Studnia Heleny

„Studnia Heleny” autorstwa Beaty Skrzypczak to pełna magii, refleksji o dorastaniu i głęboko osadzona w lokalnej kulturze dramatyczna opowieść, która ujmuje klimatem z pogranicza realizmu i baśni.

Akcja rozgrywa się w małej osadzie na skraju lasu, gdzie żyje Helena, która jest starszą kobietą, wokół której narosły lokalne legendy. Mieszkańcy akceptują jej wiarę w wróżki i tajemnice, traktując ją jako element zbiorowego rytuału i wspólnego dobra. W centrum narracji stoi piątka młodych bohaterów – Lona, Tony, Miśka, Dośka i Robert – którzy, znużeni rutyną życia na wsi, decydują się złamać tabu i wkroczyć w las uważany za mroczny i niebezpieczny. Ta decyzja uruchamia lawinę zdarzeń, która odmienia życie całej społeczności.

Styl autorki jest delikatny i zwięzły, a zarazem przenikliwy. Autorka z wielką wrażliwością buduje atmosferę miejsca – wieś tętni historiami, milczeniem i niewypowiedzianymi emocjami. Postacie, które autorka przybliża nam w tej powieści są niezwykle realistyczna, a emocje, które przeżywają niemal namacalne. W znacznym stopniu pomaga to czytelnikowi wczuć się w historie bohaterów i przeżywać wszystkie emocje wraz z nimi.

Narracja toczy się dwutorowo: z jednej strony obserwujemy ryzykowne dorastanie młodych bohaterów, z drugiej – subtelną relację między dziadkiem Antonim a wnukiem Samuelem – dwiema postaciami oddzielonymi pokoleniem i sposobem patrzenia na świat, które los i tajemnice ziemi zbliżają do siebie.

„Studnia Heleny” to powieść dla czytelników szukających literatury subtelnej, refleksyjnej i zmysłowej, która łączy elementy dramatu obyczajowego z lokalnym mitem. Warta uwagi jest zarówno dla tych, którzy cenią literacką wnikliwość w świat codzienności, jak i dla osób wrażliwych na tematy pokoleniowych więzi, potrzeby rytuału i siły legend. To książka, która pozostawia ślad – nie efekciarską akcją, lecz emocją i przestrzenią do refleksji. Serdecznie polecam!