Studnia Heleny

Ta książka była po prostu niesamowita! Aż nie wierzę w jaką magię mnie wciągnęła i ile pozytywnych emocji wywołała. Opowieść pokazała, że jeśli chce się wierzyć w magię, to ona przybędzie. Aby istniała, musi być podtrzymywana przez więcej niż jedną osobę.
W historii poznałam Helenkę, dziewczynę z lekkim upośledzeniem umysłowym, która mówiła o sobie w trzeciej osobie. Wcześniej nieco wycofana, później pozwoliła się omotać pewnemu mężczyźnie, który wystawił ją do wiatru na ślubnym kobiercu. Czas mijał, aż po dłuższym czasie ksiądz przepędził ją, aż zapadła się w sidła rozpaczy. Aby zrozumieć dlaczego taka była, mamy krótką opowieść początku jej stworzenia i dorastania. To będzie bardzo krzywdzące i bolesne, gdzie kąciki waszych ust opadną na dłuższy czas. Powracając do świata Helenki, gdzie dotrzeć do niej mogła tylko przyjemna historia, wymyślona na poczekaniu, uda się zdobyć jej uwagę i dalsze życie. Samotne, póki słońce świeciło na niebie, ona siedziała w domu w nocy wypatrując ciebie, wróżko. Podobno magia jest dozwolona, ale na w miarę normalnym poziomie. Mieszkańcy małego miasteczka, gdzie chata Helenki stała na jego krańcu, pozwolili za pomocą wiary w magię przetrwać jej wiele lat. Jeśli sobie coś kupujesz, podwójnie to zapakujesz, bo czas płynie, szybko ucieka, a nocą istota na prezenty czeka. Tak oto świat otoczył opieką skrzywdzoną dziewczynę, która Helenka miała na imię, gdzie wychodziła tylko o zmroku, lepiej nie natraf na ślady jej kroku. Co się dalej działo z tą dziewczyną? Dlaczego całe miasteczko żyło jakby tylko dla niej? Nawet kiedy nowe osoby się pojawiały, to od razu poznawały cudowną mieszkankę za pomocą opisów przyjemniejszych, nie smutnych. Czasami ktoś tutaj został źle potraktowany, nieraz spotkała go krzywda, ale wszystko zawsze sprowadzało się do starej chatki pamiętającej lepsze czasy. Przecudowna, nie mogłam się od niej oderwać. Wydana bardzo przejrzyście z krótkimi rozdziałami i opowieścią, która nigdy nie wypadnie z głowy. Ogromnie ją polecam!

„Studnia Heleny” autorstwa Beaty Skrzypczak to pełna magii, refleksji o dorastaniu i głęboko osadzona w lokalnej kulturze dramatyczna opowieść, która ujmuje klimatem z pogranicza realizmu i baśni.

Akcja rozgrywa się w małej osadzie na skraju lasu, gdzie żyje Helena, która jest starszą kobietą, wokół której narosły lokalne legendy. Mieszkańcy akceptują jej wiarę w wróżki i tajemnice, traktując ją jako element zbiorowego rytuału i wspólnego dobra. W centrum narracji stoi piątka młodych bohaterów – Lona, Tony, Miśka, Dośka i Robert – którzy, znużeni rutyną życia na wsi, decydują się złamać tabu i wkroczyć w las uważany za mroczny i niebezpieczny. Ta decyzja uruchamia lawinę zdarzeń, która odmienia życie całej społeczności.

Styl autorki jest delikatny i zwięzły, a zarazem przenikliwy. Autorka z wielką wrażliwością buduje atmosferę miejsca – wieś tętni historiami, milczeniem i niewypowiedzianymi emocjami. Postacie, które autorka przybliża nam w tej powieści są niezwykle realistyczna, a emocje, które przeżywają niemal namacalne. W znacznym stopniu pomaga to czytelnikowi wczuć się w historie bohaterów i przeżywać wszystkie emocje wraz z nimi.

Narracja toczy się dwutorowo: z jednej strony obserwujemy ryzykowne dorastanie młodych bohaterów, z drugiej – subtelną relację między dziadkiem Antonim a wnukiem Samuelem – dwiema postaciami oddzielonymi pokoleniem i sposobem patrzenia na świat, które los i tajemnice ziemi zbliżają do siebie.

„Studnia Heleny” to powieść dla czytelników szukających literatury subtelnej, refleksyjnej i zmysłowej, która łączy elementy dramatu obyczajowego z lokalnym mitem. Warta uwagi jest zarówno dla tych, którzy cenią literacką wnikliwość w świat codzienności, jak i dla osób wrażliwych na tematy pokoleniowych więzi, potrzeby rytuału i siły legend. To książka, która pozostawia ślad – nie efekciarską akcją, lecz emocją i przestrzenią do refleksji. Serdecznie polecam!