Książka Trockiego jest pamiętnikiem polemicznym obejmującym okres jego pobytu na emigracji.

Wyjrzeć przez okno – zbiór tekstów drukowanych w ciągu 6-letniej współpracy Anny Kulki-Doleckiej z kwartalnikiem Fundacji Hospicyjnej „Hospicjum to też Życie”. Ich autorka, z zawodu psycholog, prywatnie jest mamą dwóch synów, w tym Pawła będącego pod opieką Hospicjum Domowego dla Dzieci im. ks. E. Dutkiewicza SAC w Gdańsku, prowadzonego przez Fundację Hospicyjną. Artykuły wykorzystane w przygotowywanej książce to zapis codzienności opiekuna rodzinnego chorego przewlekle dziecka. Każdy z poprzedzony jest rozmową-zapisem spotkania z autorką i osadzony we współczesnym kontekście. Osobista sytuacja, merytoryczne zaplecze i rzeczywisty talent literacki Anny Kulki-Doleckiej sprawiają, że czytelnik nie otrzyma akademickich rozważań lub jedynie pełnych emocji wspomnień, a dobrze napisaną, „z życia wziętą” książkę specjalisty od relacji z innymi ludźmi i ze sobą samym.

A work of creative brilliance may seem like magic – its source a mystery, its impact unexpectedly stirring. How does an artist accomplish such an achievement, connecting deeply with an audience never met? In this groundbreaking book, one of our culture's beloved artists offers a detailed account of her own creative process, inspirations, and unexpected connections. Patti Smith first presents an original and beautifully crafted tale of obsession – a young skater who lives for her art, a possessive collector who ruthlessly seeks his prize, a relationship forged of need both craven and exalted. She then takes us on a second journey, exploring the sources of her story. We travel through the South of France to Camus's house, and visit the garden of the great publisher Gallimard where the ghosts of Mishima, Nabokov, and Genet mingle. Smith tracks down Simone Weil's grave in a lonely cemetery, hours from London, and winds through the nameless Paris streets of Patrick Modiano's novels. Whether writing in a cafe or a train, Smith generously opens her notebooks and lets us glimpse the alchemy of her art and craft in this arresting and original book on writing. The Why I Write series is based on the Windham-Campbell Lectures, delivered annually to commemorate the awarding of the Donald Windham-Sandy M. Campbell Literature Prizes at Yale University.

Wraz z postępem choroby (stwardnienie zanikowe boczne – SLA) zmieniały się techniki pisania tej książki. Na początku pisałem standardowo – palce moich rąk uderzały w klawiaturę komputera. Później w klawiaturę uderzała pałeczka do jedzenia chińszczyzny trzymana przeze mnie w zębach. A na koniec, kiedy mogłem ruszać już jedynie głową, była to kropka naklejona na czole i kamerka, która śledziła ruch tej kropki, a potem sprytnie przelewała moje myśli na ekran komputera. Precyzyjnie, wiernie, otwarcie, odważnie, miejscami naturalistycznie autor opisuje to, co się dzieje z nim i wokół niego, z człowiekiem i wokół człowieka chorego na SLA.[…] W książce dominuje i uwodzi czytelnika lekki autoironiczny styl, pełen dystans do siebie, paskudnej choroby i świata – często nie mniej paskudnego. Są w tym dzienniku, pamiętniku właściwie, fragmenty, które przyprawiają o dreszcze – tyle w nich uczuć, pasji, cierpienia, głębi refleksji nad życiem, zdrowiem i chorobą czy człowiekiem. Anna Kot – dziennikarka z Poznania

„Mówił, że nie potrafi beze mnie żyć. A potem oszpecił mnie tak, żeby każdy odwracał ode mnie wzrok…” Ta tragedia wstrząsnęła Wielką Brytanią. Pisały o niej wszystkie media: od „The Guardian”, przez „Mirror” „The Sun”, „Standard”, po „Marie Claire”. „Trudno wyobrazić sobie bardziej dzielną kobietę”. „THE GUARDIAN” „Nieustanna kontrola, odizolowanie od ludzi, zastraszanie, wyzwiska, przemoc - oto czym była miłość mojego życia”. Adele miała szesnaście lat, gdy poznała Anthony’ego Rileya. Był czuły, opiekuńczy i zakochany do szaleństwa. Kiedy powiedział: „Nie chcę, żebyś rozmawiała z innymi chłopakami”, była pewna, że to dowód wielkiej miłości. Potem zabronił jej widywać się z rodzicami i przyjaciółmi. Zmusił, by skasowała swoje konto na Facebooku. Zadręczał telefonami. Zamykał w domu. Wyzywał. Straszył. Bił. Gdy wreszcie odważyła się z nim zerwać, wynajął bandytę, który oblał ją kwasem. Adele pozostanie okaleczona na zawsze... Oto szokująca historia przemocy domowej, ale i hartu ducha i siły woli dzielnej kobiety, która stoczyła niezwykłą walkę o to, żeby podnieść się i dalej żyć: prawie niewidoma na jedno oko, po stracie ucha i części włosów, z ranami, które zostaną na całe życie. W swojej autobiografii ADELE BELLIS ostrzega inne kobiety, jak rozpoznać wczesne sygnały przemocy w związku. Współpracuje z fundacją Katie Piper, brytyjskiej modelki, tak jak Adele okaleczonej ofiary zazdrości byłego chłopaka.

Wstrząsająca opowieść dwudziestopięcioletniej Francuzki o dramatycznej walce o córeczkę uprowadzoną przez jej męża do syryjskiego obozu dżihadystów. Uratowała swoje dziecko porwane przez ojca dżihadystę… „Wolę, żeby moja córka zginęła jak męczennica Allaha, niż wróciła do Francji…” Meriam i jej mąż urodzili się i wychowali we Francji. Byli szczęśliwi – dopóki on nie został zwerbowany przez syryjskich dżihadystów. Meriam patrzyła z przerażeniem, jak zmienia się w fanatycznego wroga „niewiernych”. Kazał jej zakrywać twarz, zabronił pracować, słuchać muzyki, wychodzić z domu. Rozstała się z nim w 2012 roku. Klika miesięcy później porwał ich roczną córeczkę Assię i wywiózł do Syrii. „Ona do ciebie nie wróci. Musisz zapomnieć”. – powiedział Meriam przez telefon. W tle słyszała płacz swojego dziecka… Wiedziała, w jakim niebezpieczeństwie jest Assia. Poruszyła niebo i ziemię. Dotarła nawet do prezydenta. Wreszcie wbrew ostrzeżeniom francuskich władz, ryzykując życie, wyruszyła do Turcji, do rozdartego wojną rejonu przy syryjskiej granicy, by ratować córkę…

BYĆ JAK MNICH, zabiera czytelnika w podróż do odległego klasztoru położonego w północnej części stanu Nowy Jork, gdzie Jesse Itzler - człowiek, który nie potrafi usiedzieć w miejscu dłużej niż minutę - uczy się życia bez Internetu, egzystowania w sytuacjach niekomfortowych i doceniania chwili obecnej. Zabawna, pełna szybkiej akcji i praktycznych porad książka BYĆ JAK MNICH jest dla tych, którzy dążą do mniej stresującego i bardziej ekscytującego życia. Jesse jest jak żywa wersja gościa z reklamy piwa Dos Equis, jednego z najbardziej interesujących ludzi na świecie. Dokonał w swoim życiu tak wielu różnych rzeczy, a teraz zrobił coś nowego. Zawsze starając się budować swój życiowy życiorys, w BYĆ JAK MNICH dodaje do niego kolejne doświadczenie, dzięki któremu rozwija się jako mąż, ojciec, przedsiębiorca i człowiek. Książka ta jest pełna mocnych lekcji życiowych dla każdego, kto jest ukierunkowany na cel i poszukuje swojego WIELKIEGO DLACZEGO? - LEWIS HOWES, autor bestselleru i gospodar

W prezentowanej edycji zamieszczono teksty 12 pamiętników nagrodzonych i wyróżnionych w konkursie zatytułowanym „Sto lat mojego gospodarstwa”. Konkurs ten, ogłoszony tuż przed setną rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości, był zorganizowany przez Instytut Rozwoju Wsi i Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk oraz Polskie Wydawnictwo Rolnicze i nawiązywał do znanej, a w przeszłości często praktykowanej metody gromadzenia informacji o tym, co postrzegane jest jako ważne i istotne. Zamieszczone w tomie pamiętniki, bogato ilustrowane niepowtarzalnymi zdjęciami, poprzedzone są czterema wprowadzającymi tekstami naukowymi autorstwa Sylwii Michalskiej, Barbary Fatygi, Marka Kłodzińskiego oraz Marii Halamskiej. *** Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że pamiętnik to intymna forma przekazu. Opisuje często zdarzenia i przeżycia bardzo osobiste. Tym bardziej cieszy nas fakt, że w naszym konkursie na najciekawsze wspomnienia dotyczące gospodarstw rolnych swoimi wspomnieniami zechciało podzielić się 55 osób, opisujących losy swoich rodzin i gospodarstw w ciągu stu lat, jakie upłynęły od odzyskania przez Polskę niepodległości. […] Czasem historia rodziny toczyła się w jednym i tym samym gospodarstwie. Czasami – jak w przypadku rodzin przesiedleńców – pamiętnik był zapisem stu lat rodzinnych losów podzielonych między dwa domy, z których każdy, także ten nowy, zyskiwał miano rodzinnego. Te wspomnienia były szczere. Rzeczywistości nie przedstawiano w nich tylko w jasnych barwach. […] Znajdujemy w przesłanych nam pamiętnikach opisy nędzy przedwojennej wsi, niedolę i tułaczkę na skutek wysiedleń dokonywanych przez Niemców podczas II wojny światowej, a także trudne powroty oraz nieszczęścia będące konsekwencją narzuconego po wojnie ustroju, z bardzo ostro zarysowanym obrazem represji związanych z systemem dostaw obowiązkowych. Główną bohaterką pamiętników jest, oprócz ludzi, ziemia. To wokół niej koncentruje się wysiłek ich bohaterów. To kolejny dowód na to, jak bardzo polski rolnik zrośnięty jest ze swą ziemią – ojcowizną. Na drugim miejscu bohaterowie wspomnień stawiają pracę, pisząc nie tylko o jej trudach, ale także o jej ogromnej wartości. ze Wstępu Adama Koziolka, prezesa PWR

Major Mirosław Dziekoński wybitny oficer 12 Pułku Ułanów Podolskich z okresu międzywojennego i II wojny światowej, a po 1947 r. emigrant i biznesmen w Chile wystąpił do swoich kolegów w 1983 r. przy okazji kolejnego święta pułkowego z apelem pisania wspomnień. „Te wspomnienia – twierdził – dadzą barwę naszej historii, powiedzą o nas co robiliśmy, jakimi byliśmy, co myśleliśmy, jak reagowaliśmy w tym okresie naszego życia, tak ciekawym, jak też bolesnym naszej drogi do Niepodległej Polski. Zwracam się do Was z prośbą drodzy Podolacy piszcie Wasze wspomnienia do „Podolaka”. (…). To jest ważne dla następnych pokoleń, dla Waszych dzieci, wnuków, dla tych, którzy będą chcieli coś o nas wiedzieć, o Ułanach Podolskich, o Ułanach w ogóle, o naszej generacji. (….) Mam nadzieję, że moja prośba znajdzie echo wśród Was, że Ułani Podolscy nie przejdą tylko do historii, ale przetrwają do odzyskania niepodległości Kraju, nie w postaci liter, ale jako żywy obraz naszego pokolenia”. Apel majora Dziekońskiego odbił się odpowiednim rezonansem wśród jego towarzyszy broni i w „Komunikacie Informacyjnym 12 Pułku Ułanów Podolskich” – „Podolak” ukazało się wiele intersujących relacji. Były one zresztą obecne także we wcześniejszych numerach tego periodyku, a te bardziej obszerne zostały złożone w archiwum Koła Żołnierzy 12 Pułku Ułanów Podolskich. „Podolak” ukazywał się jednak w bardzo małym nakładzie i skierowany był tylko do żołnierzy pułku. Ukazanie ich dokonań szerszemu gronu odbiorców było i jest niemożliwe, gdyż w chwili obecnej czasopismo znajduje się w zbiorach nielicznych polskich bibliotek i do tego często na prawach egzemplarza archiwalnego. Aby przesłanie majora Dziekońskiego choć w pewnej mierze „przyoblec w ciało” i przybliżyć dzisiejszemu czytelnikowi obraz pokolenia „Żołnierzy Niepodległości”, Koło Żołnierzy 12 Pułku Ułanów Podolskich w Szczecinie, będące kontynuatorem działającego na wychodźstwie w latach 1947-1997 Koła Żołnierzy 12 Pułku Ułanów Podolskich, wystąpiło w porozumieniu z historykami wojskowości z inicjatywą ogłoszenia drukiem w formie książkowej najbardziej interesujących i dotąd mało znanych relacji, wspomnień i materiałów, które wyszły spod piórżołnierzy pułku.

Książka Edwarda Kubalskiego pod tytułem „Kraków w czasie Wielkiej Wojny” nigdy nie została wydana w formie książkowej. Tekst ogłoszony w dodatku literackim do „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w 1938 r jest obecnie zapomnianym świadectwem doświadczeń miasta w czasie I wojny światowej. Kubalskiego opisuje zmagania mieszkańców miasta z codziennością. Ewakuacje, obostrzenia porządkowe, rekwizycje, pobór do wojska – stanowiły mniej lub bardziej regularny cykle życia miasta. Wyjątkowo są opisane momenty bezpośredniego zagrożenia w pierwszym etapie wojny. Jednak jest jeszcze drugie ważne świadectwo Kubalskiego, którego nie sposób nie wskazać. Autor szkicu doskonale naświetlił wysiłek mniej lub bardziej znanych urzędników oraz obywateli miasta zmierzający do zminimalizowania strat wojennych. Przed oczami czytelnika przewijają się nazwiska znane często z nazw dzisiejszych krakowskich ulic, jak zacnych prezydentów miasta Józefa Sarego, Juliusza Leo czy Jana Kantego Federowicza. Mało jest tak jednoznacznych świadectw troski krakowian o swoje miasto i solidarności w obliczu nie tylko zagrożenia, ale i wielkich wyzwań. Ofiarność na rzecz Legionów, powstawanie organizacji dobroczynnych czy opieki nad zabytkami, jest to drugi obraz, być może ważniejszy niż przywołanie wojennych niedostatków, który wyłania się z tego krótkiego dokumentu. Autor oddał również znamienicie, mimo pewnych nieścisłości, atmosferę tamtego czasu, w której obok grozy wojny, przebija się obraz zdrowej tkanki miasta. Z tej perspektywy, która wielokrotnie umyka suchym opracowaniom historycznym, ta wspomnieniowa miniatura jest ważnym materiałem źródłowym. Tekst został uzupełniony dużą ilością materiału ikonograficznego (zdjęcia, dokumenty, grafiki), który ilustruje wydarzenia opisywane na kartach książki.

„Uważam go za najwybitniejszego pisarza mego pokolenia”, napisał w roku 1951 Jerzy Giedroyc o Czesławie Straszewiczu. Ten ostatni był prozaikiem i krytykiem literackim, który po II wojnie znalazł się na emigracji w Urugwaju. Dzięki Giedroyciowi Straszewicz zaczął publikować w „Kulturze” i napisał Turystów z bocianich gniazd, jedną najważniejszych i najśmieszniejszych książek emigracyjnych. Listy 1946-1962 to nieocenione, unikalne źródło wiedzy o powojennych losach Straszewicza, jego literackich planach, współpracy z „Kulturą” i Radiem Wolna Europa. Są tu też cenne fragmenty wspomnieniowe. Interesujące są uwagi poświęcone Gombrowiczowi, z którym Straszewicz opuścił kraj latem 1939 roku. Listy 1946-1962 pełne też są jego specyficznego humoru. Całość składa się na fascynujący autoportret jednego z ciekawszych i zarazem zapomnianych prozaików polskich minionego stulecia. Stanowi także ważne uzupełnienie i poszerzenie Giedroyciowej „rzeczpospolitej epistolarnej”. Wyłania się z niej wreszcie piękna historia przywrócenia literaturze Czesława Straszewicza. Piękna, ale ostatecznie dramatyczna, może nawet smutna.

Zabierając nas na włóczęgę w ciemne uliczki i podejrzane zaułki, Wojciech Grabowski snuje gawędę o Śląsku, jakiego nie znamy: przestrzeni dorastania, ulotnych wrażeń, mglistych wspomnień i sztuki. Bo to właśnie przeszłość, przestrzeń i sztuka są bohaterami jego opowieści. „Śląsk jest dla mnie jedną wielką instalacją artystyczną, choć nie stworzyli jej artyści. Obcowanie z tą przestrzenią decyduje o moim życiu, o moich wyborach. Dosłownie. Co kazało mi skręcić w jakiś zaułek albo zatrzymać się przed tą, a nie inną kamienicą. Jeżeli coś zmusiło mnie do zmiany planów w trakcie wędrówki, to znaczy, że niewątpliwie jest ważne. To zatrzymanie, spojrzenie, zawrócenie pociąga za sobą zdarzenia. I z tego tworzy się opowieść.”

Rok 1958, z którego codzienne zapiski prymasa Stefana Wyszyńskiego trafiają właśnie do rąk czytelników, stanowił w Polsce przełom między krótkotrwałą odwilżą popaździernikową a powrotem do sprawdzonych metod ofensywy ideologii i władzy komunistycznej. Rok ten przynosił kolejne, definitywne już rozczarowania niespełnionymi obietnicami partii, która koniunkturalnie „normalizowała” stosunki z Kościołem, gdy potrzebowała poparcia społecznego, by szybko się potem wycofywać. Prymas Wyszyński, biorący odpowiedzialność za negocjacje i ustalenia podejmowane z władzami w imieniu Kościoła, a w gruncie rzeczy w imieniu narodu, od początku zdawał sobie sprawę z tego, że ustępstwa aparatu rządzącego wobec Kościoła mają charakter tymczasowy. O przyszłej antykościelnej ofensywie władz wiedział już wcześniej, o czym świadczą m.in. jego zapiski z 1957 r. czy wystąpienia na forum Komisji Głównej Episkopatu. W 1958 r. widział już wyraźnie, że porozumienie z grudnia 1956 r., zawarte po dojściu Gomułki do władzy, jest coraz bardziej lekceważone przez komunistów, a partia przechodzi do kontrataku.

Niezbędnik nowej mamy i pamiątka na całe życie. Pięknie zaprojektowana książka, którą wypełnisz swoją historią.Jeśli spodziewasz się dziecka lub niedawno urodziłaś ten Dziennik jest właśnie dla ciebie. To twoje miejsce do zapisywania wspomnień, uczuć i przemyśleń z najważniejszych chwil macierzyństwa. Cudowne momenty zatrzymasz na całe życie, a trudne będą dużo łatwiejsze.Znajdziesz tu słowa wsparcia, wskazówki, jak znaleźć i wykorzystać czas dla siebie, inspirujące hasła, proste przepisy kulinarne i kalendarium przełomowych momentów w życiu mamy i dziecka.Dziennik to strony pełne otuchy, miłości i humoru. Idealny prezent dla każdej nowej mamy.Nazywam się Amy Ransom, jestem mamą i autorką bloga Surviving Motherhood (Przetrwać macierzyństwo).Mam troje dzieci. Każde z nich przyniosło ze sobą na świat inne wyzwania i radości, bo przecież każde dziecko jest wyjątkowe. Wymyśliłam Dziennik, żeby pomóc młodym mamom przetrwać pierwsze dwanaście miesięcy wspólnego życia z maluchem. Zawarłam w nim wszystko to, czego mnie samej brakowało, bym mogła przestać się zamartwiać i zacząć cieszyć macierzyństwem.Pozdrawiam ciepło,AmyPS. Naprawdę wszystko będzie dobrze.

Gdy jako chłopak niemal codziennie spoglądałem przez okno mojej szkoły, wpatrując się w horyzont i myśląc o tym, co przyniesie przyszłość, nigdy nie sądziłem, że będzie tak niezwykłą, fantastyczną przygodą. Przez kilkadziesiąt lat historia Polski działa się dosłownie na moich oczach, na wyciągnięcie ręki. Poznałem wszystkich jej bohaterów, widziałem chwile ich triumfu i klęski. Poznałem przy okazji, o czym również nie mogłem marzyć, bardzo wielu światowych przywódców. Wolna i demokratyczna Polska była cudem. Miałem szczęście, że wszedłem w dorosłe życie w momencie, gdy taką się stawała. Niemożliwe z dnia na dzień stało się możliwe. Ta książka to prawdziwa „historia prywatna”. Absolutnie subiektywna najnowsza historia Polski, z którą splotła się moja własna historia. Polska znalazła się niedawno na zakręcie. Ja też. Ta książka to także opowieść o tym, jak do tego doszło, a unosi się nad nią dość dramatyczne pytanie – co dalej? Czyta Autor.

Wspomnienia zwyczajnego człowieka od urodzenia po dorosłość. Oburza się jednak autor na zaszufladkowanie tej książki do kategorii wspomnieniowej. Stąd uzupełniający podtytuł: Z piętnem sybiraka. Właśnie z tym piętnem, ale nie w duchu cierpiętnictwa. Książka przynosi opis zwykłych wydarzeń, w miarę szczery – nigdy tak do końca nie można się obnażać, by nieumyślnie nie urazić osób, o których się pisze, by nikogo nie dotknąć, gdy nie było ku temu wyraźnych powodów. Mniej delikatnie autor obchodzi się z samym sobą: czytelnik odnajdzie tu coś w rodzaju chrześcijańskiego samobiczowania lub wolnomyślicielskiego ekshibicjonizmu.

Hej! Właśnie zaczynasz swoją przygodę z kreatywnym pamiętnikiem dla bff’s i ibff’s. Zabieraj go ze sobą wszędzie!!! Dbaj i troszcz się o niego jak o samą siebie. Miej go pod ręką zawsze i wszędzie. Kiedy rano wstajesz i gdy wieczorem zasypiasz. Nigdy nie wiadomo, kiedy będzie Ci potrzebny. Dzięki niemu będziesz mogła lepiej poznać swoje przyjaciółki: ich marzenia, to co lubią i to czego nie za bardzo, co myślą o innych, takżeo Tobie. Dzięki pamiętnikowi wzmocnisz więź ze swoimi BFF’s i IBFF’s. Na pewno poznasz nowe. Nie czekaj więc, zaczynaj gromadzić wspomnienia, spisuj swoje i wasze wspólne sekrety. Podejmij ze swoimi przyjaciółmi wyzwania, które Ci stawiamy. Codziennie kreuj nowe pomysły na swój pamiętnik i Wasz wspólny czas razem. Nawet gdy jesteście od siebie setki kilometrów...

W kraju, w którym rzekomo nikt nie czyta, jego książki rozchodzą się w milionach egzemplarzy.   W wieku trzydziestu lat został najpopularniejszym współczesnym polskim pisarzem.   Kim jest?   Jak tworzy?   W tej książce Remigiusz Mróz daje się poznać od dotychczas skrzętnie skrywanej strony. Opisuje swoją pisarską drogę i trzyma czytelnika w napięciu, niczym w jednym ze swoich najlepszych kryminałów. Odkrywa kulisy własnego warsztatu, a ostatecznie udowadnia, że każdy z nas nosi w sobie przynajmniej jedną nienapisaną książkę.   Wszystko to robi na chłodno, ale także z przymrużeniem oka – dzięki czemu pozycja ta to nie tylko wyczerpujące kompendium pisarskie dla wszystkich, którzy myślą o stworzeniu własnej powieści, lecz porywająca, zabawna i momentami poruszająca lektura.

Książka Mendla Balberyszskiego po raz pierwszy została opublikowana pod koniec 1946 r. w nakładzie 5 tys. egzemplarzy. Bohaterem tej poruszającej opowieści o ostatnim okresie istnienia getta wileńskiego jest nie tylko jej narrator, o którym wiadomo, że jest tożsamy z autorem – uczestnik i zarazem świadek opisywanych wydarzeń, lecz także zbiorowość, w której życiu brał on czynny udział i z której losem nierozerwalnie był związany los jego i jego najbliższych. Pracę nad spisywaniem wspomnień Balberyszski rozpoczął tuż po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej, przypuszczalnie jeszcze w Wilnie w 1944 lub na początku 1945 r. Trudno dziś powiedzieć, skąd ten pośpiech. Czy obawiał się, że zatrą się w pamięci szczegóły wydarzeń, które pragnął odtworzyć? Chciał jak najszybciej podzielić się z innymi swymi przeżyciami? Uwolnić się w ten sposób od ich ciężaru? Ustalić porządek faktów? Czy wpłynęły na to jeszcze inne powody? Utrwalając ślady nieodległej przeszłości, przynajmniej w pewnej mierze działał odruchowo. Kierowany tym samym impulsem, „skrzętnie zapisywał wszystkie wydarzenia w getcie”, ale jego notatki nie dotrwały końca wojny. Z pewnością był świadom wagi tych zapisów, nie tylko dlatego że w 1940 r. na prośbę wileńskiej Komisji Historycznej przy JIWO złożył relację na temat Żydów uciekających z obszarów okupacji niemieckiej do Wilna. Zagrało także jego przedwojenne doświadczenie dziennikarskie, przede wszystkim jednak głęboko zakodowane przekonanie, wspólne dla wielu osób urodzonych w rodzinach żydowskich, które wzrastały w Europie Wschodniej w pierwszych dziesięcioleciach XX w., że trwanie narodu jest możliwe tylko dzięki pamięci własnej historii.

Anna Cholewa-Selo jest dziennikarką. Od lat mieszka w Wielkiej Brytanii. Nie poddała się, gdy usłyszała diagnozę: to guz mózgu. Ogromny. Nieoperowalny. Rzadko spotykany. Jeden przypadek na milion. Ta przejmująca książka jest opowieścią o strachu, zwątpieniu i bezsilności. Jest opowieścią o trudnej i pięknej codzienności z chorym dzieckiem. Książka o lęku, sile, odwadze i ciągłej walce o życie Sebastiana. Ale przede wszystkim to opowieść o miłości.