Strzały w Stonygates

Miesiąc temu czytając książkę z panną Marple w roli głównej narzekałam, że pojawia się ona mało w samej historii i nie mogę się do niej przywiązać tak samo jak do detektywa Poirota. Wyobraźcie sobie teraz moje zdziwienie, gdy zaczynam „Strzały w Stonygates”, a panna Marple pojawia się już na pierwszej stronie 😆 i tak do końca tej historii jest cały czas na pierwszym planie. Od razu zupełnie inny odbiór.

Przede wszystkim od razu daję znać, że przy tej książce leci ode mnie duże polecenie, bo ostatnie dwie książki Christie, które czytałam nie wzbudziły we mnie większych emocji oprócz mile spędzonego czasu. A tutaj nie dość, że wreszcie mogłam spędzić więcej czasu z panną Marple to jeszcze sama kryminalna sprawa była bardzo ciekawa.

Przyjaciółka panny Marple będąc z wizytą u swojej siostry odnosi wrażenie, że coś nie w porządku dzieje się w domu siostry. Prosi pannę Marple, by udała się tam z wizytą i swoim okiem spojrzała na mieszkańców. Po przyjeździe faktycznie okazuje się, że coś wisi w powietrzu, bo któregoś dnia dochodzi do morderstwa pasierba pani domu. Sposób jego dokonania, a przede wszystkim osobliwe wydarzenie, które rozgrywało się w tym samym czasie tworzy wiele poszlak i możliwości, które na pierwszy rzut oka wydają się niemożliwe.

Agatha Christie zastosowała tutaj duszną domową atmosferę, manipulując czytelnikiem jak i samymi bohaterami w takt morderstwa, które jest niczym jak iluzjonerska sztuczka. W poznaniu rozwiązania pannie Marple pomaga inspektor Curry, a mocnym elementem w śledztwie są emocje bohaterów, a bardziej momentami ich brak. Perfekcyjnie skonstruowana intryga i zaskakujące wydarzenia w trakcie tworzą wartą poznania historię. Takie książki Christie to ja lubię.