Stella. Oblicza zemsty

Pamiętam, jak jeszcze jakiś czas temu z dużym entuzjazmem czekałam na kontynuację przygód Stelli Skalskiej- kobiety, która od najmłodszych lat otrzymywała bardzo mocne ciosy życiowe. Strata rodziców, życie w bidulu, a potem „opieka” wujka, która przerodziła się w zmuszenie do prostytucji. Nikt nigdy nie chciałby przejść takich traum. Byłam głęboko przekonana, że kontynuacja okaże się dobrze zaplanowaną zemstą Stelli na konkretnych osobach. Niestety, otrzymałam coś bardzo dziwnego i niedorzecznego…

Nie mam zamiaru przybliżać czytelnikom wszystkich wątków. Jeśli ktoś chce poznać w szczegółach poplątane życie Stelli, to jedyne, co może zrobić, to zapoznać się z pierwszym, dużo bardziej wartościowym tomem. „Stella. Oblicza zemsty” zadziwia mnie przede wszystkim pod względem słownictwa. Wielu czytelników, w tym także ja, nie może uwierzyć we wciąż przeplatające się w tekście wyrażenia typu RYMUCIĄTKO, BRZYTWA, KOŁOWROTEK. Naprawdę? Poważnie? Autor chyba chciał napisać komedię kryminalną, a nie rasową opowieść z seryjną morderczynią w tle…

Bardzo niezgodne z rzeczywistością jest też mordercze wcielenie Stelli. Przez lata zabiła już kilka osób, a i tak żyje sobie w świecie prostytucji, jak gdyby nigdy nic. Ani to realne, ani też ciekawe… Tym razem powieść Adriana Bednarka nie ma konkretnej mocy- fabuła nie zachęca czytelnika do poznawania dalszych rozdziałów. Wręcz przeciwnie- nie sądziłam, że to powiem, ale żałuję, że pokusiłam się na zakup części drugiej. Byłoby zdecydowanie lepiej, gdyby ona nie powstała.

Adriana Bednarek, mimo bardzo nieudanej tym razem historii, nie jest złym pisarzem. Uchodzi też za osobę szalenie sympatyczną, a dowodem było chociażby spotkanie podczas tegorocznych Targów Książki w Poznaniu. Myślę, że każdemu, nawet najlepszemu człowiekowi pióra, zdarzają się wpadki, a autor ma w swym dorobku wiele interesujących opowieści.

Tym razem nie polecam lektury, aczkolwiek nie dyskutuję z gustem czytelniczym innych osób. Moje zdanie nie jest najważniejsze.

„Wolność stanowiła zbyt wysoką cenę za zemstę (…)”.

Znacie już Stellę Skalską? Blond piękność, której słodka buzia to jedynie maska, za którą skrywa swe mroczne sekrety. Niezłą cwaniarę prowadzącą jednoosobową firmę oferującą własne ciało. Bo prawda jest taka, że dla niej liczą się tylko „polscy królowie na banknotach”. W branży, w której ryzyko jest wkalkulowane w koszty, Stella zmuszona była wyrobić w sobie odporność na strach i rozsądek. Przez lata budowała różne blokady. Tamę blokującą wspomnienia. Mur odgradzający ją od przykrych doświadczeń. Zaporę z otępienia. Barykadę milczenia. Śluzę nieprzepuszczającą łez. Aż pewnego dnia, z pozoru niewinny impuls sprawił, że kołowrotek myśli i wspomnień zaczął obracać się w zastraszająco szybkim tempie. Stella uwolniła w końcu swoją wściekłość, desperacką potrzebę ucieczki i tlący się płomyk nadziei na życie na własnych zasadach. I już nie było już odwrotu.. Dziś, nieco już bogatsza w doświadczenia i umiejętność względnego kontrolowania swoich emocji, Stalla nadal mieszka w Częstochowie. Trochę jednak zwolniła tępo pracy, dokonała mnóstwa ekstremalnych wydatków i tylko czasami myślała o sprawach, które powinny zostać raz na zawsze zamknięte. Choć Stella doskonale wie, że jak jest ryzyko – jest zabawa, wie też jak zagłuszyć złe myśli, obrać taktykę chłodnej kalkulacji..

Pewnego dnia, sprytna i niezależna morderczyni dała się jednak namówić na wkroczenie w nieznany jej dotąd poziom świadczonych usług.. Wydarzenia, które nastąpiły potem, omal nie zmiotły jej z planszy..

Czy Stalla w porę zrozumie, że stała się pionkiem w czyjejś grze?
Czy uda jej się też dokonać dzieła swojej osobistej zemsty, której cena może tym razem być bardzo wysoka?

„Stella. Oblicza zemsty” to druga odsłona diabelsko dobrej serii Adriana Bednarka.
Autor powraca z charyzmatyczną bohaterką, która działa na wyobraźnię. Jej nieskazitelna uroda, maska obojętności na twarzy, a pod nią kołowrotek myśli czyniący ją bezwzględną oraz liczne rysy, rany, skazy, blizny.. sprawiają, że Stella staje się mocną zawodniczką, intrygującą, nieprzewidywalną – krwawą damą z brzytwą, której przygody stanowią nie lada rozrywkę w autorskim bednarkowym stylu.

W oczekiwaniu na ciąg dalszy, polecam.

Pamiętam, jak jeszcze jakiś czas temu z dużym entuzjazmem czekałam na kontynuację przygód Stelli Skalskiej- kobiety, która od najmłodszych lat otrzymywała bardzo mocne ciosy życiowe. Strata rodziców, życie w bidulu, a potem „opieka” wujka, która przerodziła się w zmuszenie do prostytucji. Nikt nigdy nie chciałby przejść takich traum. Byłam głęboko przekonana, że kontynuacja okaże się dobrze zaplanowaną zemstą Stelli na konkretnych osobach. Niestety, otrzymałam coś bardzo dziwnego i niedorzecznego…
Nie mam zamiaru przybliżać czytelnikom wszystkich wątków. Jeśli ktoś chce poznać w szczegółach poplątane życie Stelli, to jedyne, co może zrobić, to zapoznać się z pierwszym, dużo bardziej wartościowym tomem. „Stella. Oblicza zemsty” zadziwia mnie przede wszystkim pod względem słownictwa. Wielu czytelników, w tym także ja, nie może uwierzyć we wciąż przeplatające się w tekście wyrażenia typu RYMUCIĄTKO, BRZYTWA, KOŁOWROTEK. Naprawdę? Poważnie? Autor chyba chciał napisać komedię kryminalną, a nie rasową opowieść z seryjną morderczynią w tle…
Bardzo niezgodne z rzeczywistością jest też mordercze wcielenie Stelli. Przez lata zabiła już kilka osób, a i tak żyje sobie w świecie prostytucji, jak gdyby nigdy nic. Ani to realne, ani też ciekawe… Tym razem powieść Adriana Bednarka nie ma konkretnej mocy- fabuła nie zachęca czytelnika do poznawania dalszych rozdziałów. Wręcz przeciwnie- nie sądziłam, że to powiem, ale żałuję, że pokusiłam się na zakup części drugiej. Byłoby zdecydowanie lepiej, gdyby ona nie powstała.
Adriana Bednarek, mimo bardzo nieudanej tym razem historii, nie jest złym pisarzem. Uchodzi też za osobę szalenie sympatyczną, a dowodem było chociażby spotkanie podczas tegorocznych Targów Książki w Poznaniu. Myślę, że każdemu, nawet najlepszemu człowiekowi pióra, zdarzają się wpadki, a autor ma w swym dorobku wiele interesujących opowieści. Tym razem nie polecam lektury, aczkolwiek nie dyskutuję z gustem czytelniczym innych osób. Moje zdanie nie jest najważniejsze.