Spóźnione pożegnanie

Przed wami thriller kryminalny z wątkami psychologicznymi. Najlepszy jaki do tej pory przeczytałam! Czyta się go jak prawdziwe masełko, które okala świeży chlebek, jeszcze pachnący piecem:-) Wciąga jak orzeszki ziemne i zimna woda z lodem latem:-) Tylko rzeczy, które się tutaj dzieją, nie są już takie smaczne. Dokładny opis kobiety, która wypadła z dwunastego piętra sprawił, że jakoś tak straciłam apetyt. Na dodatek stan w którym się znajdowała... I następnie, jedna osoba twierdziła, że z balkonu wychylał się ktoś jeszcze. Ktoś, kogo opis zgłosił, ale technicy stwierdzili, że skoro drzwi były zamknięte na klucz, to nie było opcji, by ktoś był w środku. Aż momentami dreszcze mnie brały, bo nawet ja badałabym każdą ewentualność, a nie upraszczała, byleby tylko zamknąć sprawę i do widzenia. Ale czy faktycznie wszystko było takie proste? Czy posiadanie w krwi dociekliwości nie pchnęło kogoś, by sam zbadał sprawę? Jest jednak prywatnym detektywem, więc otwierając własną działalność liczył na sprawy w które sam mógłby się zaangażować. Oczywiście pojawia się pierwszy klient i nic, co do tej pory było proste, teraz takie nie jest. I najciekawsze jest to, że wkroczymy na tory młodej kobiety, odzianego złą sława miasteczka i psychiatry, który zamiast leczyć, jest możliwe, że sam powinien być leczony:-)
Mega się wkręciłam w tą książkę, gdyż ma non stop jakieś ważne hasła, układanki toczą się na dwóch polach i nic, co wcześniej nie miało ze sobą wspólnego, nagle zaczyna się zawężać. My będziemy świadkami każdego tropu, każdej myśli detektywa, oraz działań, jakich się podjął, by odnaleźć zaginioną dziewczynę. I powiem wam, że sam się nie domyślał, jak od początku bliski był rozwiązania zagadki:-)
Pozycja ma mocny wydźwięk psychologiczny. Autor doskonale wszystko przemyślał, by poddawać nam podpowiedzi, a później je odbierać. Mamy tutaj dużo dialogów, więc z nich też dużo się dowiadujemy. Rozdziały są krótkie, a postacie przedstawione w sposób wyrywkowy, by cechy, których dotyczyć będzie śledztwo, pokazywały się jako pierwsze. Mocno wciąga, bardzo wam polecam:-)

„Każdy ma swoja otchłań, (…). Czarną dziurę ukrytą gdzieś w myślach. Dziurę, która rośnie, pochłaniając wszystko wokół… Aż nie zostanie nic poza nią. Wtedy bardzo łatwo jest po prostu do niej… wejść. Poddać się”.

Wszystko się kiedyś kończy. Rzeczy. Ludzie. Relacje. Nie można udawać, że tak nie jest..

Dla Maksa Mejzy miała być to pierwsza sprawa w roli prywatnego detektywa. Rzecz z kategorii tych prostych i intratnych zarazem. Mężczyzna po przerwanej pracy w wydziale kryminalnym i zawikłanych upadkach w życiu osobistym – znieczulony alkoholem, a jednak trzeźwo patrzący w przyszłość – postanawia powstać, zrobić życiowy zwrot i pomóc „komuś” skoro już sobie nie może..
Pierwszym jego klientem okazuje się starszy mężczyzna, zrozpaczony i bezsilny, który zleca detektywowi odnalezienie wnuka, o ile on albo ona.. żyje.. Okazuje się, że córka klienta kilka lat temu zaszła w ciążę, po czym uciekła z domu. Dziś mieszka ze swoim byłym psychiatrą w tajemniczym miejscu na odludziu..

Co się stało z jej dzieckiem?

Na to pytanie odpowiedź ma znaleźć Maks Mejza udając się w „miejsce w pół drogi znikąd donikąd”, by powęszyć, popytać.. Odkryć prawdę, która jak się przekona, osobiście go spoliczkuje, zmanipuluje, złamie, zamroczy, rzuci na kolana i zafunduje cios w splot słoneczny..

Ruszamy więc w „miasto bez duszy” w kolorach szarości i zgniłej zieleni ogarnięte klaustrofobicznym klimatem, gdzie „depresyjna architektura” działa na wyobraźnię, gęste i lepkie powietrze elektryzuje zmysły, „spocona okolica” mierzi, „soki atmosfery” wydają dziwną, mdłą woń będąca mieszanką grozy i wzburzenia.. czuć pełzający pod skóra niepokój.
„Spóźnione pożegnanie” to trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony thriller, który zaskakuje, wprowadza w stan konsternacji i zdumienia. Poszukując sensu i celu bohaterowie tracą kontrolę nad własnym życiem, spadają w otchłań, próbują przekrzyczeć swoje i nie swoje myśli – zarażają czytelnika poczuciem, że nie każdą prawdę warto znać.
Jest sensacyjnie, nieprzewidywalnie, kryminalnie i emocjonalnie…
Polecam.