedstawicieli nauk humanistycznych i społecznych. Żywimy nadzieję, że dzięki badaniom, których wyniki publikujemy, listy do władz staną się źródłem lepiej poznanym i częściej obecnym w pracach specjalistów reprezentujących różne dziedziny wiedzy. DARIUSZ JAROSZ, WSPÓŁAUTOR TOMU

W czasach masowych migracji warto jeszcze raz zastanowić się nad tym, czy człowiek może być „swoim” w miejscu, w którym nie mieszka od urodzenia i z którym nie wiążą go plany trwałego zamieszkiwania, a także – czy staje się obcy, gdy opuści miejsce, w którym był postrzegany jako „swój”. Ten dylemat Autorka analizuje, przyjmując skalę wspólnoty narodowej, a jako miejsce wskazuje terytorium narodowe. Agnieszka Bielewska zajmuje stanowisko konstruktywistyczne w socjologii narodu. Interesuje się nie tylko związkiem między narodem i terytorium, ale także wprost analizuje tożsamość narodową jako tożsamość terytorialną. z recenzji dr. hab. Lecha M. Nijakowskiego Praca ma charakter interdyscyplinarny: łączy perspektywę charakterystyczną dla geografii społecznej, socjologii, a także odwołuje się w pewnym stopniu do psychologii miejsca. (…) Autorka bada oficjalny dyskurs, politykę państwa, doświadczenia „rodzimych” mieszkańców Wrocławia oraz migrantów. Książka pokazuje różne sposoby konstruowania tożsamości narodowej w kontekście przywiązania do terytorium narodowego, a także jego związki z bardziej lub mniej otwartym rozumieniem narodu. z recenzji dr. hab. Krzysztofa Jaskułowskiego

James Comey, zdymisjonowany przez Donalda Trumpa w 2017 roku dyrektor FBI, ujawnia nieznane dotąd kulisy wielu decydujących wydarzeń na szczytach władzy. Bezkompromisowo i szczerze pisze o mafii, wyborach prezydenckich w 2016 roku, George’u W. Bushu, Obamie, Clintonach i Trumpie. Fascynująca książka o etycznym przywództwie, chybionym przywództwie, patriotyzmie i konieczności kształtowania kultury, w której prawda i uczciwość stoją na pierwszym miejscu. Na czym polega etyczne przywództwo? Jak czynić to, co jest słuszne, zamiast tego, co przynosi polityczne korzyści? Jak być wiernym wartościom, którym poświęciło się całe swoje życie? Szczególnie jeśli lojalność wobec instytucji, którym się ją przyrzekało, wymaga osobistych ofiar… 9 maja 2017 roku Donald Trump zdymisjonował Jamesa Comeya, dyrektora FBI. Swoją decyzją wywołał polityczną burzę. Tymczasem człowiek, który znalazł się w samym jej środku, milczał. Aż do teraz. W swojej pasjonującej książce James Comey pisze po raz pierwszy o roli, jaką odegrał w pamiętnych wyborach prezydenckich w 2016 roku i o jej konsekwencjach. Nie była to jednak pierwsza sytuacja, w której został poddany próbie. W Wyższej lojalności były dyrektor FBI opowiada o wielu sytuacjach i wydarzeniach z życia osobistego, które ukształtowały jego poczucie sprawiedliwości, uczciwości i utrwaliły koncepcję etycznego przywództwa. Będąc dzieckiem, w przerażających okolicznościach zajrzał śmierci w oczy. Jako dorosły musiał zmierzyć się z bolesną stratą. W swojej karierze zawodowej współpracował z trzema bardzo różnymi prezydentami, ale okazało się, że największy wpływ na niego wywarli przywódcy bez tytułów naukowych i niepiastujący politycznych stanowisk. Opisane przez Comeya wydarzenia z 2016 roku i będące ich konsekwencją surrealistyczne spotkania z prezydentem elektem Donaldem Trumpem w Białym Domu to z pewnością fascynująca lektura, ale i bez nich Wyższą lojalność czytałoby się z zapartym tchem. W swojej bestsellerowej książce James Comey opisuje nieznane dotąd szerszej publiczności doświadczenia z dwudziestoletniego okresu piastowania różnych stanowisk w amerykańskich strukturach władzy. Comey był zaangażowany w kilka brzemiennych w skutki wydarzeń w najnowszych dziejach USA: ścigał nowojorską mafię, doprowadził do aresztowania celebrytki Marthy Stewart, dążył do zmiany polityki administracji Busha w kwestiach tortur i inwigilacji elektronicznej, nadzorował śledztwo prowadzone w sprawie e-maili Hillary Clinton oraz dochodzenie badające wpływy Rosji na kampanię prezydencką, w której zwycięstwo odniósł Donald Trump. Comey docieka, na czym polega dobre, etyczne przywództwo i w jaki sposób prowadzi ono do podejmowania właściwych decyzji. Jedną z nich była odmowa osobistej lojalności, której domagał się od niego Donald Trump. *** Znajdujemy się w sytuacji politycznej, w której podważane są podstawowe fakty, kwestionowane fundamentalne prawdy, kłamstwo uznaje się za normę, a nieetyczne zachowania ignoruje, usprawiedliwia lub nagradza. Dzieje się tak nie tylko w Stanach Zjednoczonych. Niewątpliwie nadeszła więc pora, by zająć się kwestią etycznego przywództwa. – James Comey Gdyby honor był opłacalny, wszyscy byliby honorowi. – Thomas More *** W latach 2013–2017 James Comey był dyrektorem FBI; na to stanowisko mianował go prezydent Barack Obama. Wcześniej sprawował funkcje okręgowego prokuratora federalnego w Południowym Dystrykcie stanu Nowy Jork oraz zastępcy prokuratora generalnego w administracji George’a W. Busha.

François-René de Chateaubriand (1768-1848) zapisał się w dziejach kultury europejskiej jako autor cieszących się wielką popularnością dzieł o tematyce religijnej i powieści. Dużą rolę odgrywał też we francuskiej polityce, uczestnicząc w burzliwych przemianach, przez które przechodziła Francja od wybuchu rewolucji 1789 r. Zasłynął też jako znakomity pisarz polityczny. W swych głośnych traktatach, broszurach i artykułach pisał o krwawym terrorze jakobinów, despotycznych rządach Napoleona i wyzwaniu rzuconym przez niego innym mocarstwom Europy, powrocie do władzy Burbonów i związanych z tym nadziejach i zawodach rojalistów, rewolucji lipcowej i jej skutkach. Nie tylko opisywał rzeczywistość, będąc zwykle surowym jej krytykiem, ale również wykładał własne propozycje polityczne – zwłaszcza koncepcję monarchii konstytucyjnej. W pierwszym w Polsce wyborze pism politycznych Chateaubrianda znalazły się teksty, które wywoływały ferment we francuskiej polityce i odegrały ważną rolę w rozwoju myśli konserwatywnej. Wiele jego opinii wciąż może inspirować. „W polityce, jak w każdej innej dziedzinie życia, pierwszą zasadą jest dążenie do tego, co możliwe”. O monarchii wedle Karty „Istnieją dwa rodzaje rewolucjonistów. Jedni pragną rewolucji i wolności – jest ich niewielu. Drudzy pragną rewolucji i władzy – i to oni stanowią olbrzymią większość. Żyjemy iluzją, w dobrej wierze wmawiając sobie, iż wolność jest naszym bożyszczem. Błąd. Równość i chwała to dwie żądze kierujące ojczyzną. Nasz geniusz, to geniusz militarny. Francja jest żołnierzem”. O Restauracji i monarchii elekcyjnej