Sprzymierzeni

W powieści Sprzymierzeni Emmanuela Bove’a, pobrzmiewają echa zarówno Balzaka, jak i Dostojewskiego. Temat pieniędzy, obsesyjnie powracający zarówno w życiu, jak i twórczości pisarza, jest również tutaj stale obecny. Czytelnik bezsilnie obserwuje degradację i upadek owdowiałej matki oraz jej dwudziestotrzyletniego syna, połączonych osobliwym paktem przeciwko zewnętrznemu światu. Niezdolność do działania, niechęć do wysiłku, nieśmiałość, a jednocześnie duma, pragnienie luksusu i łatwego życia prowadzą crescendo do roztrwonienia majątku, upokorzeń, wyobcowania, wreszcie nędzy i szaleństwa. Peter Handke, wielbiciel i tłumacz Bove’a, powiedział o Sprzymierzonych: „Nie potrafiłbym napisać takiej książki. Trzeba na to wiele odwagi”. Autor otrzymał za tę powieść nagrodę Prix Figuière. Tłumaczył z francuskiego Łukasz Piotrowski. Emmanuel Bove (1898–1945) – syn luksemburskiej służącej i rosyjskiego imigranta, niebieskiego ptaka, dorastał w niepewnych, często nędznych warunkach. Imał się różnych zawodów, zanim zaczął zarabiać – najpierw jako dziennikarz, później pisarz. Talent Bove’a zauważyła Colette, która pomogła mu w wydaniu znakomitego debiutu Mes amis (1924; wydanie polskie: Moi przyjaciele, Czytelnik, 1983). Przed wojną ceniony i nagradzany, po śmierci długo zapomniany. Ponownie odkryty po około trzydziestu latach, należy dziś do klasyków literatury francuskiej XX wieku. Najważniejsze dzieła: Mes amis (1924), Armand (1927; wydanie polskie: Armand, Czytelnik, 1983), La Coalition (1927; wydanie polskie: Sprzymierzeni, Pan Wydawca, 2025), Journal écrit en hiver (1931), Le Piège (1945; wydanie polskie: Pułapka, OFFicyna Publishing Ltd, 2025).